Με τον κ. Τσιόδρα (ο καλός), τον κ. Χαρδαλιά (ο κακός) και τον κ. Μητσοτάκη (ο άσχημος), να αποτελούν, για πολλούς, το τρίπτυχο του επερχόμενου «success story» στην αντιμετώπιση της πανδημίας του κορονοϊού στη χώρα μας, ο λαός ελπίζει στη σύντομη άρση των περιοριστικών μέτρων που θα σημάνει, ταυτόχρονα, πώς διαφύγαμε τον κίνδυνο.

Ο καλός

Ο κ. Τσιόδρας, ικανότατος επιστήμονας, εμφανίστηκε ως «ήρεμη δύναμη» στους τηλεοπτικούς μας δέκτες και κλήθηκε, να σηκώσει στις πλάτες του το χρέος της καθημερινής, αναλυτικής ενημέρωσης του κόσμου στη μάχη κατά της πανδημίας. Με ψυχραιμία και πραότητα, ο κ. Τσιόδρας ενισχύει τις σχεδόν «θεϊκές ικανότητες» που του προσδίδουν ο Τύπος και τα μίντια, (καθιστώντας τον απαραίτητο στη συνείδηση του κόσμου) και με τον τρόπο αυτό, τοποθετείται στο απυρόβλητο της κρίσης. Εμφανίζεται καθησυχαστικός, μας «εκλιπαρεί» συγκινημένος να προστατέψουμε τους γονείς και τους παππούδες μας μένοντας σπίτι. Ευχαριστεί ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό, αναφέροντας τα μικρά ονόματα γιατρών και νοσηλευτών. Μας «πείθει» πως το Εθνικό Σύστημα Υγείας ανταποκρίνεται επάξια στις προκλήσεις της κρίσης, διαψεύδοντας προκλητικά, τους γιατρούς που διαμαρτύρονται για σοβαρές ελλείψεις ανθρώπινου δυναμικού αλλά και υγειονομικού υλικού.

Ο κακός

Ο κ. Χαρδαλιάς, του οποίου η «επιστράτευση» είχε τον χαρακτήρα του κατεπείγοντος, εμφανίζεται καθημερινά στο πλευρό του κ. Τσιόδρα, ως ο «σκληρός», στο κόλπο του καλού και του κακού μπάτσου, μας «μαλώνει» που δεν πειθαρχούμε όπως θα έπρεπε στους περιορισμούς που επιβάλλουν οι καταστάσεις και μας «απειλεί», με πρόσθετα και πιο αυστηρά μέτρα στην ενδεχόμενη μη συμμόρφωσή μας. Ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας κ. Χαρδαλιάς, που υπενθυμίζει καθημερινά με αυστηρότητα την «προσωπική μας ευθύνη» σε αυτή την άνιση μάχη απέναντι στον κορονοϊό, δεν εντοπίζει ούτε αυτός τα κακώς κείμενα της κυβέρνησης στη διαχείριση της κρίσης.

Ο άσχημος

Ο κ. Μητσοτάκης, παρουσιάζεται ως εθνικός σωτήρας, πιστός στη λαϊκή εντολή της εκλογής του και «ευεργετεί» τον λαό με οριζόντια μέτρα οικονομικής ενίσχυσης. Εγγυάται την έξοδό μας από την κρίση με τις λιγότερες δυνατές κοινωνικές επιπτώσεις.

Την ίδια στιγμή και προκειμένου να «διορθώσει» τις παθογένειες του ΕΣΥ, «νοικιάζει» ακριβά τις ιδιωτικές κλινικές, αντί να τις επιτάξει, ενώ διαθέτει 11 εκατομμύρια σε συγκεκριμένα ΜΜΕ για λόγους διαφήμισης. Τα στελέχη της κυβέρνησης που νομοθετούν σε μη φυσιολογικές συνθήκες, επιμένουν πώς δε θα έπρεπε να επιδέχονται κριτικής, δυσανασχετούν στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων και προσπαθούν να μας πείσουν, πως τυχόν παραλήψεις στα έκτακτα νομοθετήματα (ακόμα και αν επιτρέπουν μελλοντικές εργοδοτικές αυθαιρεσίες), είναι φυσιολογικές, σε σημείο που ίσως να είναι και αναγκαίες.

Τέλος, η δημοσιογραφία διάγει ίσως μια από τις πιο σκοτεινές περιόδους της, επιδιδόμενη στην αναπαραγωγή ψευδών ειδήσεων ή δακρύβρεχτων ιστοριών εν μέσω του κορονοϊού. Με τα συστημικά μέσα και τους εκπροσώπους τους να διασπείρουν τον πανικό, στο βωμό της συνεχούς ενημέρωσής μας, διασφαλίζεται η αδυναμία μας να αντιδράσουμε σε αυτό το ασύδοτο παιχνίδι λαϊκισμού και συμφερόντων, στο οποίο εμείς, πρέπει να επωμιστούμε το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης. Μιας ευθύνης που αναλογεί στην Πολιτεία και εκείνη με θράσος μας μεταβιβάζει.