“Αν υπήρχε λίγο περισσότερο σιωπή, αν μπορούσαμε όλοι να σιωπήσουμε… ίσως θα μπορούσαμε να καταλάβουμε κάτι”
Φ. Φελίνι

Δεν μπορώ να διώξω από μπροστά μου τις σκηνές από τα ferry boat που μετέφεραν πυρόπληκτους από τα χωριά της βόρειας Εύβοιας. Η εικόνα του παππού που κρατούσε το χέρι της γιαγιάς στο κατάστρωμα, η κυρία στο αναπηρικό καροτσάκι, τα παιδιά που κοιτούσαν τη θάλασσα με απορία και βουρκωμένα μάτια. Δεν ήξεραν πού τους πάνε, τι θα βρουν όταν γυρίσουν πίσω, αν θα έχει σωθεί το σπίτι τους, αν θα ξαναδούν τα πράγματά τους, πώς θα ζήσουν μετά.

Πρόσφυγες στον τόπο τους. Ξεριζωμένοι, εκτοπισμένοι, θύματα ενός πολέμου που έχασαν χωρίς να φταίνε, στοιβαγμένοι στα πλεούμενα που τους οδηγούν σε χώρους συγκέντρωσης πυρόπληκτων. Θα τους δώσουν φαϊ, νερό και σκεπάσματα για να κοιμηθούν. Μπορεί να πραγματοποιηθούν και τηλεμαραθώνιοι για τη στήριξή τους, να ανοίξουν λογαριασμοί αλληλεγγύης, να γίνουν δωρεές. Για λίγες μέρες ακόμη θα υπάρχουν ως φιγούρες του ρεπορτάζ, μετά θα ξεχαστούν.

Οι κάτοικοι της βόρειας Εύβοιας είναι διωγμένοι, κατατρεγμένοι, απόκληροι. Μέσα σε λίγες μέρες καταστράφηκαν οι κόποι της ζωής τους, τα σχέδιά τους, οι βεβαιότητές τους. Θα πρέπει να ξαναρχίσουν χτίζοντας πάνω στα ερείπια και την καμένη γη.

Ξέρουν πια πως δεν υπάρχει επιτελικό κράτος ούτε από μηχανής Θεός. Υπάρχουν μόνο ο ένας για τον άλλο, η ανθεκτικότητα, η πίστη τους και λίγη τύχη – αν βρεθεί. Θα ακούν για αποζημιώσεις, θα τους λένε να κάνουν το σταυρό τους που δεν είναι νεκροί, θα μαθαίνουν ότι οι υπουργοί γύρισαν από τις διακοπές τους εκτάκτως και ότι στο Μέγαρο Μαξίμου γίνονται αλλεπάλληλες συσκέψεις για τη διαχείριση της κρίσης.

Θα πρέπει να πιστέψουν ότι και να υπήρχαν εναέρια μέσα οι πυρκαγιές θα ήταν ανίκητες, θα δέχονται συμβουλές να μη δείχνουν εχθροπάθεια, η παρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου ειδήσεων θα φοράει κάτι σκούρο για την περίσταση και θα είναι συγκλονισμένη.

Οι εθελοντές θα πάνε αλλού, αναλώσιμοι ήρωες κι αυτοί, η συζήτηση θα ξαναγυρίσει στα εμβόλια και τις μάσκες, θα ανοίξουν τα σχολεία και η ζωή θα συνεχιστεί – για τους άλλους.

Οι πυρόπληκτοι της βόρειας Εύβοιας θα είναι μετανάστες σε μια νέα πατρίδα. Θα έχει καταστραφεί η οικονομική ζωή στο καμένο κομμάτι του νομού, η αγροτική παραγωγή και οι τουριστικές υπηρεσίες, θα έχει αλλάξει για πάντα το κλίμα, θα έχει χαθεί ο φυσικός πλούτος, κανείς δεν θα θέλει πια να επισκεφθεί τις διάσημες σε όλη τη χώρα παλιές ομορφιές τους.

Θα περιμένουν τις πλημμύρες του χειμώνα και τους βουλευτές του νομού να ξεμυτίσουν για να μοιράσουν λόγια παρηγοριάς και υποσχέσεις.

Δεν ξέρω πώς και γιατί, θυμήθηκα την ταινία του Φελίνι “Και το πλοίο φεύγει”, τη στιγμή που οι λαμπεροί επιβάτες του υπερωκεάνιου μπερδεύονται με τους Σέρβους τσιγγάνους πρόσφυγες που τους μάζεψε ο καπετάνιος και οι δύο κόσμοι μπερδεύονται, βίαια στην αρχή, γλυκά όταν τους φέρνει κοντά η μουσική.

Η πραγματική ζωή εισβάλλει και διαλύει την ευτυχία των λίγων που διαπιστώνουν ότι ακόμη και στη μέση του πελάγους δεν μπορούν να αποφύγουν την ανθρώπινη οδύνη.

Οσοι είμαστε μακριά από τις φωτιές, έχουμε την επιλογή να κλείσουμε τα μάτια ή να τα μισανοίξουμε, να κάνουμε μια ανάρτηση ενσυναίσθησης, συζητήσεις συμπαράστασης και να ξεμπερδέψουμε.

Οι πιο θυμωμένοι θα ξεσπάσουν στο twitter, οι πιο ανόητοι θα εκτονωθούν με βρισίδια, οι πιο εγωιστές θα προστατεύσουν τις διακοπές τους και οι πιο αμήχανοι θα θυμούνται τον Φελίνι.