«Η Αριστερά είναι εδώ. Είναι μαθημένη στα δύσκολα. Με παρακαταθήκη τις νίκες, τις ιδέες και τις αξίες μας, συνεχίζουμε πάντα αριστερά», δήλωσε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, μετά την εκλογή νέου προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ.

Προφανώς θεωρεί αυτήν την εξέλιξη δοκιμασία για την αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ και καλεί σε αγώνα για την ανατροπή της νέας ηγεσίας και την επαναφορά της αριστερής φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ζήτημα όμως είναι κάπως περίπλοκο. Διότι θα πρέπει πρωτίστως να ξεκαθαρίσουμε τί ακριβώς εννοούμε με τον όρο «αριστερά». Ο όρος αυτός είναι κάπως περιγραφικός και σχηματικός, προέρχεται, ως γνωστόν, από τη θέση που είχαν οι Γιακωβίνοι στη γαλλική εθνοσυνέλευση κατά την επανάσταση του 1789 και έκτοτε χαρακτηρίζει όποιο κόμμα αντιπολιτεύεται τις κυβερνώσες αστικές παρατάξεις στα εθνικά κράτη που σχηματίστηκαν, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν δεξιές ή κεντρώες.

Οι όροι αυτοί, δεξιός, κεντρώος και αριστερός δεν λένε και πολλά πράγματα σήμερα και δεν μπορούν να χρησιμοποιούνται ως δηλωτικοί ιδεολογικών τύπων.

Διότι, επί παραδείγματι, ο αμερικανός αριστερός, δηλαδή ο δημοκράτης, είναι ψηφοφόρος του Μπάϊντεν. Αυτός λέγεται αριστερός στις ΗΠΑ. Στην Ευρώπη όμως, ένας δημοκράτης δεν είναι αριστερός, είναι κεντρώος ή δεξιός. «Αριστερός» στην Ευρώπη είναι ο ψηφοφόρος των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών κομμάτων.

Οπότε η σύγχυση είναι πλήρης, όταν χρησιμοποιούμε τον όρο «Αριστερά», διότι δεν προσδιορίζουμε μια σαφή ιδεολογική τοποθέτηση, η οποία να προκύπτει από τον σοσιαλιστικό ή κομμουνιστικό χαρακτήρα των κομμάτων. Σε σχέση ας πούμε με ένα κομμουνιστικό κόμμα, ένα σοσιαλιστικό ή κεντρώο κόμμα είναι δεξιό.

Οπότε και ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο ΚΚΕ είναι ένα δεξιό κόμμα. Ένας κομμουνιστής δεν μπορεί να αντιληφθεί πως μπορεί να λέγεται «αριστερός» κάποιος, ο οποίος αποδέχεται πλήρως και ασυζητητί τους όρους που θέτει η Κομισιόν, που αποδέχεται την υπαγωγή της Ελλάδας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ και ταυτόχρονα τον γενικό νεοφιλελεύθερο οικονομικό σχεδιασμό της ΕΚΤ, με την απόλυτη κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού τομέα. Αυτός για έναν κομμουνιστή είναι κανονικός δεξιός και μάλιστα ακόμη χειρότερος του δεξιού, διότι επιπλέον αποπροσανατολίζει και το λαό, χρησιμοποιώντας το επίθετο «αριστερός».

Τί είναι λοιπόν αυτό που εννοεί ο Τσακαλώτος, όταν μιλάει για την «αριστερά»; Εννοεί προφανώς, πως ο ΣΥΡΙΖΑ, προερχόμενος από το ΚΚΕ εσωτ, τη ΔΗΜΑΡ και εν γένει από την παράταξη της λεγόμενης «ανανεωτικής αριστεράς», είναι κι αυτός ένα αριστερό κόμμα.

Ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ, από το 2012 και μετά, απομακρύνθηκε αρκετά ακόμη και από τις ιδεολογικές και πολιτικές σταθερές της τότε «ανανεωτικής αριστεράς» -η οποία απλώς και μόνον έθετε ζητήματα δικαιωμάτων- διότι προέταξε ζητήματα κυριαρχίας, λόγω της πτώχευσης της Ελλάδας και της επιβολής του διεθνούς οικονομικού και πολιτικού ελέγχου, που ουσιαστικά κατάργησε τόσο το κοινοβούλιο και τη διάκριση των εξουσιών, όσο και την κρατική κυριαρχία.

Το ζήτημα της κυριαρχίας δεν άπτεται της «αριστερής», σοσιαλιστικής ή κομμουνιστικής ιδεολογίας.

Είναι κατεξοχήν εθνικό ζήτημα, δηλαδή ο πυρήνας, το θεμέλιο του εθνικού κράτους. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν καταγγέλλει το 2015 τα μνημόνια και την τοποθέτηση της τρόϊκα στα υπουργεία, ουσιαστικά καταγγέλλει κατάργηση της κρατικής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.

Με τα προτάγματα αυτά, που δεν ήταν αριστερά, αλλά παλλαϊκά, εθνικά δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές του 2015, καθώς αυτό που προείχε ήταν η αποκατάσταση της δημοκρατικής ομαλότητας και της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.

Ωστόσο, μετά την συνθηκολόγηση με την τρόϊκα και την ΕΚΤ, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διολίσθησε σε μια άνευ όρων συνεργασία με τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, με αποτέλεσμα να χάσει τα λαϊκά του ερείσματα και φυσικά τις εκλογές του 2019, καθώς ταυτόχρονα προχώρησε και σε σοβαρές υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, προεξάρχοντος του Τσακαλώτου ως υπουργού των οικονομικών, αλλά και όλων των στελεχών της σημερινής «Ομπρέλας», εφήρμοσε όλες τις προβλέψεις των μνημονίων με τρόπο πολύ σκληρό, προχώρησε σε μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, στην απορρύθμιση του χώρου της εργασίας και των εργατικών δικαιωμάτων, στην υποθήκευση για 9 δεκαετίες του δημόσιου πλούτου, στην παράδοση των δανειοληπτών και των περιουσιών τους σε διεθνείς τοκογλύφους, στην πλήρη υποταγή στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, στην αποδοχή της λιτότητας και των άγριων περικοπών της τρόικας που σκόρπισαν φτώχεια και απογοήτευση στον κόσμο και επομένως, μετέτρεψαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα συστημικό κόμμα, όπως είναι και τα υπόλοιπα του κοινοβουλίου, πλην του ΚΚΕ – με ευθύνη βεβαίως της ηγεσίας του συνολικά.

Το να έρχεται λοιπόν σήμερα ο Τσακαλώτος και τα άλλα στελέχη της «Ομπρέλας» και να μιλάνε γενικώς και αορίστως περί «αριστεράς» και να καλούν και σε αγώνες, προκαλεί πραγματική απορία. Εάν εννοούν αγώνες περί ατομικών δικαιωμάτων- διότι δεν έμεινε και τίποτε άλλο για να εννοούν, εφόσον όλα τα υπόλοιπα τα έχουν απεμπολήσει- τότε θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι τα ζητήματα των δικαιωμάτων δεν βρίσκονται σήμερα αποκλειστικά στην ατζέντα των αριστερών κομμάτων, αλλά και στην ατζέντα των δεξιών και κεντρώων κομμάτων, επικεφαλείς μάλιστα αυτής της έξαρσης του δικαιωματισμού διεθνώς είναι οι αμερικανικές ΜΚΟ και οι αμερικανοί του δημοκρατικού κόμματος, δηλαδή ο Μπάϊντεν, δηλαδή ο Κασσελάκης.

Επομένως, θα πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να επανεξετάσει το ζήτημα του ιδεολογικού του αυτοπροσδιορισμού, να αντιληφθεί πως είναι αξιωματική αντιπολίτευση και πως δεν είναι πλέον ένα κόμμα της «ανανεωτικής αριστεράς», αλλά θα πρέπει να ξαναγίνει μια λαϊκή, πατριωτική παράταξη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον λαϊκό, εθνικό και πατριωτικό του χαρακτήρα.