Ο Άμτζαντ σκοτώθηκε πριν από δύο χρόνια, στα 21 του, ενώ σπούδαζε διεθνείς σχέσεις στη Δαμασκό. Αυτή, τουλάχιστον, είναι η επίσημη εκδοχή. Στρατιώτες τον χρησιμοποίησαν ως ανθρώπινη ασπίδα καθώς πήγαιναν από πόρτα σε πόρτα, ψάχνοντας για αντικαθεστωτικούς στην πολυκατοικία του.

Όταν τελείωσαν, του έκαναν νόημα να μπεί σ’ ένα μπάνιο, κι εκεί τον πυροβόλησαν πέντε φορές. Έπεσε αιμόφυρτος στο πάτωμα, αλλά επειδή ήταν γυρισμένος με το πλάι προς τον αξιωματικό που τον πυροβόλησε, ο δεξιός του βραχίονας ενήργησε ως ασπίδα προστατεύοντας το σώμα του, το οποίο δέχθηκε μόνο μία σφαίρα. Δύο στρατιώτες έμειναν πίσω για να του δώσουν τη χαριστική βολή.

Ο μοναδικός λόγος που ο Άμτζαντ μπορεί σήμερα να διηγείται την ιστορία του είναι ότι στάθηκε εξαιρετικά τυχερός. «Έκανα τον πεθαμένο ενώ άκουγα τη συζήτηση των στρατιωτών στο διπλανό δωμάτιο. ‘Πάμε να δούμε αν είναι ζωντανός να τον αποτελειώσουμε,’ έλεγαν», θυμάται ο Άμτζαντ. «Άνοιξαν την πόρτα του μπάνιου και με είδαν ξαπλωμένο στο πλάι. Με κλώτσησαν για να γυρίσω ανάσκελα. Κράτησα την αναπνοή μου 30 δευτερόλεπτα αλλά δεν άντεξα περισσότερο. ‘Είναι ζωντανός,’ είπαν ‘αποτελείωσέ τον.’ Και πυροβόλησαν δύο ακόμα φορές».

Οι σφαίρες πέρασαν ξυστά από το κεφάλι του, το οποίο ήταν γερμένο προς τα αριστερά, και χτύπησαν τον ώμο του. «Η απόσταση [ανάμεσα στο κεφάλι μου και τις σφαίρες] ήταν λιγότερη από έναν πόντο», λέει. Ενώ στεκόμαστε στην προκυμαία του λιμανιού της Μυτιλήνης, σηκώνει την φανέλα του για να δείξει τα τραύματα στον αριστερό ώμο και το δεξί πλευρό του.

Μετά την ανάρρωσή του σε νοσοκομείο της Ιορδανίας, ο Άμτζαντ επέστρεψε στην γειτονιά του στη Δαμασκό για να συνεχίσει την εργασία του ως νοσηλευτής σε μια υπόγεια, πρόχειρη κλινική την οποία είχε στήσει η Ερυθρά Ημισέληνος.

Δεν βρέθηκε ποτέ να κρατά όπλο στα χέρια του, λέει, και ουδέποτε περιέθαλψε μαχητές. Στο τηλέφωνό του μας δείχνει φωτογραφίες των ασθενών του – γυναικόπαιδα ως επί το πλείστον. Ο ίδιος όμως αποφάσισε να φύγει από ανάγκη για περαιτέρω ιατρική φροντίδα (δυσκολεύεται να χρησιμοποιήσει τον χτυπημένο δεξί βραχίονά του ενώ πρέπει να αφαιρεθούν εσωτερικές λάμες που μπήκαν προσωρινά στην Ιορδανία).

Ίσως τον Άμτζαντ να τον βοήθησε το γεγονός ότι είναι δύο φορές πρόσφυγας. Ανήκει σε οικογένεια Παλαιστινίων που διέφυγε από το Ισραήλ στο Λίβανο κι έπειτα ξανά στη Συρία, μετά τη σφαγή των Παλαιστινίων στους καταυλισμούς της Σάμπρα και Σάτιλα τον Σεπτέμβριο του 1982.

«Από τα 14 ή 15 μου θυμάμαι ότι όλοι παρακολουθούσαμε την πολιτική», λέει όταν τον ρωτώ γιατί επέλεξε να σπουδάσει διεθνείς σχέσεις. «Το διάλεξα για να μπορέσω να βοηθήσω τον λαό μου».

Την τελευταία φορά που μιλήσαμε, είχε βάλει πλώρη για τη Γερμανία, αλλά δεν την θεωρεί μοναδική επιλογή. «Θα μπορούσα να ζήσω σε οποιαδήποτε χώρα μού εξασφάλιζε την αξιοπρέπεια» λέει.

* Κεντρική φωτογραφία: Ό,τι έχει πλέον απομείνει από την πολυκατοικία όπου έμενε ο Άμτζαντ, στη Δαμασκό

unhcr.gr