Στο αμαρτωλό τουΐτερ, στο οποίο προσγειώθηκε ο Έλον Μασκ άμα τη αφίξει του από το διάστημα, πληκτρολόγησαν ότι για τον Κυριάκο Μητσοτάκη το διάγγελμα είναι επάγγελμα. Υπερβολές. Το διάγγελμα είναι μία συνήθεια που έγινε λατρεία. Ένα τικ είναι το διάγγελμα -γιατί να το κρύψωμεν, άλλωστε, όπως θα’ λεγε και ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Ένα τικ που γίνεται λόξιγκας όταν τα πράγματα σκουραίνουν και οι λογαριασμοί του ηλεκτρικού αντί για το ρεύμα αφορούν την ηλεκτροπληξία.

“Ντιμπέι, ρέ!” φώναζε ο εξ ίσου αείμνηστος Νίκος Αλέφαντος, αλλά για τον Κυριάκο Μητσοτάκη το διάγγελμα είναι που εκφράζει το ανώτερο στάδιο του διαλόγου με τον εαυτό του. Το δημοσκοπικό κοινό, οι ψηφοφόροι τέλος πάντων, είναι ο φανταστικός καθρέπτης όπου ο ηγέτης βλέπει τον εαυτό του.

Είναι η ύψιστη μορφή δημοκρατίας στην χώρα που, ως προς την ελευθερία του Τύπου, βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της Ευρώπης και έβαλε πλώρη για τις hot καταστάσεις της Αφρικής. Δεν έχει κάν σημασία τί λέει κάθε φορά ο διαγγελματίας πρωθυπουργός και αν αυτά που λέει είναι αντίθετα με αυτά που έλεγε στο προηγούμενο. Ακόμη και κάτι σημαντικό να πει, αυτό έρχεται σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην ίδια την τελετουργία του διαγγέλματος, καθώς στην πρώτη σειρά δημοσκόποι και επικοινωνιολόγοι χτυπούν τα τύμπανα των ιθαγενών.

Μέχρι οι τελευταίοι να πουν: Καλό είναι το διάγγελμα, αλλά δεν τρώγεται, και να δείξουν άγριες διαθέσεις απέναντι στον διαγγελματία ηγέτη, ο οποίος κάποια στιγμή θα αποσυρθεί αναγκαστικά από την σκηνή και θα βγάζει διαγγέλματα στα ιδιαίτερα δώματά του, απέναντι σ’ ένα φανταστικό κοινό που θα είναι η ανάμνηση του μεγαλείου του.

Ως τότε, μακάρι να έχει τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και να έχει λυθεί το μυστήριο με την Ρούλα Πισπιρίγκου, ώστε ο λαός να χειρισθεί με νηφαλιότητα τις υποθέσεις του.

*  Ο  Γ. Βαρεμένος είναι βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και αναπληρωτής τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.