Στη Γαλλία, ο φασισμός δεν είναι μια απομακρυσμένη πιθανότητα. Από το περασμένο καλοκαίρι, ένα φασιστικό κόμμα, η Εθνική Συσπείρωση, βρίσκεται στο κατώφλι της κυβέρνησης.

Έτσι, η νίκη της ακροδεξιάς στις τοπικές εκλογές στη Μεγάλη Βρετανία μας υπενθυμίζει ένα μάθημα που γνωρίζουμε πολύ καλά στη Γαλλία. Δεν είναι η προσαρμογή στις φιλελεύθερες πολιτικές και στον ρατσισμό κατά των μουσουλμάνων και των μεταναστών ο τρόπος για να φράξουμε το δρόμο στο φασισμό.

Αυτή η λογική ακολουθήθηκε στη Γαλλία για δεκαετίες από όλες τις κυβερνήσεις, τόσο οι δεξιές όσο και οι κεντροαριστερές. Και η Εθνική Συσπείρωση έχει σημειώσει σταθερή εκλογική πρόοδο.

Σε τέτοιο βαθμό ώστε να είναι πλέον το μεγαλύτερο κόμμα στο κοινοβούλιο και το φαβορί στις δημοσκοπήσεις για τις μελλοντικές εκλογές, τόσο τις προεδρικές όσο και τις βουλευτικές. Παρά το γεγονός ότι η ηγέτης του, η Μαρίν Λεπέν, έχει καταδικαστεί σε φυλάκιση για διαφθορά και επί του παρόντος δεν έχει δικαίωμα να είναι υποψήφια.

Από ορισμένες απόψεις η τωρινή συγκυρία θυμίζει την περίοδο με τις κυβερνήσεις που προηγήθηκαν της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία στη Γερμανία τη δεκαετία του 1930. Ασταθείς κυβερνήσεις, όλο και πιο ρατσιστικές και αυταρχικές, χωρίς πλειοψηφία στο κοινοβούλιο και η εκτελεστική εξουσία να κυβερνά με διατάγματα και εγκυκλίους.

Η προηγούμενη κυβέρνηση διάρκεσε μόλις τρεις μήνες. Η σημερινή κυβέρνηση, που σχηματίστηκε τον περασμένο Γενάρη, είναι η πιο ρατσιστική και αντιδραστική από κάθε άλλη από τις τελευταίες δεκαετίες. Ο υπουργός Εσωτερικών είναι τόσο ρατσιστής που ηγέτες του RN δήλωσαν ότι θα μπορούσε να είναι ο εκπρόσωπός Τύπου τους! Ενώ ένας νεαρός Μουσουλμάνος, ο Aμπουκαμπάρ Σισσέ, δολοφονήθηκε σε τζαμί στις 25 Απρίλη, η κυβέρνηση αποφάσισε να διαλύσει… μια αντιφασιστική οργάνωση και την κύρια οργάνωση αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη!

Και όμως! Προς το παρόν, αυτή η κυβέρνηση οφείλει την επιβίωσή της στο γεγονός ότι οι βουλευτές του Σοσιαλιστικού Κόμματος αρνήθηκαν να ψηφίσουν πρόταση μομφής. Στο όνομα του αυτοκτονικού κανόνα του «μικρότερου κακού»: ότι μια μετωπική σύγκρουση με αυτήν την κυβέρνηση δεν θα μπορούσε παρά να ευνοήσει την Εθνική Συσπείρωση.

Αυτή η λογική υιοθετήθηκε από ένα τμήμα του κοινωνικού κινήματος, ιδιαίτερα στα συνδικάτα. Παραλύει τόσο τους αγώνες όσο και την ανάδειξη μιας εναλλακτικής λύσης.

Έτσι τον Δεκέμβρη, μετά την πτώση της κυβέρνησης, οι ηγέτες των πιο μετριοπαθών συνδικάτων διέκοψαν το ξεκίνημα ενός απεργιακού κύματος, ενώ εξέδωσαν κοινό ανακοινωθέν με τις εργοδοτικές οργανώσεις απαιτώντας «πολιτική σταθερότητα»!

Πώς μπορούμε να εμπνεύσουμε και να δώσουμε αυτοπεποίθηση στα εκατομμύρια των νέων και των εργαζομένων αν η μόνη προοπτική είναι τελικά η στήριξη των δυνάμεων που τους επιτίθενται; Μια δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε στις 5 Μάη δίνει τον υποψήφιο του RN πολύ μπροστά σε περίπτωση προεδρικών εκλογών, είτε πρόκειται για τη Μαρίν Λεπέν είτε για τον Τζορντάν Μπαρντελά. Όποιος κι αν είναι ο αριστερός υποψήφιος δεν θα μπορούσε να περάσει ούτε καν στο δεύτερο γύρο!

Αλλά οι δυνατότητες υπάρχουν! Οι εργαζόμενοι σε αυτή τη χώρα κινητοποιούνται τακτικά και μαζικά. Μόλις πριν από δύο χρόνια, εκατομμύρια εργαζόμενοι διαδήλωσαν και κατέβηκαν σε απεργία για αρκετούς μήνες ενάντια σε μια νέα επίθεση στις συντάξεις.

Και αυτή η κινητοποίηση είναι επίσης δυνατή ενάντια στο φασισμό και τον ρατσισμό. Το περασμένο καλοκαίρι, η άρνηση μιας εκλογικής νίκης της Εθνικής Συσπείρωσης έσπρωξε στο δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές .

Στις 22 Μάρτη, τη Διεθνή Ημέρα κατά του Ρατσισμού, η κινητοποίηση ήταν ιστορική. Διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν σε περισσότερες από 200 πόλεις σε ολόκληρη την χώρα με την συμμετοχή άνω των διακοσίων χιλιάδων!

Αυτό είναι που πρέπει να κτίσουμε χωρίς καθυστέρηση. Είναι εντελώς παράλογο να ισχυριστούμε ότι ο αγώνας για ισότητα και αλληλεγγύη κατά του ρατσισμού ευνοούν την ανάπτυξη της Εθνικής Συσπείρωσης.

Το αντίθετο είναι αλήθεια. Οι κοινωνικές επιθέσεις απομονώνουν και δημιουργούν συνθήκες επισφάλειας αλλά οι απεργίες και οι διαδηλώσεις ενισχύουν την δύναμη μας. Ο ρατσισμός διχάζει αλλά ο αγώνας κατά του ρατσισμού ενώνει.

Χρειαζόμαστε μια αριστερά που να δίνει ελπίδα υψώνοντας ξεκάθαρα τη σημαία της κατά των συνόρων, κατά του φασισμού και κατά του καπιταλισμού!

• Ο Ντενί Γκοντάρ είναι εκπρόσωπος της αντιρατσιστικής κίνησης “Πορεία αλληλεγγύης” και της οργάνωσης “Αυτονομία της τάξης”, Α2C. Θα είναι ομιλητής στο φεστιβάλ “Μαρξισμός 2025” που θα διεξαχθεί 22-15 Μαϊου στη Νομική.