Το πολιτικό σύστημα της χώρας, μαζί με τον λαό, παρακολούθησε με ένα αμφιταλαντευόμενο συναίσθημα τα όσα διαδραματίστηκαν το βράδυ της Παρασκευής της 8ης προς την 9η Νοέμβρη στην Ιερά οδό 15 μέσα και έξω από ένα κλειστό εδώ και 4 χρόνια νυκτερινό κέντρο (!) στο Γκάζι της Αθήνας (ανήμερα της γνωστής νύχτας των Κρυστάλλων, δηλαδή της δολοφονικής επίθεσης των ναζί εναντίον των Εβραίων, αλλά και μερικά χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου). Εκεί όπου έγινε το έκτακτο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.

Απο την μια μεριά ήταν μια κομματική νομενκλατούρα η οποία έχει καταλάβει με το έτσι θέλω την ηγεσία του κόμματος, εφόσον δεν έχουν προκηρυχθεί ακόμα εκλογές για νέα ΚΕ, ως έπρεπε μετά τις ντροπιάστηκες ήττες του 2023. Σε αυτές ως γνωστόν καταβαραθρώθηκε στο 17,8% η δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ παρόλο που για 4,5 χρόνια κατείχε ,με επιτυχία στους κεντρικούς τομείς, την διακυβέρνηση της χώρας και μετά ήταν 4  χρόνια στην αξιωματική αντιπολίτευση με το εντυπωσιακό ποσοστό του 31,5%.

Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα ηταν η μόνη έστω και σιωπηλή αυτοκριτική αυτής της νομενκλατούρας, απέναντι στον δημοκρατικό -προοδευτικό λαό που έχανε ,κυρίως εξαιτίας της  οφθαλμοφανούς πολιτικής και οργανωτικής ανυπαρξίας και ανικανότητας των ηγετικών ομάδων της αξιωματικής αντιπολίτευσης ,την λιγοστή του ελπίδα για 4 και βάλε χρόνια για την ανακοπή του δεξιού οδοστρωτήρα.

Τα υπόλοιπα μεγαλοστελέχη  κρυφτήκανε πίσω από τις εξελίξεις αυτής της παραίτησης δηλαδή το έκτακτο συνέδριο που αναγκαστικά προέκυψε  για την εκλογή νέου προέδρου και έτσι απέφυγαν έντεχνα, ως είναι όπως φαίνεται συνηθισμένοι ,τις ενοχλητικές παρεμβάσεις και κριτικές της βάσης του οργανωμένου κόμματος αλλά και αυτών του κοινωνικού συνόλου της Αριστεράς και του υπολοίπου προοδευτικού  λαού ,όσων γενικά είχαν μείνει εμβρόντητοι από την κολοσσιαία διαφορά των πραγματικών αποτελεσμάτων απέναντι στους στόχους και τις επίσημες κομματικές προβλέψεις (προεκλογικά υπήρχε  ξεκάθαρα «ρεαλιστικός στόχος» της ανάκτησης της κυβέρνησης).

Ετσι παρέμεινε η ΚΕ και το ανώτατο και ανώτερο στελεχικό δυναμικό των ντροπιαστικών ηττών παντελώς «ατσαλάκωτο» θα λέγαμε , να κατέχει παρά την εκλογική πανωλεθρία  μέχρι και σήμερα τα ηνία του κόμματος.

Μοναδική παραφωνία ηταν ο απο το πουθενά εκλεγμένος Στέφανος Κασσελάκης, ως νέος πρόεδρος μέσα απο αυτές τις διαδικασίες ,ο οποίος μπήκε  απο το πρώτο δευτερόλεπτο κάτω απο το στενό έλεγχο της νομενκλατούρας.Αυτός σαν αμέτοχος στα παραπάνω  ηταν το απαραίτητο πρόσωπο για να γίνει το σχετικό λεγόμενο «ξέπλυμα»όλων αυτών των προσώπων που είχαν καταλάβει και δεν διανοούντο να εγκαταλείψουν (εφόσον ζούσαν πολλοί με τον ένα η άλλο τρόπο απο αυτόν ) τον σκληρό πυρήνα αλλα και τον ευρύτερο κομματικό μηχανισμό .Για αυτόν τον λόγο και τον «στήριξαν» αρχικώς «μεγαλόκαρδα» μερικοί από αυτούς.

Η πρώτη διάσπαση με την ΝεΑρ βοήθησε στην πράξη να απαλλαγεί από τις ευθύνες της καταστροφής του 23 ,χωρίς να χρειάζεται πλέον να λογοδοτήσει, εφόσον έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ σχηματίζοντας άλλο κόμμα (ΝεΑρ),το μεγαλύτερο μέρος των κυβερνητικών στελεχών της πρώτης φοράς Αριστεράς.  Και όμως είχαν αυτοί οι 53+ και μετέπειτα ΝεΑρ όταν ήταν στην  αξιωματική αντιπολίτευση σοβαρή ευθύνη για το αποκαρδιωτικό αποτέλεσμα του 23  ,με την ανύπαρκτη αντιπολίτευση που πρότειναν και επέβαλαν στο κόμμα στην διάρκεια της πανδημίας (όπως ταύτιση και στήριξη στις αναίτια αυταρχικές και αντιεπιστημονικές  πολιτικές που ανέδειξαν τον πρωθυπουργό σε Μωϋσή με διψήφιες διαφορές πρόθεσης ψήφου ως προς την αξιωματική αντιπολίτευση, οι οποίες από τότε δεν μειώθηκαν πρακτικά μέχρι σήμερα ποτέ και όλα αυτά στην χώρα της ΕΕ με τον συγκριτικά ως προς τον πληθυσμό υψηλότερο αριθμό θανάτων και ταυτόχρονα την μικρότερη συγκριτικά οικονομική ενίσχυση της δημόσιας υγείας).

Εκτός αυτών υπήρξαν απο την μεριά τους οι γνωστές προεκλογικές «αθέλητες» τρικλοποδιές της τελευταίας στιγμής ,στον αγώνα του Αλέξη και του κόμματος (με τις γνωστές «άστοχες» δηλώσεις Τσακαλώτου – Κατρούγκαλου κλπ).

Φεύγοντας αυτοί, παρέμενε όμως το υπόλοιπο τμήμα της νομενκλατούρας των ηττών ,οι αργότερα λεγόμενοι 87+ ,το μεγαλύτερο μέρος των οποίων προερχόταν από τους λεγόμενους πάλαι ποτέ προεδρικούς επί Προεδρίας Αλέξη Τσίπρα.

Για να ξεπλυθεί και αυτό το τμήμα αποφασίστηκε ως φαίνεται να γίνει το κόμμα «γης μαδιάμ» με αρχή την γνωστή μομφή αυτής της συγκεκριμένης ΚΕ των ηττών και της πανωλεθρίας προς τον εκλεγμένο πριν λίγους μήνες από την βάση «αμούστακο» πρόεδρο, όταν αυτός προσπάθησε να πάει σε καταστατικό συνέδριο.

Το καταστατικό συνέδριο που ετοίμαζε ο πρώην Πρόεδρος με βάση τον δημοκρατικά εγκεκριμένο προγραμματισμό του τελευταίου συνεδρίου (Φλεβάρη του 24) θα  άλλαζε σίγουρα τους συσχετισμούς και πολλοί από αυτούς που οργάνωσαν και εκτέλεσαν την μομφή θα αναγκαζόντουσαν να αυτονομηθούν βιοποριστικά, με την στενή ή και την ευρεία έννοια, από την παχιά αγελάδα των κομματικών μηχανισμών του ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ. Και αυτό δεν μπορούσε να επιτρέψει η σημερινή νομενκλατούρα γιατί μάλλον αφορούσε άμεσα και αυτήν.

Ετσι φτάσαμε σε αυτό το έκτακτο συνέδριο που κατά κοινή ομολογία (ακόμα και των ιδίων σε συνομιλίες) έπρεπε να γίνει με αυτόν τον καταφανώς αντιδημοκρατικό και αυταρχικό τρόπο (που δυστυχώς και χωρίς καμμιά υπερβολή θύμιζε φοιτητικές συνελεύσεις της εποχής του 72-73 όταν όλα τα έλεγχε το διορισμένο συνδικαλιστικό),για να είναι σίγουρο το αποτέλεσμα.

Η προς το παρόν «επικράτηση» της νομενκλατούρας των προεδρικών μέσω αυτού  του ανορθόδοξα χαοτικού στησίματος του συνεδρίου ήταν γνωστόν εκ των προτέρων ότι θα έφερνε την απώλεια της θέσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης (χωρίς όμως οικονομικές επιπτώσεις για το κόμμα).Οι σφοδρές αντιπαραθέσεις που λογικά θα επακολουθούσαν είναι το μέσον για να ξεπεράσουν  και οι 87+ (δηλ. οι παλιοί προεδρικοί και άλλοι) αλώβητοι, αποφεύγοντας το ποτήρι ανάληψης των ευθυνών απέναντι στην βάση για το κατάντημα του 2023 ,εφόσον θα είχε δημιουργηθεί σοβαρό θεσμικό γεγονός κομματικού πατριωτισμού(του τύπου πχ: κερδίσαμε στην ψήφο αλλά οι «αποστάτες» μας αφαιρούν το προνόμιο αξιωματικής αντιπολίτευσης) που θα μονοπωλούσε το ενδιαφέρον και ίσως να συσπείρωνε την βάση(όνειρο φθινοπωρινής νυχτός).

Το σχέδιο ολοκληρώνεται με το φόρτωμα όλης της ανωμαλίας που αυτοί συνειδητά προκάλεσαν στον νέον «δεξιό» (και «ακροδεξιό» ακούστηκε ), «φαντασμένο πλούσιο», «νάρκισσο και αυταρχικό»(είδες πόσο αυταρχικοί γίνονται όσοι δεν πάνε στρατό ή είναι gay;), αμερικονόβαλτο πρόεδρο(επι Ανδρέα είχε ειπωθεί και το «πράκτορας της CIA» αλλά εδώ δεν πάει ,γιατί αφενός αυτό από καιρό τώρα δεν «πουλάει» και είναι και κάπως επικίνδυνο να ειπωθεί για πρώην πρόεδρο κόμματος της Αριστεράς, ενώ οι Offshore είναι πιο πιασάρικο θέμα ως φαίνεται).

Τουλάχιστον μεχρι τώρα ,δεν έχουν ειπωθεί από την μεριά τους ευρέως, τα γνωστά κατάπτυστα ομοφοβικά εκτρώματα (η μήπως ειναι νωρίς ακόμα και να μην προτρέχουμε;)

Ως εκλεγμένος σύνεδρος με 59% των ψήφων της ΟΜ Βερολινου υπέστην  στο συνέδριο ένα σοκ.

Ομόφωνες ψηφοφορίες συνεδρίου (όπως θριαμβολογούσε κάθε φορά ο προεδρεύον) και μάλιστα στις διαδικασίες(!) ή ψηφοφορίες με θηριώδεις  πλειοψηφίες δεν έχουμε ξαναζήσει στην Ανανεωτική Αριστερά.

Οι σύνεδροι δεν μπορούσαν με φυσιολογικό τρόπο να μπουν ή να βγουν από το συνέδριο με καθαρή ευθύνη της διοργάνωσης. Όσο μπορούσα να δω δεν υπήρχε ούτε ένα ασθενοφόρο απέξω παρόλο που ήταν εμφανές οτι θα ήταν απαραίτητο. Οταν μπήκαμε μετά απο φοβερό στριμωξίδι σχετικά απο τους πρώτους αφού άνοιξε πρώτη φορά γύρω στις 19:00 η μικρή κεντρική είσοδος του χώρου και μετά την πιστοποίηση στον προθάλαμο  που έγινε χωρίς μεγάλες δυσκολίες για μένα αλλά γενικά με φοβερή ακαταστασία και φωνές και περάσαμε  στο εσωτερικό   βρήκαμε μέσα μερικές εκατοντάδες συνέδρους (400-500)που αποτι αναγνώρισα απο φίλους και γνωστούς που έχω , πρέπει να ήταν απο τους 87+ που καθόντουσαν στην κεντρική αίθουσα.

Τιθεται το λογικό ερώτημα απο ποιά είσοδο μπήκαν όλοι αυτοί και πότε; Τέλος το συνέδριο άρχισε χωρίς να είναι γνωστά τα νούμερα των εκλεγμένων συνέδρων όπως είχε πριν την έναρξη ανακοινωθεί αλλά μόνο μετά την ηλεκτρονική ψηφοφορία πολύ αργά το βράδυ η οποία ελεγχόταν ως γνωστόν  μόνο απο την μια πλευρά και αφού  οι περισσότεροι ειχαν φύγει  κάτω απο αυτές τις  απαράδεκτες συνθήκες  για συνέδριο Αριστεράς.

Πως μπορούν να χαίρονται και να θριαμβολογούν(!) όσοι χθες διέλυσαν και με την βούλα την δημοκρατία, την ενότητα και την ηθική στο κόμμα;

Με τι άλλες ταχυδακτυλουργίες ,που μετατρέπουν  με  αναιδή τρόπο το άσπρο-μαύρο ,μπορούν να υποσχεθούν πλέον μια πολιτική για να κερδίσουν στο μέλλον την συμμετοχή όσων μελών μπορούν να συνεχίσουν παρόλες αυτές τις διαδικασίες και πολύ  περισσότερο την εμπιστοσύνη του δημοκρατικού-προοδευτικού κόσμου;

Επιτέλους εκτός απο τις θέσεις και τον βιοπορισμό υπάρχουν και θα υπάρχουν προς απογοήτευση ορισμένων ακόμα και ιδέες στην Αριστερά.

Το γενικότερο πολιτικό σύστημα δυστυχώς δεν καταδικάζει απερίφραστα τα ανωτέρω στό μότο οτι δεν αναμειγνύεται στα εσωτερικά των κομμάτων…Όμως τα κόμματα στις χώρες του σκληρού πυρήνα της ΕΕ είναι κοινωνικοί χώροι που απαιτείται να λειτουργούν με βάση τα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών σε συνάρτηση με το καταστατικό τους και  επομένως υπόκεινται σε  θεσμικό έλεγχο ως προς τον δημοκρατικό τρόπο λειτουργίας τους αλλά και δημόσιο αντικειμενικό κατά το δυνατόν έλεγχο από τα ΜΜΕ.

Ο «αριστερός και δημοκρατικός» τύπος αναφέρεται όμως στα γεγονότα  με την θέση «νίπτω τας χείρας».

Είναι γνωστόν οτι όλα τα κόμματα πνέουν τα λοίσθια μετά τον καταποντισμό που υπέστη και η Κυβέρνηση στις ευρωεκλογές ,όταν εμφανίστηκε ένα νέο πρόσωπο μεταξύ του θριάμβου της το 23 και της συντριπτικής πτώσης της το 24 ,στην αντιπολίτευση.

Οι δημοκρατικοί φορείς έχουν όπως φαίνεται από τα εκλογικά αποτελέσματα του 23 και κυρίως του 24 ,με την πενιχρή συμμετοχή και τους αδύναμους  πλέον κομματικούς μηχανισμούς, απωλέσει επικίνδυνα το κύρος τους στην κοινωνία. Ο εξευτελισμός  των στοιχειωδών δημοκρατικών διαδικασιών στο έκτακτο αυτό συνέδριο της αξιωματικής αντιπολίτευσης της χώρας προκαλεί γενικότερες ανησυχίες και φόβους για μια σοβαρή διεύρυνση της απαξίας των πολιτών σε κάθε μελλοντική πολιτική διαδικασία και συμμετοχή ,με παραπέρα άρνηση ακόμα και του στοιχειώδους μέσου συμμετοχής δια της ψήφου, στο πολιτικό σύστημα.

Η επιβεβλημένη ,μπροστά σε όλα αυτά, κατά πολλούς δημοσιογράφους  «αδρανοποίηση» των γεγονότων του συνεδρίου, δημιουργεί σοβαρές δυσκολίες στον τύπο και τα ΜΜΕ στην προσπάθεια τους να αποκρύψουν αυτό που έγινε, γιατί  τα έζησαν από πρώτο χέρι, έγιναν δηλαδή ζωντανοί μάρτυρες, χιλιάδες άνθρωποι που είχαν έρθει στο Γκάζι, από όλες τις μεριές της Ελλάδας και από πολλές μεγάλες  πόλεις του εξωτερικού.

Το ότι δηλαδή οι εκλεγμένοι σύνεδροι ενώ συμμετείχαν σε δημοκρατικές διαδικασίες εκλογών στις Οργανώσεις Μελών και ήρθαν απο παντού να συμμετάσχουν ως όφειλαν, αποκλείστηκαν χωρίς αιτιολογία, αυθαίρετα και ετσιθελικά απο την συνεδριακή διαδικασία (λόγω του οτι δεν τους άφησαν ή δεν μπόρεσαν να εισέλθουν στον εν γνώσει  των διοργανωτών ακατάλληλο για το συνέδριο επιλεγμένο χώρο) είναι δύσκολο να παρακαμφθεί.

Δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε παρά πέρα ότι τα αποτελέσματα των ψηφοφοριών ήταν παντελώς  αδιαφανή και προφανώς αναληθή αφού διαπιστώθηκε αργότερα αναντιστοιχία των αριθμών με την πραγματικότητα. Με  βάση τα επίσημα ελάχιστα στοιχεία της «ηλεκτρονικής ψηφοφορίας» έπρεπε το κόμμα όπως λογαριάστηκε από ορισμένους  να έχει εκείνη την μέρα  πάνω από 270000 μέλη(!).Συγχρόνως δεν δόθηκαν ποτέ τα αναλυτικά νούμερα των ψήφων ανά ΟΜ ή του συνολικού αριθμού των συμμετεχόντων στις διαδικασίες καθώς και ο κατάλογος των εκλεγμένων μελών ανά ΟΜ.

Ας φανταστούμε λίγο τι γνώμη θα έχει η ευρωπαϊκή και διεθνής κοινότητα που μας χρηματοδοτεί  όταν γίνουν γνωστά  έτσι όπως πράγματι έγιναν όλα  αυτά τα υποτιμητικά για το επίπεδο του πολιτικού πολιτισμού της χώρας γεγονότα και το πως αδιαφορούν οι πάντες θεσμοί ,κόμματα και  ΜΜΕ γιαυτο που έγινε όχι σε κάποιο σύλλογο ενός απομακρυσμένου χωριού αλλά στο έκτακτο συνέδριο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο κέντρο της πρωτεύουσας.

Αυτήν την ώρα διεξάγεται  μια απεγνωσμένη κίνηση Ομερτά ,απο τους διάφορους διαπλεκόμενους παράγοντες ,ώστε να πεταχτεί η μπάλα απο τα ΜΜΕ αλλά και τα κόμματα στην εξέδρα ,ώστε να μην αηδιάζουν και άλλο οι πολίτες και ειδικά η νεολαία και γυρίσουν ακόμα περισσότερο την πλάτη τους στις πολιτικές διαδικασίες της χώρας (γεγονός που είναι  ως γνωστόν βούτυρο στο ψωμί της Ακροδεξιάς ή των διαφόρου τύπου αντιεξουσιαστών).

Παρολες όμως αυτές τις προσπάθειες συγκάλυψης και επικοινωνιακής ουδετεροποίησης η ακόμα χειρότερα αντιστροφής όπως αναλύθηκε  παραπάνω των γεγονότων, νομίζω ότι ο δημοκρατικός και προοδευτικός αριστερός χώρος δεν θα εκπροσωπηθεί ποτέ πια απο αυτούς που μοιράζουν χαρτιά αριστεροσύνης ή οργανώνουν φραξιονιστικά συνέδρια ενάντια στην βάση ενός κόμματος.

Γιατί στην περίπτωση αυτή δεν είναι η βάση αλλά η «ηγεσία» που αποστατεί, η οποία μάλιστα απαίτησε κατά τις προσυνεδριακές διαδικασίες , δηλ.πολύ πριν την διεξαγωγή  των ψηφοφοριών και έκδοση έστω και «αυτών των αποτελεσμάτων» να επονομάζεται «πλειοψηφία»(!)

Μια ηγεσία προσκυνητές της δεξιάς μεθοδολογίας και σκέψης όπως αποδεικνύεται με αυτά που πράττει και λέει όλες αυτές τις μέρες.

Όσον αφορά τις κινήσεις για νέους φορείς (Αλέξης ,Στέφανος)θα αναμένουμε. Ως προς τον πρώτο δεν θα ξεχάσουμε ποτέ οτι με αυτόν ζήσαμε την «πρώτη φορά αριστερά» με τους μεγάλους εθνικούς αγώνες για το Μακεδονικό και για το Κυπριακό καθώς και την απαλλαγή της χώρας από τα μνημόνια. Δεν θα μπορέσουμε όμως και να ξεχάσουμε ποιοι πήγανε ή θα πάνε με τα officia και ποιοι με τις ιδέες της Αριστεράς στην συγκεκριμένη κόντρα.

Σταματήστε να μας απογοητεύετε για οσα πιστεύαμε για ορισμένους ,με αυτήν την χωροφυλακίστικη νοοτροπία του αυθαίρετου προσδιορισμού της αριστεροσύνης όπως παλιά της εθνικοφροσύνης και προσπαθήστε  επιτέλους για τον σχηματισμό μιας συμμετοχικής ηγεσίας.

Ως προς τον δεύτερο, είναι μέγιστο ανθρώπινο δικαίωμα οι  πολίτες να αυτοπροσδιορίζονται ελεύθερα και ανεξάρτητα ,χωρίς ενα συνεχές buling.Η  ζωή αποδεικνύει τι είναι στην πραγματικότητα ο καθένας από μας και είμαστε μόνο στην αρχή οποιασδήποτε παρατηρήσεως.

Περισσότερο από το αν ένας είναι αριστερός ή όχι είναι η δημοκρατική συμπεριφορά του καθενός-μιας που θα μας δώσει το δικαίωμα να απαιτήσουμε μια συνολική πολιτική ανατροπή στην βάση του παραδείγματός μας. Σημαντική είναι η αποφυγή εμφυλιοπολεμικών προκλήσεων και τσαμπουκά από οπουδήποτε και αν προέρχεται και η συνέχιση της προσπάθειας συνεννόησης για συμμετοχικές ηγεσίες.

Τελικά έτσι όπως γίναμε ελπίζουμε μόνο στην συννενόηση και συνεργασία των δυο επικεφαλής του κοινωνικού ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ που θα δώσει την άμεση ένεση ζωής για την ευρύτερη συνεννόηση που χρειάζονται οι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις της χώρας.

Αυτός είναι και ο μόνος  πρακτικός τρόπος να επέλθει μια ισότιμη ,σταθερή και κυβερνητική συνεργασία και  με τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας όταν και αν αυτό γίνει αναγκαίο.

Μέχρι τότε χρειάζεται οργάνωση, κοινή δράση στην βάση και δημοκρατική και  συμπεριληπτική νοοτροπία και πρακτική όλων.

*Δρ Νικόλαος Ρήγας, Νευρολόγος – Ψυχίατρος – Παιδοψυχίατρος-Ψυχοθεραπευτής, Διευθ. Ιατρικού Κέντρου Adenauer Platz Berlin.