Η Νέα Αριστερά είναι κόμμα της Αριστεράς εν κινήσει που κορφολογεί και ενσωματώνει ότι θετικό υπάρχει στις παραδόσεις της πληθυντικής αριστεράς. Από την κομμουνιστική και ιδιαίτερα την Ανανεωτική, την σοσιαλιστική την σοσιαλδημοκρατική, την οικολογική. Από όλες. Σε κάθε μία από αυτές συνυπάρχουν προοδευτικά και ριζοσπαστικά στοιχεία με συντηρητικά.

Ξέρουμε πλέον πολύ καλά , από την συναρπαστική Ιστορία του κομμουνισμού τον προηγούμενο αιώνα και από όσα ακολούθησαν μετά το 1989, ότι δεν υπάρχει αντιβιοτικό ευρέως φάσματος για να αποτρέψει παθογένειες και στρεβλώσεις που χαρακτήρισαν κάθε μια από αυτές τις παραδόσεις ιδίως όταν χρειάστηκε να κυβερνήσουν. Με την κυβέρνηση, με την οποία οφείλει να αναμετρηθεί γιατί Αριστερά χωρίς στόχο εξουσίας – και η εξουσία εδώ και χρόνια περνάει τελικά από την κάλπη – δεν είναι πολιτικό κόμμα αλλά ΜΚΟ.

Δεν συνομολογήσαμε τυχαία τον όρο ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά για την Νέα Αριστερά. Μια μείξη δηλαδή μεταρρυθμίσεων και τομών ενός κόμματος του αριστερού ευρωπαϊσμού εν κινήσει. Μια ταυτότητα σε διαρκή εξέλιξη.

Με βρίσκει ριζικά αντίθετο η νοσταλγία για την ανασυγκρότηση η επανίδρυση μιας ριζοσπαστικής Αριστεράς στην οποία όλα δήθεν πήγαιναν πρίμα μέχρι το καλοκαίρι του 2015 αλλά τότε οδηγήθηκε σε ήττα .

Στην «ήττα του 2015» αναφέρονται οι θέσεις για το ιδρυτικό Συνέδριο της Νέας Αριστεράς. Για πολλούς – για εμένα οπωσδήποτε – η στροφή του 2015 δεν ήταν μόνο αναγκαστική αλλά και αναγκαία , απαραίτητη για την απαλλαγή απο ψευδαισθήσεις . Η διαφορά ανάμεσα στον αναγκαστικό συμβιβασμό και την ήττα είναι κολοσσιαία.

Ο συμβιβασμός σου επιτρέπει να πετύχεις πράγματα . Και αυτό έγινε γι αυτό και η συνολικά θετική αποτίμηση του κυβερνητικού έργου του ΣΥΡΙΖΑ που παρήχθη προφανώς μετά τον συμβιβασμό. Η λέξη ήττα είναι ταφόπλακα μιας γόνιμης και δύσκολης περιόδου  ενώ σηματοδοτεί μια στροφή και απόσταση απο την ισορροπημένη προσέγγιση που αποτυπωνόταν στον όρο αναγκαστικός συμβιβασμός .

Φοβάμαι δε, ότι θα εκληφθεί ως κλείσιμο ματιού σε δήθεν ριζοσπαστικές δυνάμεις στα « αριστερά» όπως ο Βαρουφάκης και η ΛΑΕ που εσχάτως ξιφουλκούν κατά του Νέου Λαϊκού Μετώπου στην Γαλλία γιατί είναι ευκαιριακή συνάθροιση , εμπεριέχει και τους υποταγμένους σοσιαλιστές – λες και υπάρχει μέτωπο χωρίς και την μετριοπαθή Αριστερά- ενώ δεν σπάει τα δεσμά με την ΕΕ.

Τους προειδοποιεί δε ο Βαρουφάκης  ότι με αυτό το πρόγραμμα θα έχουν την τύχη του ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Πιθανή υιοθέτηση της «ήττας του 2015» θα αποτελέσει επιβράβευση όσων διαφώνησαν και αποχώρησαν το 2015 και απρόσμενο δώρο  στο αντιΣΥΡΙΖΑ Μέτωπο ,στον Βορίδη και σε όσους θεωρούν ότι η Αριστερά είναι ανίκανη να κυβερνήσει. Τον Ιούλιο του 2015 είχαμε μια στροφή, ένα αναγκαστικό συμβιβασμό, τον οποίο επικρότησαν με την ψήφο τους αμέσως μετά τα λαϊκά στρώματα. Η ενοχική στάση δεν δικαιολογείται.

Με τις κωμικοτραγικές εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ είναι λογικό να αναζητώνται αντισώματα και φάρμακα αντιμετώπισης των αιτιών του εκφυλισμού. Μόνο που οι λόγοι είναι πολυπαραγοντικοί και δεν ενδείκνυνται απολυτοποιήσεις α και απλουστεύσεις. Η χρήση του όρου κυβερνητισμός πρέπει να γίνεται με φειδώ και προσεκτικά ώστε να μην συγχέεται με την υποχρέωση της Αριστεράς να έχει κυβερνητική πρόταση.

Επίσης αποτελεί ψευτοδίλημμα η επιλογή πολιτικής « από τα κάτω» έναντι της πολιτικής «από τα πάνω». Πολιτική γίνεται και από τα κάτω και από τα πάνω και η όποια αφετηρία δεν προδικάζει το αποτέλεσμα. Υπάρχει κακή πολιτική από τα κάτω και καλή πολιτική από τα πάνω και τούμπαλιν. Ένα δε πολιτικό κόμμα της Αριστεράς οφείλει να έχει πολιτική από τα πάνω .Δεν είναι συνδικάτο ούτε ΜΚΟ.

Ενα κόμμα πρέπει να έχει συνέχεια και συνέπεια στην πολιτική του Στις ευρωεκλογές η Νέα Αριστερά ζήτησε την ψήφο ώστε να γίνει καταλύτης για την ανασύνθεση της αριστεράς και της ευρύτερης προοδευτικής παράταξης. Μετά μεσοκαλόκαιρο πραγματοποίησε εκδήλωση για το Νέο Λαϊκό Μέτωπο της Γαλλίας τις δύσκολες μέρες όπου αμφισβητείτο η συνοχή του.

Τελικά το μέτωπο άντεξε και συνεχίζει. Το Σεπτέμβρη στην διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης ο πρόεδρος κοινοβουλευτικής ομάδας ο Αλέξης Χαρίτσης πρότεινε έξι σημεία διαλόγου για την συγκρότηση ενός Λαϊκού Μετώπου αλλά Γκρέκα. Όλα αυτά έπρεπε να υπάρχουν και να κυριαρχούν στον λόγο της Νέας Αριστεράς , να διαπερνούν την πολιτική της . Όπως και η αίσθηση του συγκεκριμένου και επείγοντος που χαρακτήριζε την πρόταση του Χαρίτση στην ΔΕΘ .

Ο τόσο οικείος και χαρακτηριστικός και συμπεριληπτικος  όρος για τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου επίσης πρέπει να δεσπόζει. Ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής μας πρότασης είναι η οικοδόμηση ενός συνασπισμού Προοδευτικών Δυνάμεων με κυβερνητική προοπτική Ακριβώς επειδή «κανένας δεν μπορεί μόνος του» και βρισκόμαστε σε μια εποχή ανόδου της ακροδεξιάς και ορατού κινδύνου συνεργασίας της με την άλλη δεξιά, απαιτούνται ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές συσπειρώσεις.

Πρέπει να καταπολεμηθεί μία εμφανής δυσανεξία στην πολιτική των συμμαχιών , οχυρωμένη πίσω από την έλλειψη προϋποθέσεων. Όλα αυτά ουσιαστικά καταλήγουν να παραπέμπουν το θέμα στο απώτατο μέλλον όταν η ισχυροποιημένη Νέα Αριστερά και το αναγεννημένο τότε λαϊκό κίνημα θα είναι σε θέση να συνδράμουν σε ενωτικές και μετωπικές διαδικασίες. Ένα κόμμα δηλαδή σε αναμονή , που δεν ακούει το λαϊκό αίτημα για εδώ και τώρα συγκρότηση αξιόμαχης αντιπολίτευσης με εναλλακτική κυβερνητική πρόταση.

Υπάρχει και άλλη μια ένσταση και ακούγεται ευχάριστα και καθησυχαστικά στα αυτιά, λειτουργεί όμως βαρβιτουρικά. Είναι ένα λάθος που αποκοιμίζει. Λένε « πρώτα κτίζουμε το σπίτι μας και μετά βλέπουμε» Αντιθέτως , εγώ πιστεύω ότι ταυτοχρόνως και παράλληλα πρέπει να βαδίζουν τόσο η ενίσχυση του κόμματος και του λαϊκού κινήματος όσο και η συγκρότηση του μετώπου των προοδευτικών δυνάμεων. Και για τα δυο προφανώς χρειάζεται χρόνος και μόχθος όμως το ένα τροφοδοτεί το άλλο.

Συνεργασίες κάνεις με υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις. με ότι υπάρχει. Γιατί για την Αριστερά η πολιτική λαμβάνει χώρα στο πεδίο του πραγματικού και όχι στο πεδίο του φαντασιακού και του βολονταρισμού . Στην πραγματική ζωή και όχι σε συνθήκες εργαστηρίου. Με ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ -όταν και εάν ξεμπερδέψει από τον κυκεώνα που έχουν βρεθεί –  πρέπει να βρουμε δρόμο συνεννόησης και κυρίως να δώσουμε διέξοδο και χειρολαβή σε κόσμο που αγανακτεί με τα συμβαίνοντα και μόλις τώρα αρχίζει να κατανοεί την στάση μας. Στο ΠΑΣΟΚ επίσης οι ψευδαισθήσεις για επάνοδο στο μεγάλο και κραταιό ΠΑΣΟΚ που μόνο του θα αντιμετωπίσει την Δεξιά θα εξαφανιστούν από αύριο.

Θα συνειδητοποιήσουν ότι ούτε αυτοί μπορούν μόνοι τους. Είναι δύσκολη αναμφίβολα η προγραμματική συνεννόηση αλλά ποτέ δεν θα μάθουμε αν θα προχωρήσει, αν δεν ξεκινήσουμε τον διάλογο. Αν αρχίσουμε να αποκλείουμε το ΠΑΣΟΚ λόγω βεβαρημένου παρελθόντος ή τον ΣΥΡΙΖΑ συλλήβδην λόγω βεβαρημένου παρόντος θα μείνουμε υπερήφανοι μόνοι μας.

Και επειδή ακούω ότι πως θα συνεργαστούμε όταν έχουμε σοβαρές διαφορές στο θέμα π.χ. του πολέμου ή με αυτούς που δεν ψήφισαν τις Πρέσπες να θυμίσω μερικά πράγματα από το πρόσφατο και το μακρινό παρελθόν.

1. Στο θέμα του πολέμου στην Ουκρανία πριν δυο μήνες διασπάστηκε το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς ( ΚΕΑ) , οι πιο κοντινοί μας δηλαδή σύντροφοι. Δεν βασανίζονται μόνο οι σοσιαλιστές με τον πόλεμο.

2. Στο Λαϊκό Μέτωπο του 1936 και γενικότερα μετά την στροφή της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1935 τα ΚΚ αναζήτησαν συμμαχίες με αυτούς που μέχρι το 1934 αποκαλούσαν Σοσιαλφασίστες. Τους Σοσιαλιστές δηλαδή που στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο καλούσαν τους εργάτες να πάρουν τα όπλα για να υπερασπίσουν την πατρίδα.

Μπροστά σε αυτά οι Πρέσπες είναι πταίσμα. Τεράστιες διαφορές γεφυρωθήκαν για το κοινό καλό. Δεν συγκροτούνται αλλιώς πολιτικά μέτωπα. Αυτός είναι ο ένας δρόμος, δύσκολος αλλά υπαρκτός. Ο άλλος είναι μια πορεία στην έρημο με παντιέρα το « εμείς, εμείς οι μόνοι συνεπείς» και με πιθανή ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν αξιόπιστοι σύμμαχοι στα αριστερά μας. Δεν υπάρχουν.

Μπορούμε να συμφωνήσουμε στο αδιαπραγμάτευτο της αυτοτελούς πορείας μας. Μπορούμε να συμφωνήσουμε και στο ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις ώστε αύριο το πρωί να συγκροτηθεί η συμμαχία , το μέτωπο των προοδευτικών δυνάμεων. Πρέπει όμως να συμφωνήσουμε ότι από χτες εργαζόμαστε για την διαμόρφωση αυτών των προϋποθέσεων. Και να γίνει η Νέα Αριστερά ο καταλύτης για αυτήν την ευρύτερη και νικηφόρα συμπαράταξη. .

•  Το άρθρο βασίζεται στην ομιλία του Νίκου Μπίστη στην Κεντρική Επιτροπή της Νέας Αριστεράς.