Η σκέψη μας αυτές τις ώρες των δραματικών εξελιξεων στον ΣΥΡΙΖΑ είναι με τους συντρόφους/φισσες μας της βάσης του κόμματος που χάνουν τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους.

Όλες και όλους που συναντούσαμε τους δυο μήνες που στήναμε με ανείπωτες δυσκολίες την Νέα Αριστερά και μας έλεγαν « Μένουμε μέχρι το Συνέδριο και μετά θα πάρουμε τις αποφάσεις μας».

Το έβλεπες στα μάτια τους ότι αναζητούσαν απελπισμένα μια χειρολαβή , λίγο χρόνο που τον είχαν ανάγκη. Ζούσαν με ενα τραύμα που δεν είχε ελπίδα επούλωσης, αλλά πάντα η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Με όλους αυτούς ξέραμε ότι θα ξανασυναντηθούμε και οι ραγδαίες αλλά και αναπόφευκτες εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ φέρνουν πιο κοντά την ώρα της απόφασης και το επίσης αναπόφευκτο αντάμωμα μας.

Που θα γίνει στο έδαφος της καινούργιας προσπάθειας, στο έδαφος της Αριστεράς με απεύθυνση σε κάθε πολίτη που αναγνωρίζει τον εαυτό του στην ευρύτερη δημοκρατική παράταξη.

Που θα ενσωματώσει τις καλύτερες στιγμές και παραδόσεις του ΣΥΡΙΖΑ και θα απορρίψει κατηγορηματικά και τελεσίδικα πρόσωπα, συμπεριφορές και πολιτικές που κόστισαν πανάκριβα σε αξιοπιστία , σοβαρότητα και τελικά σε πολιτική αποτελεσματικότητα.

Γιατί η σουρεαλιστική κατάσταση των τελευταίων ημερών δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Δεν είναι απλά πρόβλημα Κασσελάκη. Με νέα ορμή, με νέες δυνάμεις – κυριολεκτικά και μεταφορικά – με κέφι και πάθος θα κερδίσουμε το νεο στοίχημα.