Υπάρχει ένα παλιό επαναστατικό σύνθημα και τραγούδι που λέει “Εμπρός ακόμα μια φορά”. Για πολλές και πολλούς της γενιάς μου ταιριάζει γάντι. Για τους νεότερους που ηγούνται και του εγχειρήματος της Νέας Αριστεράς είναι η πρώτη φορά. Για όλους μας είναι -σε αυτή την έκταση- μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Ξεκινάμε σχεδόν από το μηδέν. Χωρίς λεφτά, χωρίς γραφεία, χωρίς ραδιόφωνο, χωρίς ΜΜΕ, (μόνο με την Εποχή) χωρίς επιχειρηματίες πρόθυμους να μας στηρίξουν, με το αζημίωτο βέβαια, σχεδόν με τίποτε θα έλεγε κάποιος. Γιατί βάζω αυτό το σχεδόν;

Γιατί έχουμε κάτι που καμία άλλη πολιτική δύναμη δεν το έχει και που μπορεί να αντισταθμίσει όλα τα άλλα. Που χωρίς αυτό το κάτι ακόμα και αν έχεις όλα τα άλλα είσαι καταδικασμένος. Έχουμε ο ένας τον άλλον, ένα πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό, το καλύτερο κομμάτι της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς. Έχουμε το πείσμα , την υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια που διαχρονικά χαρακτήριζε τον κόσμο της Αριστεράς.

Έχουμε μπροστά μας ένα δύσκολο αλλά συναρπαστικό ταυτοχρόνως έργο. Πρώτα να κρατήσουμε όρθια την σημαία της Αριστεράς, που την εγκαταλείπει με γοργούς ρυθμούς η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ βυθίζοντας την σε ασυναρτησίες και γελοιότητες.. Μακάρι το κύριο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ του κ Κασσελάκη και της ηγετικής ομάδας να ήταν οι κινήσεις απελπισίας για ένταξη στην Σοσιαλιστική ευρωομάδα ή για κοινή κάθοδο με το ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές.

Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα και επιβεβαίωσαν τους μεγαλύτερους φόβους μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ γοργά αλλάζει γήπεδο , κινείται πέραν της Αριστεράς, οιασδήποτε Αριστεράς, ριζοσπαστικής , ανανεωτικής ή μεταρρυθμιστικής. Αυτό μαζί με την έλλειψη σοβαρότητας απαντά οριστικά και τελεσίδικα στο γιατί φύγαμε και γιατί χρειαζόμαστε το οξυγόνο του νέου σχήματος.

Το δεύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να πείσουμε ότι η ενίσχυση της Νέας Αριστεράς δεν είναι μια υπόθεση εσωτερικού ανταγωνισμού της Αριστεράς αλλά προϋπόθεση για την ανασύνθεση του ευρύτερου προοδευτικού χώρου , βήμα για μια προοδευτική εναλλακτική πρόταση απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Μας ενδιαφέρει πως θα κυβερνηθεί αύριο η χώρα.

Οχι στο στρογγύλεμα των θέσεων της Αριστεράς

Αυτό που δεν θέλουμε να επαναληφθεί είναι η μετατροπή της κυβερνώσας Αριστεράς σε άγχος για μια μονίμως κυβερνητική Αριστερά που απευθύνεται στους πάντες ομοιόμορφα, στρογγυλεύει τον πολιτικό της λόγο με μέσους όρους για να μην δημιουργήσει αντιδράσεις. Αυτό πληρώθηκε πανάκριβα τα τελευταία χρόνια , δεν δημιούργησε τις αναγκαίες για την Αριστερά μαχητικές συγκαταθέσεις , δεν απομάκρυνε μόνο την κυβερνητική προοπτική αλλά και την μαχητική αντιπολίτευση που έπρεπε να ασκήσουμε.

Η αντιπαράθεση στην νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη πρέπει να ασκείται πάντα από θέσεις Αριστεράς. Με λαϊκότητα όχι με λαϊκισμό. Χωρίς υποχωρήσεις στον εθνικισμό στην εξωτερική πολιτική και τα ελληνοτουρκικά .Με αδιάλλακτη υποστήριξη του δημοσίου Πανεπιστημίου . Με σταθερά φιλειρηνική προσέγγιση στην Ουκρανία και την Γάζα. Εμείς ποτέ δεν θα εκστομίσουμε τα περι «ατζέντας Ισλαμαμπάντ» ούτε θα φοβηθούμε να πάμε στα χωριά μας και να υποστηρίξουμε τον γάμο και την τεκνοθεσία ομόφυλων ζευγαριών…

.. Έχουμε 4 στάσεις μέχρι τον πρώτο μεγάλο σταθμό που είναι οι ευρωεκλογές. Ο δεύτερος θα είναι το ιδρυτικό Συνέδριο του κόμματος το Φθινόπωρο. Η πρώτη στάση ήταν η συγκρότηση κοινοβουλευτικής ομάδας πριν ένα μήνα. Η δεύτερη σήμερα με την πανελλαδική σύσκεψη και τον ορισμό ενός προσωρινού πολιτικού κέντρου . Η τρίτη είναι η συγκρότηση του οργανωτικού ιστού του κόμματος μέσα από τις ανοιχτές συνελεύσεις σε όλη την Ελλάδα τις προσεχείς 45 ημέρες.

Η τέταρτη είναι η Συνδιάσκεψη τέλη Φλεβάρη, αρχές Μάρτη που θα εγκρίνει την ιδρυτική μας διακήρυξη και θα ετοιμάσει το κόμμα για τις ευρωεκλογές. Τώρα πρέπει να πέσουμε όλες και όλοι στην τρίτη στάση , στην συγκρότηση. Να πάμε όχι μόνο στις πρωτεύουσες των νόμων αλλά και σε κάθε κεφαλοχώρι, εκεί που υπάρχει έστω και ένας πολίτης ο οποίος θέλει να ενεργοποιηθεί για την Νέα Αριστερά. Είναι η ώρα για δουλειά μυρμηγκιού. Προηγείται κάθε άλλης και οι μέρες είναι μετρημένες.

Έχουμε δυο μεγάλες δεξαμενές για μέλη και ψηφοφόρους . Η πρώτη είναι ο κόσμος που σε κάποια στιγμή συμπορεύτηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα για διάφορους λόγους απέχει, παρακολουθεί διστακτικός και σε αναμονή.

Η δεύτερη δεξαμενή είναι νέος κόσμος , αταξινόμητος, ευαίσθητος στα μηνύματα και τις απαιτήσεις των καιρών, απαιτητικός που θέλει να δει ότι δεν επαγγελλόμαστε απλώς το νέο αλλά το υλοποιούμε. Είναι το κύριο μέλημα μας στην πορεία προς το Συνέδριο.

Όχι παράταση ζωής σε σχήμα που προσβάλλει την Αριστερά

Θέλω να τελειώσω με ένα ζήτημα που με απασχολεί πολύ. Διαβάζω – και ακούστηκε και εδώ – την προτροπή « να μην οξύνουμε τα πράγματα γιατί αργά η γρήγορα θα ξαναβρεθούμε με τους παλιούς μας συντρόφους». Ως προς την όξυνση κρούουν ανοιχτές θύρες. Εμείς δεν δημιουργήσαμε τοξικές συνθήκες ούτε απέναντι στους πολιτικούς μας αντιπάλους, πόσο μάλλον απέναντι σε παλιούς μας συντρόφους. Αυτό ήταν και είναι έργο της τοξικής ομάδας που πλαισιώνει τον Κασσελάκη.

Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι θα αποσιωπήσουνε την ευθύνη όσων για τον αλφα η τον βήτα λόγο δίνουν παράταση ζωής σε ένα σχήμα που προσβάλλει την Αριστερά. Με ειλικρίνεια και συντροφικότητα αλλά και αυστηρότητα οφείλουμε να επισημαίνουμε την ευθύνη τους. Γιατί πίσω από το «θα ξαναβρεθούμε « διαβλέπω ένα κίνδυνο και ίσως ένα σχέδιο. Να ξαναβρεθούμε επι των ερειπίων. Να ηττηθούν , δηλαδή , και τα δυο σχήματα και τότε να ξαναβρεθούμε αναζητώντας νέο η παλιό Μεσσία για να μας οδηγήσει στην Γη της Επαγγελίας.

Να τους πούμε λοιπόν. Όχι ευχαριστούμε. Θέλουμε να ξαναβρεθούμε και θα το επιδιώξουμε, πάνω στο έδαφος της σύγχρονης Αριστεράς. Που πρέπει να στεριώσει με την πρώτη επιτυχία της Νέας Αριστεράς στις εκλογές. Μετά εδώ είμαστε και να ξαναβρεθούμε.

*Αποσπάσματα από την ομιλία του Νίκου Μπίστη στην Πανελλαδική Σύσκεψη της Νέας Αριστεράς, 12-13 Ιανουαρίου 2024