Όρκοι στο Λαϊκό Αντιφασιστικό Μέτωπο ή στην ανασύνθεση της αριστεράς έχουν νόημα μόνο αν συνοδεύονται με το πως και με το με ποιους. Ο Αλέξης Χαρίτσης στην δήλωση του μετά την ορκωμοσία Τραμπ είπε επί λέξει ότι χρειαζόμαστε ένα Λαϊκό Αντιφασιστικό Μέτωπο. Πώς και με ποιους λοιπόν;

Έχουμε τρία δεδομένα μη επιδεχόμενα αμφισβήτησης: Πρώτον με την ορκομωσία Τραμπ το κύμα της Μαύρης Διεθνούς δέχθηκε τεράστια ώθηση. Δεν έχουμε πλέον τον κίνδυνο μιας σκοτεινής ηπείρου αλλά ενός σκοτεινού πλανήτη.

Δεύτερο: η Αριστερά σε όλες της τις εκδοχές βρίσκεται σε δραματική υποχώρηση που απαιτεί γενναίους επαναπροσδιορισμούς για να μην αποκτήσει για αυτήν η κρίση υπαρξιακή διάσταση.

Και τρίτον σαν συνέπεια και των δυο πρώτων: η Νέα Αριστερά καταγράφει κατ εξακολούθηση χαμηλά ποσοστά , το ΠΑΣΟΚ λαχάνιασε και το σενάριο για ισχυρό δικομματισμό διαψεύδεται, ο ΣΥΡΙΖΑ ανέκοψε μεν την πτώση του αλλά κινείται σε χαμηλά σε σχέση με το παρελθόν ποσοστά.

Με το βλέμμα σε αυτή την πραγματικότητα πρέπει να οργανώσουμε την αμυντικού χαρακτήρα αντίδραση μας. Ο κόσμος όχι μόνο της Αριστεράς αλλά της ευρύτερης προοδευτικής παράταξης μπροστά στον κίνδυνο επέλασης Δεξιάς – Ακροδεξιάς απαιτεί ενότητα και κοινή δράση εδώ και τώρα .

Ισχυρίζομαι ότι έχουμε δυο επιλογές, όχι τρεις. Όχι λίγο από την μια και λίγο από την άλλη.Η μια είναι σε χοντρές γραμμές να συνεχίσουμε όπως πηγαίνουμε ένα χρόνο τώρα κάνοντας οργανωτικές βελτιώσεις, ιδρώνοντας περισσότερο την φανέλα.

Χωρίς να υποτιμώ την οργανωτική πλευρά – και νομίζω ότι το απέδειξα πρακτικά με την συμμετοχή μου στο Οργανωτικό – είμαι βέβαιος ότι δεν εστιάζεται εκεί το πρόβλημα μας.

Σύμφωνα με αυτή την άποψη μπορούμε να σηκώσουμε για πέμπτη φορά 5,6,7 σημεία να βάλουμε δίπλα την σημαία μας και να καλέσουμε όποιον βούλεται δίπλα μας ελθείν. Το δοκιμάσαμε, η ρόδα γυρνάει στον αέρα, δεν πατάει στη γη.

Η άποψη αυτή υπερτονίζει το κοινωνικό έναντι του πολιτικού, (το από τα κάτω) περιορίζοντας το από τα πάνω σε κάποιες πρωτοβουλίες στην Βουλή. Θεωρεί ότι η αυτονομία μας κινδυνεύει από την πολιτική των συμμαχιών.

Ακόμα και η ψηφος μας στη Κατσελη θεωρήθηκε ότι βάζει τίτλους τέλους στο εγχείρημα, καταλύει την αυτονομία μας. Πιστεύω το ακριβώς αντίθετο . Η μοναχική πορεία στην έρημο υπονομεύει όχι την αυτονομία αλλά την ύπαρξη του κόμματος μας.

Λέει ότι προϋπόθεση για το Λαϊκό μέτωπο είναι η ύπαρξη ισχυρής Νέας Αριστεράς . Το αντιστρέφω: Μόνο με την εμπλοκή στις διαδικασίες του Λαϊκού Μετώπου θα έχουμε ισχυρή Νέα Αριστερά .

Η άποψη αυτή συγκατατίθεται αναγκαστικά στην πολιτική του Λαϊκού Μετώπου αλλά οχυρώνεται πίσω από την έλλειψη προϋποθέσεων για να αποκλείσει ουσιαστικά τις βασικές πολιτικές δυνάμεις του προοδευτικού χώρου .

Το ΠΑΣΟΚ οπωσδήποτε αποκλείεται με βάση αυτή την λογική. Με το ζόρι και με την προϋπόθεση ότι θα κάνει αιματηρή αυτοκριτική ίσως να συμπεριλάβει τον μετά Κασελλάκη ΣΥΡΙΖΑ.

Ενίοτε αμφισβητείται και η έννοια των προοδευτικών δυνάμεων. Ορισμένοι σύντροφοι αντιλαμβανόμενοι ότι δεν φτιάχνεται Λαϊκό Μέτωπο μόνο με κοινωνικές αναφορές και μάλιστα απροσδιόριστες (όπως πχ τον κόσμο της αποχής) κάνουν μια απόπειρα να ανιχνεύσουν μια στενή , καθαρή αριστερή αλλά πάντως πολιτική συμμαχιών στα «αριστερά» μας .

Πέφτουν όμως σε τοίχο. Γιατί το ΚΚΕ ζει πέραν του κόσμου τούτου. Και ο Βαρουφάκης που κατ αυτούς τους συντρόφους θα αποτελούσε μια πρόταση συνεργασίας απαιτεί αποδοκιμασία της στροφής και του συμβιβασμού του 15 για να καταδεχθεί να μιλήσει έστω μαζί μας.

Τι μένει, λοιπόν, από την πολιτική του Λαϊκού Μετώπου. Μόνο το όνομα. Δεν θέλω να αδικήσω αυτούς τους συντρόφους που τους εκτιμώ βαθύτατα. Πιστεύω όμως ότι κατά βάθος νοσταλγούν και ελπίζουν σε ένα repeat του ’12. Θέλουν μια αντίστοιχη επιθετική πολιτική. Οι καιροί όμως έχουν αλλάξει. Τώρα κάνουμε άμυνα.

Ο άλλος δρόμος που προφανώς εισηγούμαι αντιστοιχεί το Λαϊκό Μέτωπο με το εύρος που του αναλογεί. Μέτωπο δεν κάνεις με αυτούς που συμφωνείς, με αυτούς είσαι στο ίδιο κόμμα. Το συγκροτείς με αυτούς που διαφωνείς αλλά από κοινού προσπαθείτε να συνεννοηθείτε προγραμματικά και πρακτικά σε μια διαδικασία συνεχούς κίνησης και όσμωσης.

Προτείνω , λοιπόν , να πουμε καθαρά ότι επιδιώκουμε την συγκρότηση Λαϊκού Μετώπου με τις δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται στον χώρο της Ριζοσπαστικής και Μεταρρυθμιστικής Αριστεράς, της Σοσιαλδημοκρατίας και της Πολιτικής Οικολογίας.

Στόχος μας είναι η κοινή κάθοδος στις επόμενες εκλογές, η ήττα της δεξιάς και της Ακροδεξιάς. Η πολιτική είναι τέχνη του προβλέπειν Αν το ΠΑΣΟΚ επιμένει να αντιμετωπίσει μόνο του την ΝΔ θα βρεθεί – βρίσκεται ήδη – σε αντίθεση με την κοινή λογική και το αίτημα για ενότητα που γιγαντώνεται στις γραμμές του.

Προσέξτε την δήλωση της Αννας Διαμαντοπουλου ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει σχέση με Λαϊκά Μέτωπα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύω ότι μετά την περιπέτεια που πέρασε με την Κασελλακιαδα δεν θα έχει τέτοιες αυταπάτες. Έχει θέση και σημαντικό ρόλο στην κοινή προσπάθεια.

Ο «Κόσμος» του Πέτρου Κόκκαλη έχει προφανώς θέση σε αυτή την προσπάθεια. Και οποίος άλλος επιθυμεί , χωρίς όρους, ηγεμονισμους , μικρομεγαλισμους, ναρκισσισμούς και με μια μόνο προϋπόθεση : την ex nunc από εδώ και εμπρός προγραμματική συνεννόηση

Ο γεγονε, γεγονε σύντροφοι και συντρόφισσες. Αν περιμένουμε οι άλλοι να προσχωρήσουν στην ερμηνεία που δίνουμε εμείς για το παρελθόν και αντίστοιχα αυτοί εμείς να προσχωρήσουμε στην δική τους , η Δεξιά και η Ακροδεξιά θα κάνουν πάρτυ και ο κόσμος της Αριστεράς και της Δημοκρατικής παράταξης. θα γυρίσει την πλάτη του σε όλους μας.

Πάντα για τις μεγάλες κινήσεις απαιτείται ένα ποσοστό λήθης. Πιστεύω ειλικρινά ότι έχουμε μια μεγάλη ευκαιρία μέσα στο σκοτάδι που απλώνεται η Νέα Αριστερά να δώσει ενωτική και ριζοσπαστική χειρολαβή στους πολίτες. Μέσα από μια μεγάλη ενωτική πρωτοβουλία. Αυτή του Λαϊκού Αντιφασιστικού Μετώπου.

*Άρθρο με βάση την ομιλία μου στην Κεντρική Επιτροπή της Νέας Αριστεράς Αθήνα 25 – 26 Ιανουαρίου