Πριν μια βδομάδα η Εποχή είχε φιλοξενήσει άρθρο μου για τα ελληνοτουρκικά με τίτλο «Σταθεροί στην αντιεθνικιστική μας γραμμή». Εκεί υπήρχε η πρόβλεψη ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, και αν υποθέσουμε ότι θέλει, δεν μπορεί να προχωρήσει στην επίλυση των Ελληνοτουρκικών διαφορών.

Το σχετικό σημείο: « …η βούληση και οι αντοχές της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν την οδηγούν σε ριζική επίλυση των διαφορών με την γείτονα αλλά σε επιδίωξη διατήρησης ενός καλού – πλην εύθραυστου – κλίματος».

Χτες ο πρωθυπουργός στην συνέντευξη του στο Νίκο Χατζηνικολαου επιβεβαίωσε πλήρως αυτή την πρόβλεψη.

Το σχετικό σημείο: «Και αν συμφωνούμε ότι διαφωνούμε, που σε αυτή τη φάση είμαστε αυτή τη στιγμή, και ότι δεν μπορούμε ουσιαστικά να συζητήσουμε σε μεγαλύτερο βάθος το μείζον ζήτημα στο οποίο αναφέρθηκα πριν, να γνωρίζουμε ότι τουλάχιστον μπορούμε να το κάνουμε χωρίς να είμαστε σε ένα καθεστώς διαρκούς έντασης και προκλήσεων».

Χωρίς να συζητήσουμε σε μεγαλύτερο βάθος, δεν θα φτάσουμε σε επίλυση με συμφωνία η με παραπομπή στην Χάγη των διαφορών. Που δεν είναι βέβαια «μια και μόνη διαφορά». Αλλά ακόμα και αν αποδεχθούμε αυτόν τον κορσέ που φόρεσε ο Ανδρέας Παπανδρέου στην εξωτερική πολιτική της χώρας, όλοι αντιλαμβάνονται ότι χωρίς προσδιορισμό της αιγιαλίτιδας ζώνης ( χωρικά ύδατα ), που θα φέρει και τον εναρμονισμό της με τον εναέριο χώρο δεν υπάρχει περίπτωση να λυθεί η «μόνη» διαφορά της ΑΟΖ και της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας.

Είναι κοινό μυστικό ότι αυτά συζητιούνται και το 2003 η κυβέρνηση Σημίτη είχε φτάσει κοντά σε λύση κοινά αποδεκτή. Αλλά μετά ήρθαν Καραμανλής και Μολυβιάτης. Έκτοτε οι σχέσεις Ελλάδας Τουρκίας στο Αιγαίο περνούσαν από φάση νηνεμίας σε ένταση και τούμπαλιν. Κάθε λογικός άνθρωπος θέλει παράταση της σημερινής κατάστασης που χαρακτηρίζεται από απουσία εντάσεων. Αλλά όλοι πρέπει να αντιληφθούν ότι αυτό το κλίμα είναι εύθραυστο ότι θα ηρεμήσουμε μόνο με την επίλυση των προβλημάτων.

Που για να γίνει θέλει αυτό που απέκλεισε ο κ. Μητσοτάκης: την πρόοδο και κυρίως την εμβάθυνση του διαλόγου. Δεν τον εμποδίζουν μόνο οι κκ Σαμαράς και Καραμανλής αλλά και ο κακός εαυτός του, όπως αποτυπώθηκε με τη συμπεριφορά του στην Συνθήκη των Πρεσπών.

Από το νέο μπλοκάρισμα της εμβάθυνσης του διαλόγου βγαίνει και ένα συμπέρασμα για την Αριστερά: ότι πρέπει άφοβα να υποστηρίζει την γραμμή της που είναι η ενθάρρυνση όχι μόνο ενός διαλόγου αλλά και η επιδίωξη λύσης. Η επιδίωξη διαμόρφωσης ενός νέου «Μετώπου Λογικής» διακομματικής εάν είναι δυνατόν σύνθεσης, όπως διακομματικό είναι και το εθνικιστικό μέτωπο της απόρριψης κάθε λογικής στα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό.

Τώρα που το ΠΑΣΟΚ ως επίσημη γραμμή έχει δυστυχώς επιστρέψει στη προ Σημίτη και Γιώργου Παπανδρέου πολιτική στα ελληνοτουρκικά, απαιτείται μια υπέρβαση από τις δυνάμεις της λογικής. Δεν χωρούν ίσες αποστάσεις ανάμεσα στον Μητσοτάκη και τον Γεραπετρίτη από την μια και τον Σαμαρά από την άλλη. Τον Μητσοτάκη πρέπει να τον πιέζουμε να εφαρμόσει μια γραμμή επίλυσης, από τον Σαμαρά μόνο επιδείνωση της κατάστασης μπορούμε να περιμένουμε. Τον Μητσοτάκη τον κριτικάρουμε γιατί δεν έχει την αντοχή απέναντι στο πολιτικό κόστος, όπως είχε ο Τσίπρας με την Συμφωνία των Πρεσπών. Του ασκούμε δηλαδή, κριτική απ;o τα αριστερά. Και πιέζουμε για την εφαρμογή μιας γραμμής, που είναι δική μας.