Ο Νίκος Μανιός, μόνος αυτός, μέσα σε μια κυβερνητική πλειοψηφία 153 βουλευτών, όρθωσε το ανάστημά του και δήλωσε χθες ευθαρσώς πως «μείωση στις συντάξεις, ή άλλο, είναι πακέτο λιτότητας. Άρα αυτό δεν μπορεί να υπάρχει γιατί δεν μπορεί να ψηφιστεί από την ελληνική κυβέρνηση».

Με τη δήλωσή του αυτή ο Μανιός δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να υπενθυμίζει αυτά με τα οποία έχουν ήδη δεσμευθεί, τόσο ο Τσακαλώτος όσο και ο Τσίπρας προσωπικά, μόλις προ δύο εβδομάδων, πως δεν δέχονται πρόσθετα μέτρα, ούτε προ-νομοθέτηση μέτρων για το 2019.

Βεβαίως, γίνεται προσπάθεια να συμψηφιστούν τέτοια μέτρα περικοπών με άλλα «μέτρα» μείωσης φόρων, τα οποία όμως παρότι θα περιλαμβάνονται στο νέο πακέτο δεν θα ισχύσουν άμεσα, αλλά μετά από 2 χρόνια, και μόνον εφόσον πιάσουμε το 3,5% πλεόνασμα! Και μόνον κατά το μέγεθος υπέρβασης του 3,5%! Τέτοιο αστείο ούτε σε ελληνική ταινία δεν θα μπορούσε να ακουστεί από πλανόδιο κομματάρχη. Ούτε ο Γκόρτζος δεν θα τόλεγε. Θα ντρεπόταν.

Τα ερωτήματα λοιπόν που τίθενται είναι απλά, αλλά αμείλικτα: Πρώτον, είναι διατεθιμένος ο πρωθυπουργός και ο υπουργός να αθετήσουν τόσο κραυγαλέα το λόγο τους; Το επιχείρημα ότι αυτά τα απαιτούν οι δανειστές και πως εάν διαφωνήσουν η χώρα θα πάει στη δραχμή δεν στέκει. Μια χαρά θα συνεχίσει στο ευρώ η χώρα. Θα αρνηθούν, θα παραιτηθούν και η νέα κυβέρνηση θα τα εγκρίνει.
Τί πρόβλημα έχουν;

Το μόνο πρόβλημα που έχουν είναι πως θα χάσουν την κυβέρνηση. Αυτός όμως δεν είναι λόγος για να ψηφίζει κανείς ό,τι του δίνουν, και να κάνει ό,τι του λένε, παρότι διαφωνεί, απλώς και μόνον για να παραμένει πρωθυπουργός ή υπουργός. Διότι, εάν το κάνει, θα κατηγορηθεί ότι πολιτεύεται χωρίς αρχές και αργά ή γρήγορα θα απαξιωθεί. Θα καταδικαστεί.

Δεύτερον- και σπουδαιότερο- είναι δυνατόν βουλευτές του Συριζα που έσκιζαν τα ιμάτιά τους για τα μνημόνια, για την λιτότητα, για τις συντάξεις και τους μισθούς, για τα χαμηλά εισοδήματα, να πάνε στη Βουλή και αμίλητοι να ψηφίσουν μέτρα μείωσης του λαϊκού εισοδήματος, χωρίς καν να τα συνοδεύσουν έστω από μέτρα για το δημόσιο χρέος; Μια τέτοια έγκριση θα συνιστά πλήρες, απόλυτο και οριστικό  διαζύγιο με την πολιτική ηθική και επιπλέον θα απαξιώσει σε μεγάλο βαθμό το ίδιο το κοινοβούλιο, στο οποίο κανένας πολίτης πλέον δεν πρόκειται να πιστέψει, ούτε και θα εκτιμά. Το ίδιο το κοινοβουλευτικό πολίτευμα, με αυτή τη μαζική αυτοακύρωση, θα υποστεί βαρύτατο πλήγμα. Ουσιαστικά θα έχει καταλυθεί.

Και ο λόγος που θα έχει καταλυθεί είναι πως οι βουλευτές της πλειοψηφίας θα έχουν καταπατήσει τη λαϊκή εντολή που έλαβαν με τρόπο απροκάλυπτο. Δεν τους ψηφίσαμε για να μας μειώσουν τις συντάξεις, ούτε για να μας αυξήσουν τους φόρους, ούτε για να πουλήσουν το δημόσιο, ούτε για να δεχθούν ομαδικές απολύσεις. Εάν είχαμε αποδεχθεί τέτοια πολιτική μπορούσαμε να πάμε στους πλέον αρμόδιους, δηλαδή στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι, εδώ που τα λέμε, κάπως καλύτερα μπορεί και να τα είχαν καταφέρει, εάν είχαν παραμείνει στη θέση τους. Ποιος ο λόγος να γίνει όλη αυτή η φασαρία των 3 εκλογών; Μείωση συντάξεων μπορούσε και ο Χαρδούβελης να κάνει. Έπρεπε να το κάνει ο Τσακαλώτος;

Εάν λοιπόν οι βουλευτές της πλειοψηφίας έχουν έστω και ψήγματα αξιοπιστίας, θα έπρεπε ήδη να είχαν δηλώσει δημοσίως πως δεν πρόκειται να δεχθούν μειώσεις συντάξεων και αυξήσεις φόρων. Και μάλιστα για το 2019! Αυτό είναι πρωτάκουστο για την κοινοβουλευτική τάξη. Εάν μια Βουλή νομοθετεί και για την επόμενη, αυτό σημαίνει πως οι εκλογές που μεσολαβούν δεν έχουν καμία αξία. Δεν υπάρχουν. Είναι τυπικές. Μια κυριακάτικη βόλτα. Εάν έρθει ένα τέτοιο νομοσχέδιο στη Βουλή θα καταργεί ουσιαστικά τις εκλογές. Οι βουλευτές λοιπόν δεν είναι σε θέση να το δεχθούν και αν το κάνουν θα αποκαλυφθούν πως ενεργούν για ίδιον όφελος. Για να παραμείνουν στις θέσεις τους.

Ο Μανιός λοιπόν, μόνος αυτός, επέμεινε στις θέσεις του. Θα μου πείτε, αρκεί έναν μόνον; Φυσικά. Το 1438, ο Πάπας αναφώνησε «ουδέν εποιήσαμεν», όταν του είπαν πως όλοι οι βυζαντινοί υπέγραψαν τις αξιώσεις του, πλην ενός, του γενναίου Μητροπολίτη Εφέσου Μάρκου Ευγενικού. Αυτός μόνος, από όλους τους βυζαντινούς επισήμους, κρατήθηκε όρθιος και πήρε εν τέλει μαζί του και το λαό, ακυρώνοντας στην πράξη τη συμφωνία της Φεράρας, που αναγνώριζε το παπικό πρωτείο και ουσιαστικά διέλυε την ανατολική ελληνορθόδοξη εκκλησία.

Εάν λοιπόν όλοι υπογράψουν και ένας μόνον, ο Μανιός, αρνηθεί, τότε το πολιτικό πλήγμα τόσο για την κυβέρνηση όσο και για τους βουλευτές προσωπικά θα είναι τεράστιο. Ουδέν θα έχουν ποιήσει.