Κοιτάζω με σχετική καθυστέρηση και όχι δίχως θλίψη, τη φωτογραφία-διαφήμιση από την προεκλογική εκστρατεία της Άννας Διαμαντοπούλου, με τους «Απαράδεκτους» και τον Φασουλή σε ρόλο εκλιπόντος Μπονάτσου. Θλίψη όχι από κάποιου τύπου διάψευση ή ματαίωση, το αντίθετο. Θλίψη επιβεβαίωσης.

Με το φρύδι μονίμως σηκωμένο, σε αυτό το ιδιότυπο reunion, η Ελλάδα του σημιτικού εκσυγχρονισμού, του χρηματιστηρίου, του χαβαλέ και της αστακομακαρονάδας, η ακομπλεξάριστη Ελλάδα υψώνει το ποτήρι: στην υγειά τους ρε παιδιά! Γιατί για την προϊούσα σήψη, τη φτωχοποίηση και τη διάλυση των πάντων, δεν φταίει η κυβέρνηση και η μη-αντιπολίτευση, δεν φταίει η πολιτική. Φταίει ο λαϊκισμός μας, η τριτοκοσμική μας σκευή και η ανωριμότητά μας.

Το λέω άλλη μια: αν η πολιτική ηγεμονία του νέου μπλοκ εξουσίας χτίστηκε γύρω από συγκεκριμένα συμφέροντα (τράπεζες, εφοπλιστές, εργολάβους και εκδότες) και βασικό όχημα το αντισύριζα μέτωπο, θεμελιώθηκε πάνω στην πολιτισμική ηγεμονία, που ξεκίνησε κάπου στα χρόνια των «Απαράδεκτων» με βασικό όχημα τη νέα τότε ιδιωτική τηλεόραση. Εκεί συγκροτήθηκαν οι ταυτότητες, εκεί διαμορφώθηκαν οι επιθυμίες, εκεί μπήκε το πλαίσιο και οι κανόνες του νέου δημόσιου διαλόγου (τα «αφήστε με να ολοκληρώσω» και τα «ο τηλεοπτικός χρόνος μας πιέζει» στα πρώτα πάνελ), εκεί διαμορφώθηκε το σημερινό κυρίαρχο γούστο, αλλά και το κυρίαρχο πολιτιστικό και πολιτικό αφήγημα.

Εκεί και τότε αναδείχθηκε και η νέα κωμική μανιέρα, με τις φωνές μονίμως σε mode στριγγλιάς και στόχους τη «βλαχιά» μας, τη «μιζέρια» μας, την ανοργανωσιά του έθνους, την τεμπελιά της φυλής. Και πάντα, στο βάθος, ο μεγάλος αντίπαλος, η Αριστερά σε όλες της τις εκδοχές και συνδηλώσεις: από το Πολυτεχνείο, μέχρι τις πορείες και την κάθε είδους δημόσια συμμετοχή και διεκδίκηση. Η, ως συνήθως, κομπλεξική, ανέραστη, ενοχική και κατά βάθος σταλινική Αριστερά που ηγεμόνευε και καταπίεζε όλες αυτές τις ευαίσθητες ψυχές…

Στο θεατρικό «Δείπνο Ηλιθίων» ο πρωταγωνιστής και η παρέα του είναι καλλιεργημένοι αστοί που βρίσκουν ηλίθιους από την πλέμπα για να τους κοροϊδέψουν σε έναν άτυπο διαγωνισμό. Ποιος θα φέρει τον καλύτερο ηλίθιο στο δείπνο!

Ας μην τρέφουμε αυταπάτες για το δείπνο της φωτογραφίας. Οι ηλίθιοι είμαστε εμείς!
Καλή τους όρεξη…

ΥΓ Το -μοναδικό μάλλον- βιβλίο της εικονιζόμενης πολιτικού -τοτέμ του σημιτικού εκσυγχρονισμού, έχει τίτλο «Η έξυπνη Ελλάδα»! Συμπτώσεις…

*Ο Νικήτας Μυλόπουλος είναι Καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας