Η πόρτα του διαλόγου με την Τουρκία ποτέ δεν πρέπει να κλείνει, ακόμη και όταν ο διάλογος είναι προσχηματικός ή εξυπηρετεί σκοπιμότητες της στιγμής. Αυτό δεν σημαίνει ότι, με αφορμή τον διάλογο, πρέπει να καλύπτεται η άσκηση προσωπικής εξωτερικής πολιτικής, όπως εξώφθαλμα συμβαίνει με τον σημερινό πρωθυπουργό Κυρ. Μητσοτάκη. Στην περίπτωση της αποστολής στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία, δηλώθηκε ευθαρσώς ότι ήταν μία προσωπική απόφαση του κ. Μητσοτάκη, χωρίς προφανώς την συμμετοχή του υπουργού Εξωτερικών και της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων. Τα δυσμενή αποτελέσματα μίας τέτοιας κίνησης διαφάνηκαν γρήγορα επί της ουσίας και όχι μόνο, με την αποδοκιμασία της που καταγράφηκε και στις “αγαπημένες” στον κ. Μητσοτάκη δημοσκοπήσεις.

Την συνάντηση του πρωθυπουργού με τον Ταγίπ Ερντογάν, τον οποίο το σύνολο του συστήματος Μητσοτάκη παρουσίαζε απομονωμένο και όχι αναβαθμισμένο μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, την συνάντηση λοιπόν αυτή πληροφορήθηκαν οι πάντες μέσω Τουρκίας. Λες και επρόκειτο η κ. Σουρανή να υποκαταστήσει στα μουλωχτά τον κ. Δένδια. Ας πάει κι αυτό το παληάμπελο.

Δεν μπορεί όμως κανείς να κρύψει ότι ο σημερινός πρωθυπουργός κινείται με επικοινωνιακό οίστρο στο πιο σοβαρό ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής. Μετά το ξέσπασμα του Ν. Δένδια στον Μ. Τσαβούσογλου, το Μαξίμου έσπευσε -προκειμένου να μην χάσει ο κ. Μητσοτάκης επικοινωνιακή δόξα- να διαρρεύσει ότι ο υπουργός Εξωτερικών το έκανε κατόπιν εντολών του. Αργότερα, και με αφορμή τον παραγκωνισμό του Ν. Δένδια από την λήψη σημαντικών αποφάσεων, οι διαρροές επέμεναν ότι ο υπουργός Εξωτερικών κινείται ως δελφίνος. Άρα και ο κ. Μητσοτάκης συμπεριφέρεται ως προϊστάμενος δελφίνου και όχι ως πρωθυπουργός στην βάση μίας εθνικής στρατηγικής στο πιο ευαίσθητο θέμα την πιο ευαίσθητη στιγμή. Δεν το λες και ακίνδυνο.

Θα μπορούσε να συμπέσουν οι επικοινωνιακές ανάγκες των δύο πλευρών στην Κωνσταντινούπολη, όταν ο κ. Ερντογάν εμφανίζεται ως ο αναβαθμισμένος διαμεσολαβητής, ειρηνοποιός και εγγυητής του μέλλοντος της Ουκρανίας; Φαντάζομαι ότι δεν θα εγγυηθεί για την Ουκρανία, κάτι το οποίο έπραξε ο ίδιος σε όλα τα γειτονικά της Τουρκίας κράτη. Το βέβαιο είναι ότι μία επικοινωνιακή στόχευση δεν είναι η καλύτερη βάση για την βελτίωση του κλίματος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Το τί ακριβώς ειπώθηκε και τί μηνύματα εστάλησαν θα το μάθουμε εν καιρώ, πιθανώς από την συμπεριφορά της Τουρκίας. Αυτό το “εν καιρώ” μπορεί να μην είναι και τόσο μακρυά. Προς το παρόν, προκαλούν απορία όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας στην Τουρκία μετά την συνάντηση του κ. Παναγιωτόπουλου με τον ομόλογό του Χουλουσί  Ακάρ, την στιγμή που ο κ. Μητσοτάκης μετά την συνάντηση δήλωσε ότι επανέλαβε τις πάγιες ελληνικές θέσεις στην τουρκική πλευρά. Το να πέσουν οι τόνοι στις σχέσεις με την Τουρκία είναι καλό, το να ασκεί ο κ. Μητσοτάκης προσωπική πολιτική σε αδιευκρίνιστη βάση είναι επικίνδυνο.

*Ο  Γ. Βαρεμένος είναι βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και αναπληρωτής τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.