Δυστυχώς με τα χρόνια όλα όσα μας χαρακτηρίζουν ως φυλή αφανίζονται. Σιγά-σιγά χάθηκε το κομπολόι και το γλυκό τάκατούκα του στις δημόσιες υπηρεσίες, τα καφενεία και τα λεωφορεία.

Πριν απ’ αυτό είχε σχεδόν ολοκληρωτικά εκλείψει το φύσημα της μύτης καταμεσής του δρόμου, αυτό που γίνονταν χωρίς χαρτομάντηλο, απλά και ωραία με τα δάχτυλα γυμνά να σφίγγουν τη μύτη σπρώχνοντας τη μύξα στο πεζοδρόμιο.

Όλα εκείνα που μας έκαναν να αισθανόμαστε ξεχωριστοί ως φυλή, αφομοιώνονται από την ομογενοποίηση που μας επιβάλει ύπουλα η παγκοσμιοποίηση.

Που ‘ναι η φάπα που έπεφτε βροχή στο σβέρκο όταν κουρευόσουνα; που είναι το ηχηρό ρέψιμο στην ταβέρνα; που είναι το ξύσιμο των αχαμνών καταμεσής του δρόμου; που πήγαν τα φάσκελα που έπεφταν βροχή; Πείτε μου ποιός είναι σήμερα τόσο θαρραλέος ώστε να αδειάσει με άνεση το τασάκι του στο δρόμο; Ποιός ήρωας σβουρίζει πλέον μια χαστούκα στο γιό του για να γίνει άντρας χωρίς να χρειαστεί να ρίξει πριν μια ένοχη ματιά γύρω του;

Μπορεί για το ότι μας ψεκάζουν να μη βρέθηκαν αδιάσειστες αποδείξεις, σάμπως όμως βρέθηκαν τα χημικά όπλα του Σαντάμ; Όλα τα παραπάνω τι σημαίνουν αν όχι ότι πάει το αεροζόλ σύννεφο;

Μας θέλουνε ρομπότ που στο γήπεδο δε θα βρίζουμε τη μάνα, την αδερφή και το γιό του άλλου μη μας κατηγορήσουν οι εταίροι μας ότι δεν είμαστε political correct και μας ψαλιδίσουνε τη δόση. Μας θέλουν Ευρωπαίους με δημόσιους άντρες φλώρους που αν κανείς τους βρίσει, αυτοί αντί να του κάνουν ένα ωραιότατο κωλοδάχτυλο θα καταθέσουν μήνυση κατά αγνώστων.

Μπράβο και στους οπαδούς, μπράβο και στον Υπουργό μας! Στο γήπεδο είδαμε μια αναλαμπή της άλλης, της περήφανης Ελλάδας.

Οι πραγματικές γυναίκες τούτη την ώρα στρώνουν γιορτινό τραπέζι με σουτζουκάκια κοκκινιστά φτιαγμένα με ελιά πράσινη τσακιστή. Η μέρα θα γραφτεί στο ημερολόγιο με χρυσά γράμματα.

Δεν έχουμε γονατίσει ακόμη.