Η επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία βρίσκεται στο επίκεντρο όλων των συζητήσεων αυτές τις μέρες. Η περιοχή μας δεν αποτελεί εξαίρεση. Το κύριο θέμα συζήτησης είναι το Ουκρανικό. Όμως είναι αναπόφευκτο, ο πόλεμος στην Ουκρανία να προκαλεί  συζητήσεις σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία και γύρω από το Κυπριακό.

Οι Έλληνες και οι Ελληνοκύπριοι βρίσκουν πολλά κοινά μεταξύ της εισβολής της Τουρκίας στην Κύπρο και της Ρωσίας στην Ουκρανία. Με τον ίδιο τρόπο οι Τούρκοι και οι Τουρκοκύπριοι κάνουν λόγο για τη σημασία των εγγυήσεων της Τουρκίας, τονίζοντας ότι «αν η Ουκρανία είχε μια εγγυήτρια δύναμη» σαν την Τουρκία, ο Ουκρανικός λαός δεν θα έπεφτε θύμα της ρωσικής επιθετικότητας.

Δηλαδή, κάθε πλευρά προσπαθεί να ενδυναμώσει και να προωθήσει τη θέση της μέσα από μια επιλεκτική ανάγνωση της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία…

Αν εξετάσουμε, όμως, τα γεγονότα σφαιρικά, πέραν αυτών των επιλεκτικών αναγνώσεων, μπορούμε να διαπιστώσουμε -κατά τη γνώμη μου- μια σειρά από ομοιότητες και παραλληλισμούς.

Ομοιότητες στη σχέση Αθήνας – Λευκωσίας με τη σχέση Μόσχας- Κιέβου:

• Το πρώτο που ελκύει την προσοχή είναι πως η προσέγγιση της χούντας στην Κύπρο, έχει σημαντικές ομοιότητες με την προσέγγιση του Πούτιν στην Ουκρανία. Ο Πούτιν δεν δέχεται την ύπαρξη του ξεχωριστού κράτους που λέγεται Ουκρανία, αλλά την βλέπει σαν προέκταση του ρωσικού έθνους. Το ίδιο έβλεπε και η Ελληνική Χούντα την Κύπρο: σαν οργανικό  κομμάτι του ελληνισμού και όχι σαν ξεχωριστό κράτος.
• Η Μόσχα βλέπει την κυβερνώσα ελίτ στην Ουκρανία, ως μια ελίτ που απομακρύνθηκε από την ρωσική εθνική συνείδηση, που συνεργάζεται με νεοναζί και συμπεριφέρεται εχθρικά απέναντι στη Μόσχα. Παρόμοια, η Χούντα του Ιωαννίδη, κατηγορούσε την κυβέρνηση Μακαρίου ότι απομακρύνθηκε από την ελληνική εθνική συνείδηση, ότι συνεργάζεται με κομμουνιστές και ότι συμπεριφέρεται εχθρικά κατά της Ελλάδας.
• Η Ρωσία εισέβαλε και επιχειρεί να κατακτήσει την Ουκρανία, ενώ η χούντα οργάνωσε πραξικόπημα ενάντια στον Μακάριο. Ένα πραξικόπημα που ο Μακάριος ονόμασε «εισβολή που παραβίασε την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας».

Ομοιότητες στην προσέγγιση Άγκυρας και Μόσχας:

– Ο Πούτιν προσπαθεί να νομιμοποιήσει την εισβολή λέγοντας πως καταπιέζονται οι Ρώσοι ομοεθνείς στην Ουκρανία. Παρόμοια η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο για να προστατεύσει τους καταπιεσμένους της ομοεθνείς, όπως έλεγε.

– Η Ρωσία παραβίασε την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας και ανακήρυξε ανεξάρτητα κράτη σε δύο περιοχές της γειτονικής χώρας: το Luhansk και το Donetsk. Η Τουρκία παραβίασε την εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου και ανακήρυξε το ψευδοκράτος.

Διαπιστώνουμε, λοιπόν, πως και οι δύο χώρες ασκούν μια επιθετική και επεκτατική πολιτική στο όνομα της προστασίας των ομοεθνών εκτός των συνόρων τους.

-Η Ρωσία στηρίζει τις φιλορωσικές δυνάμεις και καταπολεμά τους δυτικόφρονες στην Ουκρανία. Η Τουρκία καταπολεμά όλα τα Τουρκοκυπριακά πολιτικά σχήματα που πιστεύουν στην ομοσπονδία στην Κύπρο και την ΕΕ, ενώ στηρίζει τις φιλοτουρκικές πολιτικές δυνάμεις στην τουρκοκυπριακή κοινότητα.

Ομοιότητες ανάμεσα στη Λευκωσία και το Κίεβο:

-Η κυβέρνηση Μακαρίου μέχρι το 1974 παραβίαζε τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων, έτσι και οι κυβερνήσεις της Ουκρανίας παραβίαζαν τα δικαιώματα του ρωσόφωνου πληθυσμού που ζούσε στη χώρα.
– Οι Τουρκοκύπριοι αποσχιστές έχτιζαν πάνω στην πολιτική Μακαρίου για να αποσχιστούν από την Κυπριακή Δημοκρατία. Με τον ίδιο τρόπο έχτιζαν οι ρωσόφωνοι αποσχιστές στην Ανατολική Ουκρανία για να αποσχιστούν από το κεντρικό κράτος.

Όπως γίνεται αντιληπτό, οι ομοιότητες και οι παραλληλισμοί είναι εμφανείς. Αν θέλουμε, όμως, να συνοψίσουμε τις ομοιότητες αυτές σε τρείς λέξεις, θα μπορούσαμε να πούμε: εθνικισμός, εθνικισμός, εθνικισμός…

Επεκτατικός εθνικισμός, αποσχιστικός εθνικισμός, και εθνικισμός που καταπατεί τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα!