Γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1935 σε ένα χωριό της Ευρυτανίας. Οι γονείς του ήταν ο παπα – Κώστας και η Ειρήνη Μπακογιάννη. Σπούδασε Πολιτικές και Κοινωνικές Επιστήμες στο Πάντειο και στη Γερμανία, και ανακηρύχθηκε Διδάκτωρ των Κοινωνικών Επιστημών στη Κωστάντζα.

Δίδαξε Πολιτικές Επιστήμες και Δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, ενώ θήτευσε ως διευθυντής του ελληνικού προγράμματος της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας, όταν έγινε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, αντιτασσόμενος στο δικτατορικό καθεστώς, με εκπομπές και ειδήσεις που αναμεταδίδονταν και από την Deutsche Welle και πολύ γρήγορα έγιναν σημείο αναφοράς του αντιδικτατορικού αγώνα. 26.9.1989…

Ο Παύλος Μπακογιάννης, μέλος πια της τότε Κυβέρνησης Μητσοτάκη, έπεφτε νεκρός από σφαίρες ανθρώπων που πίστευαν πως η ατομική βία θα άλλαζε κάτι προς το καλύτερο, αυτοθεωρούμενοι ως τιμητές και τιμωροί των πάντων.

Ο Π.Μ. είναι αλήθεια πως είχε εμπλακεί στο σκάνδαλο Κοσκωτά. Όπως όμως και μεγαλοστελέχοι άλλων κομμάτων… Να πω ονόματα; Κάποια κάνουν ακόμα καριέρα. Όμως η τοποθέτηση μου δεν έχει να κάνει με αυτό, δεν μάθαμε άλλωστε ποτέ.

Νομικός δεν είμαι. Έχει να κάνει με την απόλυτη θέση πως δεν μπορώ να σε πιστολιάσω επειδή διαφωνώ μαζί σου, ούτε να σε καταδικάσω σε θανατική καταδίκη στον δρόμο. Και στα δικαστήρια άλλωστε πρέπει να είμαστε εναντίον της, γενικά. Το περσινό φθινόπωρο κάποια κολόπαιδα έβγαζαν χυδαίο πανό «Μπακογιάννη που είναι ο μπαμπάς σου;», ανίδεα από πολιτική κριτική, μανούλες στην απανθρωποποίηση του πολιτικού «άλλου».

Έγραψα τότε: Όμως η Αληθινή Επανάσταση είναι ο μακρύς, αντιφατικός, κουραστικός δρόμος ν αλλάξεις τις δομές και τον εαυτό σου, ν αλλάξεις τον ανθρωπολογικό τύπο. Δεν είναι να σκοτώνεις. «Η δολοφονία του Μπακογιάννη ήταν ξεκάθαρα φασιστική. Στοχοποιήθηκε ως γαμπρος του πολιτικού αντιπάλου Μητσοτάκη. Και η τιμή της δικής μου εκδοχής της αριστεράς είναι ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΞΕΧΑΣΕΙ.»