Δεν ανήκω στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., δεν μπορώ να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου ως Συριζαίο, με κάποιο τρόπο. Παρόλα αυτά γράφω αυτό το μήνυμα αγωνιώντας, όπως και οι περισσότεροί μας φαντάζομαι, για αυτό τον τόπο.

Σήμερα στην ελληνική Βουλή υπάρχουν δύο κόμματα που χαρακτηρίζονται ακραία, το Κ.Κ.Ε. και η Χρυσή Αυγή. Το πρώτο, δυστυχώς, διότι κατά τη γνώμη μου ασκεί σωστή κριτική σε πολλά θέματα, ζει στον απομονωτισμό που επέλεξε. Το δεύτερο έχει απομονωθεί από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, με χαρακτηριστικό το παράδειγμα της μη πρόσκλησής του στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών. Επίσης, υπάρχουν τρία κόμματα, του μεσαίου θα χαρακτήριζα χώρου, τα οποία από ότι αντιλαμβάνομαι, κινούνται με μικρές αποκλίσεις, στην πολιτική παράδοση του εκσυγχρονισμού και της ευρωπαϊκής σύγκλισης όπως αυτά εκφραζόντουσαν μέχρι τώρα από τις κύριες πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν. Στο ίδιο σύνολο θα ενέτασσα και τους Ανεξάρτητους Έλληνες, αν και τοποθετούνται λίγο πιο δεξιά. Οι τελευταίοι όμως, δέχτηκαν να συμμετέχουν σε έναν κυβερνητικό συνασπισμό με εταίρο έναν διαμετρικά αντίθετο πόλο.

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ως κόμμα συγκυβέρνησης και μάλιστα ως ο βασικός εταίρος αποτελεί ένα πείραμα, ειδικά στη σημερινή ρευστή και κρίσιμη περίοδο που περνάμε. Απαρτίζεται από ετερόκλητες δυνάμεις της άκρας αριστεράς, της αριστεράς που δεν κυβέρνησε, της αριστεράς που κυβέρνησε, της οικολογίας. Συσπείρωσε γύρω του ψηφοφόρους με μεταξύ τους πολύ διαφορετικές προσδοκίες.

Η συμφωνία που επετεύχθη κάθε άλλο παρά καλή μπορεί να χαρακτηριστεί. Κοιτώντας στα μέσα ενημέρωσης τη σύντομη περίληψη που δημοσιεύτηκε διαπιστώνω ότι αποτελείται από τριών ειδών μέτρα. Πρώτον από μέτρα που έπρεπε ήδη να είχαν εφαρμοστεί προ τουλάχιστον

δεκαπενταετίας. Όμως, παρά τις εξαγγελίες προεκλογικές και μετεκλογικές τόσων κομμάτων κανείς δεν τολμούσε να συγκρουστεί με τα συμφέροντα που μετά τις αλλαγές θα πλήττονταν. Δεύτερον, αποτελείται από μέτρα που έτσι και αλλιώς, όντας στην Ευρωπαϊκή ένωση και πολύ περισσότερο στο Ευρώ θα εφαρμοστούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Τέλος, αποτελείται από μέτρα, που παρά την εξομάλυνσή τους θεωρώ ότι είναι επαχθή. Ειδικά για αυτά τα τελευταία έχουμε δίκιο να αισθανόμαστε απογοητευμένοι και ίσως προδομένοι. Ειδικά για αυτά τα τελευταία για πολλούς, όπως και για εμένα, η συμφωνία θα έπρεπε να απορριφθεί.

Όμως, η συμφωνία θα ψηφιστεί. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α τείνει να διασπαστεί. Από ποιους θα ψηφιστεί; Προφανώς, από τα τρία κόμματα που λένε Ευρώπη και Ευρώ πάση θυσία, και από το κομμάτι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που δεν απέχει πολύ από την παραπάνω θέση. Θα είναι ίσως η πρώτη φορά που θα δημιουργηθεί μία τόσο μαζική αντιπολίτευση μέσα στη συμπολίτευση. Ή μήπως όχι, ή μήπως το ξαναζήσαμε πριν τη χούντα του 1967; Μήπως, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. σε αυτή του τη μορφή ήταν η τελευταία αναλαμπή έννομης πολιτικής αντίστασης στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που είναι προ των πυλών;

Η σημερινή Βουλή θεωρώ ότι χρειάζεται έναν ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πολυφωνικό, ελεύθερο, δημοκρατικό, όπως ξεκίνησε. Κουράστηκα να βλέπω και να ακούω, πριν από κάθε κρίσιμη ψηφοφορία τους αρχηγούς των κυβερνητικών κομμάτων να απειλούν, να διαγράφουν, να ταπεινώνουν στελέχη που διαφωνούν. Επιτέλους διαφάνεια, δημοκρατία, ελευθερία. Αν δεν υπάρξει στη Βουλή και στα κόμματα, πώς θα υπάρξει στην κοινωνία και την οικονομία; Πώς, εκτός από τα επαχθή μέτρα και τα αναπόφευκτα μέτρα θα ληφθούν και θα εφαρμοστούν και εκείνα τα μέτρα που θίγουν τα μεγάλα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, τα οποία τόσα χρόνια, από την κάθαρση του 1989, ακούμε ότι θα χτυπηθούν. Εκείνα τα μέτρα που θα χτυπήσουν τη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά, τη γραφειοκρατία, τη διαπλοκή.

Η υπέρβαση των δυσκολιών καμώνουν το χαρακτήρα του κάθε οργανισμού. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα αποδειχθεί ένα πείραμα φάρσα, όπως επιθυμούν οι αντίπαλοί του ή θα γίνει ένα πείραμα παράδειγμα ομόνοιας, συνεννόησης, αλληλεγγύης, δίκαιου αγώνα; Βρείτε τα, χάθηκε η μάχη με τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, αλλά η Ελλάδα έχει να δώσει πολλές ακόμη μάχες από ολοένα και πιο δύσκολες θέσεις. Στην αρχή πρέπει να χτυπηθούν τα εγχώρια συμφέροντα, οικονομικά, πολιτικά, συνδικαλιστικά, συντεχνιακά και μετά να δοθεί ο αγώνας για την αλλαγή της Ευρώπης. Να γίνεται παράδειγμα δημοκρατικής ανασυγκρότησης πρώτα εσείς, παρά τις διαφορές και τις διαφωνίες σας, ώστε να εμπνεύσετε τις άλλες πολιτικές δυνάμεις και την κοινωνία. Αν δεν το κάνετε τώρα, τα επόμενα τρία χρόνια θα έχουμε μία από τα ίδια.