Η παρέλαση ήταν για μένα από τις πιο τραυματικές και συνάμα αποκαλυπτικές εμπειρίες της παιδικής και εφηβικής μου ζωής. 

Επειδή ήμουν ο πιο κοντός της τάξης ήμουν στην τελευταία σειρά την διαλυμένη, την χλευαστική, την με τα πιο πολλά στραγάλια. Έχοντας υπάρξει όμως καλός μαθητής ενίοτε ήμουν και σημαιοφόρος ή παραστάτης. 

Βίωσα λοιπόν από νωρίς ένα μοντέλο κοινωνίας η οποία σε επιβραβεύει αν είσαι με τους άριστους, αν δεν είσαι όμως σε στοιχίζει με βάση το ύψος σου ένα χαρακτηριστικό με το οποίο γεννήθηκες (και μάλιστα αν είχες και παραπάνω κιλά σε έχωναν στις μέσα σειρές για να μη χαλάς την αρμονία και την εικόνα). 

Αυτό ήταν η παρέλαση για μένα ως παιδί. Μια πρώτη ένδειξη ότι η κοινωνία αν δεν είσαι αυτό που θέλει σε ξερνάει. Άμα θέλεις να τιμήσεις τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν και έχασαν τη ζωή τους για να είσαι Εσύ καλά τώρα Κάνε το με τη στάση ζωής σου. 

Τίμησε τους με τον  τρόπο που συμπεριφέρεσαι  στην ουρά στις δημόσιες υπηρεσίες. Τίμησε τους στον τρόπο που φέρεσαι στο περιβάλλον της Ελλάδας. Τίμησε τους στον τρόπο που αντιμετωπίζεις τους κατατρεγμένους αυτής της ζωής. 

Στον τρόπο που σέβεσαι τον διπλανό σου. Τίμησε τους αγωνιζόμενος για σχολεία, αθλητικές εγκαταστάσεις, κέντρα πολιτισμού, παιδεία, αλληλεγγύη. Δείξε πραγματική ευγνωμοσύνη για αυτά που έχεις χάρη στους αγώνες των άλλων, σεβόμενος την ίδια τη  ζωή σου και τις ζωές των γύρω σου. Και αν θες να κρατήσεις τη μνήμη τους ζωντανή κάντο μέσα από τραγούδια, ποίηση, δίδαξε στο παιδί ιστορία (όχι παραμύθι) φτιάξε στεφάνια. Μην το προετοιμάζεις να γίνει ένα πιόνι μιας κοινωνίας που δεν θέλει να το αγαπήσει και να το αποδεχτεί επειδή γεννήθηκε, κοντό, με αναπηρία ή όπως αλλιώς του έλαχε.

Από την προσωπική του σελίδα του στο Facebook