Πολλοί φοβήθηκαν ότι στις εκλογές των ΗΠΑ μπορεί να συμβεί αυτό που στην Ελλάδα συνέβαινε στην ΕΦΕΕ.  Να μην μπορεί δηλαδή για μήνες να εκλεγεί Πρόεδρος στην Υπερδύναμη. Κάποιοι μάλιστα είδαν την εκλογική διαδικασία σαν την κορυφή ενός παγόβουνου, όπως εκείνο που συνάντησε στο ανέμελο ταξίδι του ο Τιτανικός.

Ανάμεσα σ’ αυτούς ο δημοσιογράφος κ. Παπαχελάς, ο οποίος με άφατη οδύνη κι έναν διακριτικό αναστεναγμό διερωτήθηκε πώς κατρακύλησε έτσι η Αμερική στου κακού την σκάλα. Πώς δηλ. έγινε και το αμερικάνικο όνειρο θάμπωσε όπως το φεγγάρι αντανακλάται στα λασπόνερα του διχασμού.

Νομίζω πως χρειάζεται λίγη ψυχραιμία μπροστά σ’ αυτό το δράμα. Εγώ, που έτυχε να είμαι παρατηρητής σε τέσσερεις εκλογές στις ΗΠΑ (ανάμεσα σε καμμιά τριανταριά άλλες ανά τον πλανήτη), δεν θέλω να παραστήσω τον μετά Χριστόν προφήτη, αλλά απλώς να πω ότι είχα νοιώσει από τότε κάποιους ψύλλους να μου γαργαλάνε τον κόρφο.

Ως προς το εκλογικό σύστημα και τα παράδοξά του, εξέχοντες ειδικοί και καθηγητές Πανεπιστημίων μας είχαν εξηγήσει ότι έχει πολύ σοβαρά κενά, αλλά μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων που παίζουν μπάλα εκεί (οι άλλοι υποψήφιοι κόβονται σε προηγούμενα στάδια) υπάρχει ένα consensus. Ότι δηλ. έτσι έχουν τα πράγματα και δεν θα αμφισβητήσει κανείς το αποτέλεσμα.

Σε μια χώρα μάλιστα όπου ο ανταγωνισμός που σοβεί, για καλό και για κακό, στην κοινωνία επιβάλλει τον κανόνα ο πρώτος να παίρνει τα πάντα και ο δεύτερος απολύτως τίποτε. Ακόμη κι αν ο δεύτερος αποσπά κάποια εκατομμύρια ψήφους περισσότερες από τον πρώτο, όπως συνέβη στις προηγούμενες εκλογές. Για να μην αναφέρουμε το παράδειγμα του Αλ Γκορ, που έχασε με τον τρόπο που έχασε, με μόλις 500 ψήφους διαφορά, στην Φλόριντα, όπου ήταν κυβερνήτης ο αδελφός του ανταγωνιστή του, Τζέμπ Μπους. Φαντάζεσθε να είχε συμβεί αυτό σε άλλη χώρα και όχι στην βιτρίνα της δυτικής δημοκρατίας;

Παρ’ όλα αυτά ο Αλ Γκορ πήρε τα μπογαλάκια του και αναχώρησε για να βρει παρηγοριά στο αγώνα υπέρ του περιβάλλοντος. Πάλι καλά, γιατί άλλους δεν τους θυμόταν έκτοτε ούτε η μάνα τους.

Όλα αυτά μέχρι να φθάσουμε σε κάποιον τρελλό ή που θα το έπαιζε τρελλός, καθώς η στάθμη της πολιτικής αντιπαράθεσης έπεφτε όλο και πιο χαμηλά.  Στις προηγούμενες εκλογές, κάποιοι ειδικοί μας έλεγαν ότι μόνο αυτοί οι δύο, δηλαδή η Χίλαρυ και Τράμπ, μπορούσαν να χάσουν ο ένας απ’ τον άλλον. Έστω κι έτσι, έλεγαν, τελικά θα κερδίσει μάλλον η Χίλαρυ. Αμ δε!

Ένας αμφιλεγόμενος μεγιστάνας όπως ο Ντόναλντ Τραμπ, κατόρθωσε να περάσει ως αντισυστημικός, απέναντι σε μία αντίπαλο που είχε καταχωρισθεί ως σημαίνουσα φιγούρα του πολιτικού κατεστημένου. Ένας Τραμπ-ούκικος λόγος μέσω των social media, που είχε απήχηση σε μια κοινωνία διχασμένη, όπου οι κατά καιρούς κρίσεις παίρνουν κατά τόπους άγρια μορφή, αφήνοντας πίσω κουφάρια εργοστασίων και ανθρώπινα ερείπια.

Το χάσμα μεταξύ πλούτου και φτώχειας μεγαλώνει, ενώ οι διαφυλετικές διαφορές είναι στην κυριολεξία εκρηκτικές. Παρ’ όλα αυτά ο Ντόναλντ Τραμπ, αν δεν μεσολαβούσε η πανδημία, θα ξανακέρδιζε πλασάροντας ένα αντισυστημικό, αντισυμβατικό προφίλ και ερεθίζοντας, με τον χρυσοποίκιλτο πλούτο του, το φαντασιακό όχι μόνο φοβισμένων νοικοκυραίων αλλά και ρημαγμένων από την κρίση.

Άλλωστε πολλοί από τους αντιπάλους του, όπως π.χ. η Χίλαρυ, ήταν -για όσους είχαν δει το ντοκυμαντέρ της Netflix- πρώτο τραπέζι πίστα στα διάφορα εγκαίνια των πύργων ή των καζίνο του Τράμπ. Σαν τον περίφημο πύργο στο Μανχάταν, που απέξω είναι χρυσός και μέσα με τα φθηνότερα υλικά, όπως δήλωσε η υπεύθυνη αρχιτέκτονας.

Κάτι δηλαδή σαν τον Πύργο της Βαβέλ στη σύγχρονη Αμερική. Σε όλες τις αυτοκρατορίες το πρόβλημα που θα τις κλονίσει ή θα τις γκρεμίσει ξεκινάει από μέσα.
Στις εκλογές το σκορ εξαρτάται και από τα ιλιγγιώδη ποσά που χρειάζεται να συγκεντρώσουν όχι μόνο οι προεδρικοί υποψήφιοι, αλλά και οι υποψήφιοι των δύο νομοθετικών σωμάτων. Μια παράλληλη αγορά μέσα στην ευρύτερη αγορά που συνιστά τον θεό της Αμερικής.

Όσον αφορά στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, που μας καίει και μας ζεματάει, τόσο οι σοβαροί εκπρόσωποι της Ομογένειας, όσο και του εβραϊκού λόμπυ, τόνιζαν ότι είναι απειροελάχιστες διαχρονικά οι διαφορές μεταξύ των διαφόρων υποψηφίων. Στην περίπτωση του Τράμπ, βέβαια, είναι λίγο μεγαλύτερες. Παραείναι μεγάλα τα συμφέροντα για να τα αφήσει ένα στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα στα χέρια και μόνο των Προέδρων.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να χαράζεις μια συγκεκριμένη πολιτική απέναντι σε συγκεκριμένες καταστάσεις ή να μην εκμεταλλεύεσαι την κάθε χαραμάδα προς όφελος των εθνικών σου συμφερόντων. Το να ντύνεις όμως τον κάθε αμερικανό Πρόεδρο με φουστανέλα και τσαρούχια, όπως συνέβαινε άλλοτε με τον, συμπαθή κατά τα άλλα, Τζίμυ Κάρτερ, είναι ένα κακόγουστο αστείο που μπορεί να καταλήξει σε ιλαροτραγωδία.

ΥΓ: Μπέρνι Σάντερς. Καλά εσένα σε καθάρισαν νωρίς. Ευτυχώς, μεταφορικά, γιατί εκεί στην άγρια Δύση υπάρχει και το κυριολεκτικά.