Αποκαλύφθηκε λοιπόν πως ανήλικα αγόρια βίαζαν στην Ελλάδα συνομήλικο τους. 

Στον Καναδά ανήλικες δολοφόνησαν προχθές άστεγο για πλάκα, στην Ελλάδα σήμερα αυτό…

Και το φαινόμενο ούτε άρχισε ούτε ξεκίνησε με αυτά. Η κοινωνιολογία της Παιδικής Ηλικίας έχει εντοπίσει από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα αλλαγές που συμβαίνουν κάτω από τα πόδια μας, είτε αφορούν την πρόσληψη, είτε την «πραγματικότητα».

Είτε τον απλουστευτικό τρόπο με τον οποίον αντιλαμβανόμαστε τα παιδιά ταυτίζοντας την αδυναμία με την αθωότητα, είτε την ίδια τους την φύση.

Ο πρώτος επιβλήθηκε ως αυτονόητος όταν, μετά το κίνημα του Ρομαντισμού ιδίως, εφηύραμε μια εκδοχή της παιδική ηλικία που είχαμε ανάγκη λόγω τεράστιων μεταβολών στο κοινωνικοοικονομικό και πολιτισμικό ‘σύμπαν’ της Δύσης, εκδοχή ανύπαρκτη όλους τους προηγούμενους σκληρούς για τα παιδιά αιώνες.

Η 2η θέτει βαθιές οντολογικές ερωτήσεις για την αληθινή φύση του είδους μας που δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε προφανώς αποφεύγοντας με τρυφερά ευφυολογήματα την κουβέντα.

Στα τέλη του 20ου (εκεί γύρω στα μέσα του 80) είχε εντοπιστεί από την πολιτισμική κοινωνιολογία ένα φαινόμενο. Τα παιδικά καρτούν είχαν γίνει ξαφνικά σε σημαντικό βαθμό καρτούν επιβίωσης. Μια ομάδα νεαρών παιδιών έπρεπε να σώσει τον κόσμο από τους κακούς «εξωγήινους». Λες και καθρεφτίζαμε στα παιδιά, ως πολιτισμός, την ανάγκη ενός επανερχόμενου Μεσσία, την ανάγκη όπως οι κοινότητες αλληλεγγύης κι οι μεγάλες ιδεολογικές αφηγήσεις που περιείχαν αξιακά προτάγματα αλλά που και πάλι δημιούργησαν εκατόμβες, αποσύρονταν, η ανθρωπότητα να επιβιώσει.

Ως νεαρή εκπαιδευτικός κάποτε είχα εντυπωσιαστεί από την σκληρότητα των παιδιών, ιδίως των αγοριών, σε «βουκολικά μέρη», πυροβολισμοί πουλιών, αποκεφαλισμοί νεογέννητων γατιών ή κουταβιών, εκπαίδευση στην σφαγή των αμνών, απο παιδάκια που τα έβλεπα στην Εκκλησία την Κυριακή, ήταν παιγνίδια μιας περιπετειώδους «μάτσο» ενηλικίωσης. (Περιστατικά που τα αποδίδουμε αποκλειστικά σε κοινότητες Ρομά όταν σε φιλοζωϊκά σάιτ φιλόζωοι βγάζουν τέτοιες ειδήσεις, δυστυχώς αληθινές ειδήσεις, έχω ζήσει κι εγώ περιστατικά) έχοντας την ανάγκη να πιστεύουμε πως εμείς οι «πολιτισμένοι» ανήκουμε σε έναν χώρο αποκαθαρμένον από το Τέρας μέσα μας, πως αφορά μόνο τους «άλλους».

Βέβαια ο ανθρωπολογικός τύπος που έχει επικρατήσει από τις ποικίλες παλι εκδοχές του τι είναι ‘ανθρώπινο’ μέσα μας, δεν δημιουργείται ούτε αυτόματα ούτε ουδέτερα. Η πριμοδότηση του κακού λύκου (για να θυμίσω τον Ινδιάνικο μύθο) γίνεται στα πλαίσια ενός συστήματος κυριαρχίας, ανταγωνιστικής επιβίωσης και φαλκιδευμένης επιτυχίας που αναπαράγει σε μικρές κοινότητες τον πλουτοκρατικό, πατριαρχικό μας κόσμο. Ή που κι αυτός έχει δημιουργηθεί από αυτές σαν ένα μεγεθυσμένο προβολικό εγώ.

Ποιός/α ξέρει; Πάντως η βία, στο μινιμαλιστικό κράτος του νεοφιλελευθερισμού που τρώει δομές και συλλογικές νοοτροπίες, είναι πρωτοφανής. Πρωτοφανής; όχι ακριβώς. Ο τεράστιος στους συμβολισμούς του γραφιάς Λούις Καρολ, παρατηρώντας σε συνθήκες ακραίου καπιταλισμού πάλι τα αφημένα παιδιά στους δρόμους του Λονδίνου και τις συμμορίες τους, είχε γράψει κάποτε το ‘πρωτοφανές’ για την τότε πρόσληψη του αγγελικού παιδιού, του παιδιού μέσα στον παραδείσιο αστικό κήπο, που αφήνει αποκλεισμένα στους γεμάτους θυμό και ιδέες δρόμους παιδιά άλλων: “Νταντά, ας υποκριθούμε πως εγώ είμαι μια πεινασμένη ύαινα. Κι εσύ το κόκκαλο μου”.