Φτάσαμε στην Λάρισα το μεσημέρι. Στο Γενικό Νοσοκομείο της πόλης έφταναν όλες οι σοροί που οι διασώστες είχαν περισυλλέξει στο σημείο της τραγωδίας. Στο σημείο που δύο αμαξοστοιχίες συγκρούστηκαν μετωπικά με μεγάλη ταχύτητα, προκαλώντας τον θάνατο σε δεκάδες και σκορπώντας τον πόνο σε εκατομμύρια.

Έξω από το νοσοκομείο πολλοί συγγενείς επιβατών. Όσοι είχαν τραυματίες, είχαν ανέβει στα δωμάτια, ουσιαστικά δεν τους είδαμε. Οι πολλοί ήταν εκεί για να δώσουν γενετικό υλικό, προκειμένου να γίνει η ταυτοποίηση των σορών. Όχι μόνο όσων δεν γινόταν να γίνει με τον κλασικό τρόπο εξαιτίας των παραμορφώσεων, αλλά και για να αποφευχθεί αυτή η μακάβρια διαδικασία για τους οικείους όσων χάθηκαν.

Στέκονταν σε ουρά, ακολουθούσαν τις οδηγίες του προσωπικού.Έμπαιναν σε ένα δωματιάκι, έβγαιναν. Έπαιρναν φρυγανιά και χυμό από τους εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού. Μιλούσαν με τους γιατρούς. «Περιμένετε τηλεφώνημα, λογικά τις επόμενες 48 ώρες», άκουσα μια γιατρό να λέει σε μια γυναίκα. Γύρω στα 50 ήταν, μάλλον μάνα κάποιου από τους φοιτητές. Έφυγε. «Από χτες δεν έχει κυλήσει ένα δάκρυ», έλεγε κάποιος πατέρας στο τηλέφωνο. Σαν να πίστευε πως υπάρχει ελπίδα ή σαν να μην είχε ακόμα συνειδητοποιήσει πως το παιδί του όντως ήταν σε εκείνο το παλιοτρένο.

Ακραία αντίδραση είδα μόνο από έναν νέο άνδρα που προς το βράδυ βγήκε έξω κι άρχισε να βρίζει τους αστυνομικούς. Σε οποιαδήποτε άλλη περίσταση, μάλλον θα τον είχαν μπουζουριάσει.
Χτες έξω από το Γενικό Νοσοκομείο της Λάρισας απλά τον έβλεπαν να τους βρίζει. Ξέσπασε και ξαναμπήκε μέσα. Κάποια στιγμή άκουσα κάτι σαν μοιρολόι. Και ναι, είδα μια κοπέλα κλαμμένη, αρκετούς σφιγμένους και ταλαίπωρους.

Αλλά κανείς τους δεν κατέρρευσε. Τουλάχιστον όχι σε κοινή θέα. Καθώς έφτασε το βράδυ και όλοι οι συγγενείς είχαν δώσει γενετικό υλικό ή είχαν μάθει ό, τι μπορούσαν, πήγαν να ξεκουραστούν. Ήσυχα. Σαν να νιώθουν ότι έχουν παίξει τον ρόλο τους και για σήμερα η αυλαία πέφτει. Σαν στρατιώτες της χώρας που αντιμετωπίζει την εθνική συμφορά. Με αξιοπρέπεια.

Αξιοπρέπεια όμως έδειξαν αυτή τη μαύρη Τετάρτη και οι πολιτικοί αρχηγοί. Περιορίστηκαν σε σύντομες δηλώσεις, οι της αντιπολίτευσης δεν σήκωσαν τους τόνους. Ως πράξη αξιοπρέπειας θα μπορούσε να εκληφθεί και η παραίτηση Καραμανλή από το υπουργείο Μεταφορών. Εφόσον ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει παραιτηθεί μετά την επίσημη απόδειξη ότι η ΕΥΠ παρακολουθούσε τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ, ο Θάνος Πλεύρης για τις τραγικές πρωτιές της Ελλάδας στους θανάτους μέσα στην πανδημία κ.ο.κ, η κίνηση αυτή δεν μπορεί παρά να εκληφθεί ως ουσιαστική ανάληψη πολιτικής ευθύνης. Δε θα μάθουμε ποτέ αν ο κ. Καραμανλής θα παραιτούνταν αν το δυστύχημα είχε συμβεί στην αρχή ή το μέσο της τετραετίας και όχι παραμονές των εκλογών, αλλά δεν πειράζει. Ας κρατήσουμε την αξιοπρέπεια.

Αυτές οι γραμμές γράφονται περασμένα μεσάνυχτα της μαύρης Τετάρτης. Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών αλλά νομίζω ότι από την Πέμπτη η αξιοπρέπεια θα κλονιστεί. Γονείς θα αρχίσουν να ακούν με τρόπο επίσημο ότι το παιδί τους σκοτώθηκε. Θα παραλαμβάνουν ίσως κάποια μέλη για να θάψουν. Άνθρωποι θα αρχίσουν να συνειδητοποιούν ότι όλο αυτό όντως συνέβη. Ότι δεν είναι ταινία. Άνθρωποι όχι απλά πέθαναν, αλλά έγιναν κάρβουνο μέσα σε εκείνο το τρένο ή, ακόμα πιο τρομακτικό, έγιναν στάχτη και δε θα βρούμε ποτέ τίποτα από εκείνους. Πόσο αξιοπρεπής μπορεί να είσαι μπροστά σε αυτό;

Η αξιοπρέπεια θα κλονιστεί, και δικαίως, και στο πολιτικό επίπεδο. Ήδη τα ερωτήματα έχουν τεθεί από τους εργαζόμενους στον σιδηρόδρομο και περιμένουν απαντήσεις. Θα τις δώσει η κυβέρνηση; Γιατί ένας γονιός να είναι αξιοπρεπής απέναντι σε εκείνους που δεν φρόντισαν, ως όφειλαν, ώστε οι ζωές των πολλών να μην εξαρτώνται από το ανθρώπινο λάθος του σταθμάρχη, του μηχανοδηγού ή οποιουδήποτε υπαλλήλου μπορεί να έχει μια κακή μέρα στη δουλειά;

Μακάρι να βγω ψεύτης, ειλικρινά, αλλά από αύριο δεν βλέπω αξιοπρέπεια. Βλέπω καταιγίδα.