Πνίγεται, λένε, στα ρηχά της εκλογικής διαδικασίας το εγχείρημα της Κεντροαριστεράς, ή του Κέντρου, ή της δημοκρατικής παράταξης. Του Καμίνη, του Σταύρου, της Φώφης, και των λοιπών. Και αντί να πάνε στην πολιτική ουσία οι υποψήφιοι και οι στρατοί τους μένουν –άκου πράγματα!- στη Vodafone και στην Wind. Με αποτέλεσμα γκρίνιες, διαξιφισμούς, επικρίσεις, καταγγελίες, απογοήτευση, προβληματισμό, και προβλήματα. Και εύστοχες διαπιστώσεις, επίσης, από πλέον του ενός εκ των δέκα επίδοξων αρχηγών, ότι με τούτα και με κείνα γίνονται σπόνσορες του ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο καλά.

Ας μην παρασυρόμαστε όμως, λέω, στις ερμηνείες και στις αναλύσεις του σεισμού, του λιμού, και του καταποντισμού μιας πολιτικής συνομοταξίας, που αρνείται να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Και τον εαυτό της. Διότι, ούτε ρηχά είναι τα νερά, ούτε ανούσια τα διαδικαστικά και τα εκλογικά, στα οποία βολοδέρνουν. Ίσα-ίσα, αυτή είναι η ουσία. Εκεί, και μόνο εκεί, έγκειται η πολιτική σημασία, ή επί το λαϊκότερο το ζουμί,  όσων παρακολουθούμε στο σχετικό σίριαλ. Στα εκλογικά. Στα διαδικαστικά. Και εν τέλει στο κρίσιμο γι’ αυτούς ζητούμενο. Ποιος θα κερδίσει τον θρόνο.

Αν αμφιβάλλετε αναρωτηθείτε γιατί, άνθρωποι με πείρα και συμμετοχή δεκαετιών στα κοινά, έβαλαν το κάρο μπροστά από το άλογο. Αν είναι τόσο δευτερεύον πώς θα εκλεγεί ο αρχηγός, γιατί το έχουν προτάξει; Γιατί δεν ξεκαθάρισαν πρώτα τι μόρφωμα θέλουν, με ποια στρατηγική, και μετά να εκλέξουν τον αρχηγό που ταιριάζει μ’ αυτό; Όχι. Αποφάσισαν –και δεν είναι καθόλου της πλάκας- πρώτα να εκλέξουν αρχηγό, και μετά να φτιάξουν το μόρφωμα που ταιριάζει μ’ αυτόν. Και λέω μόρφωμα, όχι με κάποια διάθεση περιφρόνησης, αλλά γιατί ούτε κι αυτό είναι γνωστό: αν θα φτιάξουν ενιαίο κόμμα, ή κάτι άλλο.

Συνεπώς, σαφές: Μία είναι η ουσία, δώστε μου την εξουσία. Εκείνοι την ανέδειξαν σε ουσία. Εκείνοι την υπηρετούν με ζήλο. Εκείνοι της προσέδωσαν χαρακτήρα μητέρας των μαχών. Εκείνοι –οι επώνυμοι του χώρου. Αρχηγοί μικρών και μικρότερων κομμάτων, υπουργοί του Σαμαρά, αυτουργοί μνημονίων, συναυτουργοί ψωνίων, που έχουν βάλει οι περισσότεροι το χεράκι τους, για να βγάλουν το ματάκι μας. Και τώρα, αντί για αυτοκριτική και κριτική σκέψη για το πώς θα απαλλαγούν από τα δεξιά βαρίδια, επιμένουν στα ίδια.  Και τσακώνονται για τα στασίδια…

* Διαβάστε εδώ όλα τα άρθρα του Θανάση Καρτερού στην Αυγή