Πριν από μερικά χρόνια, βρισκόμουν στο Βερολίνο στο μνημείο του ολοκαυτώματος. Απόλυτες, μαύρες στήλες από τσιμέντο, στέκουν σταθερές και εσύ περπατάς βυθιζόμενος μέσα σε αυτό που δεν θα πρέπει να ξεχαστεί. Ξαφνικά βλέπω μία ρωγμή να σπιλώνει την τέλεια επιφάνεια μίας εκ των στηλών. Ο καθηγητής μου που βρισκόταν δίπλα μου, μου λέει ότι το τσιμέντο φτιάχτηκε για να μείνει ανέπαφο για πάνω από εκατό χρόνια και ότι το Γερμανικό δημόσιο έκανε μήνυση στην κατασκευάστρια εταιρία για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Ένας κύριος δάκρυζε σιωπηλά ενώ βυθιζόταν μέσα στο μνημείο. Παρακάτω, κάτι κοπέλες κάνανε μία φωτογράφιση μόδας, γύρω από μία στήλη.

Στο νησί μου, την Σάμο, υπάρχει μία παραλία και κάτι αλυκές. Βρίσκονται ακριβώς απέναντι από τα παράλια της Τουρκίας, 800 και κάτι μέτρα μας χωρίζουν. Σε αυτήν την παραλία καταλήγουν εκατοντάδες βάρκες με πρόσφυγες. Άλλοι ζωντανοί, άλλοι νεκροί, καθώς και νεκρά σώματα και σκόρπια πορτοκαλί σωσίβια. Στην ίδια παραλία, το καλοκαίρι, ο κόσμος κάνει ηλιοθεραπεία, παίζει τένις, λύνει σταυρόλεξα, φλερτάρει, φωνάζει στα παιδιά του να προσέχουν. Στην πύλη του Βρανδεμβούργου, φωτογραφίες, αγκαλιές, φιλιά. Στο σημείο που χώριζε το ανατολικό με το δυτικό Βερολίνο, στο σημείο ακριβώς που ήταν χαραγμένες οι συνέπειες του φασισμού, για την ίδια την χώρα που τον ασπάστηκε. Τώρα, μία γραμμή στο οδόστρωμα θυμίζει το όριο. Μητέρες φωνάζουν στα παιδιά τους να προσέχουν.

Μόνο, που στη στενό που χωρίζει την Τουρκία από το νησί μου, δεν υπάρχει τείχος για να γράψεις συνθήματα, να διαδηλώσεις, να ερωτευτείς παλεύοντας για την ένωση. Υπάρχει νερό, υπάρχουν ρεύματα, κύματα, φύκια, ψάρια, που καταπίνουν τους νεκρούς. Οι νεκροί υπάρχουν μόνο στα μάτια αυτών που επέζησαν και στο νεκροτομείο πριν θαφτούν. Έξω από τα όρια του νεκροταφείου, καθώς ο ιερέας αρνείται να κηδεύσει τους αμαρτωλούς και να τους θάψει μαζί με τους βαπτισμένους.

Οι αλυκές απέχουν από το υδάτινο τείχος, περίπου όσο και το μνημείο του ολοκαυτώματος από την πύλη του Βρανδεμβούργου. Στεκόμουν το καλοκαίρι στον δρόμο, πλάι σε αυτές και φαντάστηκα απόλυτες στήλες να στέκουν στο πάτο τους. Αλλά φτιαγμένες από αλάτι και όχι από τσιμέντο.

– Δεν είναι πρόσφυγες, είναι λαθρομετανάστες.
– Δεν είναι λαθρομετανάστες, είναι λαθροεισβολείς, λαθροπίθηκοι.
– Είναι σχέδιο εισβολής και εξισλαμισμού της Ευρώπης.
– Κινδυνεύει ο πολιτισμός μας.
– Μαύρισε ο τόπος.
– Δεν είμαι ρατσιστής, αλλά υπάρχει κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια.
– Δεν έχω πρόβλημα με τα παιδιά, αλλά και αυτοί γεννοβολάνε σαν τα κουνέλια.
– Δεν θέλω το φουστάνι της κόρης μου να ακουμπά στην ίδια καρέκλα που κάθεται το παιδί των λαθροεισβολέων.

Το φθινόπωρο έρχεται σιγά σιγά, οι αλυκές αρχίζουν να πλημυρίζουν. Οι στήλες από αλάτι διαβρώνονται και αρχίζουν σταδιακά να καταρρέουν. Κόσμος τρέχει να τις σκεπάσει με χρυσά θερμαντικά αλουμινόχαρτα. Το νερό συνεχίζει να ανεβαίνει. Οι στήλες καταρρέουν, χάνονται η μία μετά την άλλη. Τα χρυσά αλουμινόχαρτα επιπλέουν στο νερό. Δεν υπάρχει τίποτα πια. Σε λίγο, θα έρθουν τα ροζ φλαμίνγκο από τον νότο να εγκατασταθούν στις αλυκές. Μεταναστευτικά πουλιά.