Στην παλιά παραλία η βροχή συνοδεύει τον περίπατό μου, όπως η ομίχλη τον Μπρούνο Γκανζ στην ίδια βόλτα. Εκείνη κρατούσε μια “αιωνιότητα και μια μέρα”, η δικιά μου ένα σούρουπο, αλλά θέλει να διεκδικεί την αιωνιότητα, με τον τρόπο που το έκανε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος.

Οι σταγόνες, ανάκατες με την αχλή της ώρας, δημιουργούν μια μουντίλα που ταξιδεύει το μυαλό μου στις πιο θαμπές σελίδες της ιστορίας της Θεσσαλονίκης. Για ένα περίεργο λόγο, ενώ η πόλη λούζεται στο φως, έχει κάποιες στιγμές που τη σκοτεινιάζουν, φτιαγμένες από λαμαρίνες τρίκυκλων, καρφίτσες και κατοχικές πινέζες να καρφώνουν πατριώτες και να τους εκτελούν χαράματα στου Παύλου Μελά και στο Κόκκινο Σπίτι, εκεί πίσω από τις φοιτητικές εστίες. Χαράματα, σούρουπο και βράδια όλα αυτά, τίποτα κάτω από τον ήλιο.

Λίγο παρακάτω, στο Λευκό Πύργο, κάποιοι κρατούν σημαίες με έναν ήλιο επάνω, αλλά μοιάζουν οι ίδιοι σταγόνες ενός παρελθόντος που σπρώχνουμε όλοι να φύγει προς τα πίσω. Πλαστός, αγκυλωτός ήλιος, ψεύτικος πατριωτισμός. Κάτω από τις σημαίες, σκιές, τίποτα καθαρό. Ανεβαίνοντας την οδό Νικολάου Γερμανού, αναλογίζομαι το δημιουργικό μυαλό του, όπως ένωσε το συμβολικό παρελθόν του Λευκού Πύργου με το μέλλον της Διεθνούς Έκθεσης, μια κίνηση που ανέστησε την Θεσσαλονίκη στον εικοστό αιώνα. Ευτυχώς, κάποιοι έχουν την ικανότητα να φωταγωγούν την πόλη.

Στην άκρη της διαδρομής το Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, σύμβολο κι αυτό λαμπρών στιγμών. Κατάφωτο υποδέχεται κόσμο που θέλει να προεκτείνει τη διαδρομή προς τα μπρος, να μην ξαναγυρίσουν τα πράγματα πίσω στη μουντίλα και στη βροχή. Μια ομιλία η οποία ανοίγει αυτό το δρόμο, με υπερηφάνεια για την πατρίδα και το παρελθόν της, με τον κόπο της κίνησης προς τα δύσκολα του αύριο. Εκεί όπου κρύβονται οι Έλληνες της δημιουργικής ενότητας και όχι της διχαστικής υπεροψίας απέναντι σε φυλές και ανθρώπους, που ζουν δίπλα μας, είναι γείτονές μας, είναι κομμάτια του μέλλοντός μας…

* Η Δώρα Αυγέρη είναι δημοσιογράφος της ΕΡΤ3