«Αποκλιμάκωση, διάλογος» λέει η Μέρκελ. Κανένας λογικός δεν μπορεί να διαφωνήσει. Όμως η Μέρκελ πάει χωρίς στόχο στον διάλογο; Με βάση το διεθνές δίκαιο θα πει κάποιος που την υποστηρίζει. Είναι όντως έτσι;

Πιστεύει κανείς ότι η Μέρκελ που επιθυμεί η Γερμανία να παίξει για πρώτη φορά ένα πρωταγωνιστικό ρόλο στην Αν. Μεσόγειο, δεν θα κινηθεί με αποκλειστικό γνώμονα τα συμφέροντα της Γερμανίας, ανεξαρτήτως τι λέει το διεθνές δίκαιο; Και αν το διεθνές δίκαιο πάει κόντρα στα συμφέροντά της , πιστεύει ο όποιος σοβαρός αναλυτής, ότι θα πάει με το διεθνές δίκαιο παραγνωρίζοντας τα συμφέροντά της; Οσοι νομίζουν ότι την στάση των ισχυρών δυνάμεων την καθορίζει το διεθνές δίκαιο και όχι τα συμφέροντά τους, νομίζω ότι δεν κάνουν σοβαρή ανάλυση.

Από την αρχή της ελληνοτουρκικής κρίσης μέχρι και σήμερα που η τουρκική προκλητικότητα κτυπάει κόκκινο ήταν και είναι καταφανής η έλλειψη στρατηγικής από την κυβέρνηση. Τυχαίο; Όχι βέβαια. Η πρόσδεση Μητσοτάκη στο Βερολίνο είναι τελικά  η αιτία. Τι την χρειάζεται την εθνική στρατηγική όταν για τις όποιες λύσεις  φροντίζει η Μέρκελ στην οποία υποτάσσεται πλήρως;  Στην αρχή είχαμε την πρωτοφανή  αδυναμία της κυβέρνησης  να εκτιμήσει τους κινδύνους. Είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του τύπου «η Τουρκία είναι απομονωμένη». Άφησε τον χρόνο να κυλά χωρίς να ζητά κυρώσεις και χωρίς να αξιοποιεί τις όποιες συμμαχίες, ενώ οι δηλώσεις από ΗΠΑ και ΕΕ τότε αλλά και τώρα  κάθε άλλο παρά ανέκοπταν ή ανακόπτουν  την επιθετικότητα της γείτονος. Δηλώσεις που μένουν στην προφορική στήριξή μας αλλά επί του πρακτέου , μηδέν. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι όποιες κυρώσεις παραπέμπονται  από τις Βρυξέλες στις καλένδες.

Από την πρόσφατη τριμερή και κρίσιμη  συνάντηση του Βερολίνου{ Ελλάδα, Γερμανία, Τουρκία} όπου η κυβέρνηση έδωσε ρεσιτάλ μυστικής διπλωματίας,  προκύπτει ο οδικός χάρτης , κατά το Βερολίνο, επίλυσης της κρίσης. Αποκλιμάκωση, διάλογος που βεβαίως είναι ολόσωστα. Αλλά διάλογος που θα αποβλέπει σε τι; Μήπως σε κάποια «μοιρασιά»; Έχει σημασία ότι ο Μητσοτάκης έχει εναποθέσει τα πάντα στον αυτόματος πιλότο του Βερολίνου. Έχει αναγορεύσει σε διαιτητή την Μέρκελ, δεχόμενος δεσμεύσεις που η καγκελάριος επιβάλλει  και  που απευθύνονται κυρίως προς την Ελλάδα και όχι προς την Τουρκία που προκαλεί με τις έρευνες της τα προβλήματα. Αυτή η πρόσδεση του Μητσοτάκη στο άρμα του Βερολίνου εκ των πραγμάτων τον καθιστά ανίκανο να αντιληφθεί ότι η Γερμανία, ιστορικά αλλά και τώρα που επιδιώκει να αναλάβει ρόλο στην Αν. Μεσόγειο, προτιμά την έμμεση αλλά σαφή σύμπλευση με  την Τουρκία. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην πρόσφατη επίσκεψη στην Αθήνα του απεσταλμένου της Μέρκελ, Χάικο Μαας , αποτυπώθηκε η βούληση του Βερολίνου για διεξαγωγή ενός διαλόγου με διευρυμένη, ουσιαστικά τουρκική ατζέντα και με το βλέμμα στραμμένο στα γερμανικά οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα της Γερμανίας στην Τουρκία τα οποία είναι τεράστια. Και επαναλαμβάνω ότι είναι αδιανόητο  να πιστεύει κανείς ότι η Γερμανία θα κινηθεί κόντρα στα συμφέροντά της ανεξάρτητα από το τι υπαγορεύει το Διεθνές Δίκαιο.

Το ίδιο και οι ΗΠΑ. Και όμως η κυβέρνηση υπέγραψε την συμφωνία με την Αίγυπτο που σταματά εκεί που θέλει η Τουρκία. Βεβαίως διεμβολίζει το σύμφωνο Τουρκίας με Λιβύη αλλά σε καμία περίπτωση δεν το ακυρώνει, ενώ δημιουργεί αρνητικό προηγούμενο για την χώρα μας ειδικά σε ζητήματα που θα κριθούν στο μέλλον όπως η υφαλοκρηπίδα. Επί πλέον όπως υπογράμμισε ο Α.Τσίπρας, η κυριότερη συνέπεια είναι η δημιουργία ντε φάκτο επιχείρησης γκριζαρίσματος κυριαρχικών μας δικαιωμάτων από το σημείο που αφήνει η συμφωνία {28ος μεσημβρινός} και ανατολικότερα.

Όλα δείχνουν ότι ο Μητσοτάκης  με την υψηλή εποπτεία του Βερολίνου έχει συναινέσει  στην εκχώρηση διεκδικούμενης υφαλοκρηπίδας  στην Αν. Μεσόγειο με ή χωρίς προσφυγή στην Χάγη. 

Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση με τους χειρισμούς της δείχνει να αδιαφορεί για την αξιοποίηση του Διεθνούς Δικαίου που οι κανόνες του δικαιώνουν την χώρα και παρά το ότι τους επικαλείται συνεχώς, σύρεται  σε σχεδιασμούς ισχυρών δυνάμεων και κυρίως της Γερμανίας, που ετοιμάζουν λύση και ρυθμίσεις  στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο που θα υπακούουν αποκλειστικά στα  συμφέροντά τους. Με άλλα λόγια η κυβέρνηση Μητσοτάκη όχι μόνο έχει μετακινηθεί αλλά έχει εγκαταλείψει το περίφημο δόγμα Μολυβιάτη και την γραμμή που έλεγε «100% επήρεια σε όλα  αλλιώς δεν συμφωνούμε». Βεβαίως πρόκειται για θέση ανεδαφική. Απαιτούνται και υποχωρήσεις που θα έχουν όμως ως  κόκκινη γραμμή  την διασφάλιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.

Μόνο που ο Μητσοτάκης κρύβει επιμελώς τι συμφώνησε στο Βερολίνο προφανώς γιατί… απεχθάνεται τις κόκκινες γραμμές. Με την γραμμή που έχει χαράξει είναι πολύ πιθανόν να καταλήξουμε σε αυτό που πρόσφατα τόνισε ο Α. Τσίπρας. «Το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί για τα εθνικά συμφέροντα δεν είναι να πάμε σε ένα διεθνές δικαστήριο και να χάσουμε κάτι από αυτά που υποθέταμε ότι μπορεί να κερδίζαμε αλλά να τα χάσουμε χωρίς καν να πάμε σε διεθνές δικαστήριο».

Κατά τα άλλα η κυβέρνηση με την συνδρομή των μέσων της λίστας Πέτσα, προσπαθεί να φιλοτεχνήσει την «αποφασιστικότητα» του Μωυσή, ψαρεύοντας τόσο  στο ακροδεξιό ακροατήριο όσο και στο ούλτρα νεοφιλελεύθερο,   και επιδιώκοντας να κρύψει  παράλληλα  από την κοινωνία  την απίστευτη υποχωρητικότητα της στους δρομολογημένους σχεδιασμούς που αμφισβητούν κάθε έννοια διεθνούς δικαίου.