Με εμπνέουν οι πτήσεις αλλά και οι πτώσεις των ανθρώπων

H Πλατεία Μεσολογγίου , η γειτονιά του,  είναι το σημείο αναφοράς των ηρώων του Βαγγέλη Προβιά. Άνθρωποι που κουβαλούν ο καθένας το δικό του φορτίο , εναποθέτουν αγωνίες, ερωτήματα, έρωτες, αδιέξοδα. Λυγίζουν και σηκώνονται για να αναρωτηθούν από την αρχή ή για να αποδεχτούν ένα τετελεσμένο. Σε κάθε περίπτωση ο συγγραφέας τους παρατηρεί τους συναισθάνεται και συχνά ταυτίζεται μαζί τους σε μια βαθιά ανθρώπινη διαδρομή.

Εξάλλου όπως ο ίδιος παραδέχεται στο tvxs.gr ¨”Με εμπνέουν οι πτήσεις αλλά και οι πτώσεις των ανθρώπων”. Στο δεύτερο βιβλίο του που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ολκός, ο Προβιάς είναι εξίσου ρεαλιστικός και ποιητικός, ακροβασία που χαρακτηρίζει τη γραφή του. “Τα πιο αντίθετα δεδομένα δημιουργούν το πιο συγκλονιστικό μα και ισορροπημένο σύνολο” μας λέει ο ίδιος στη συνέντευξη που ακολουθεί.

Συνέντευξη στην Φωτεινή Λαμπρίδη

Γιατί επιλέξατε την πλατεία Μεσολογγίου ως τον τόπο αναφοράς για να ξεδιπλώσετε τις ιστορίες των ηρώων σας;

Ζητώ συγγνώμη για το στερεότυπο, αλλά νομίζω ότι η Πλατεία Μεσολογγίου είναι που με επέλεξε. Μετακόμισα στην γειτονιά αυτή στο Παγκράτι το 2010. Στην αρχή η πλατεία δεν με έλκυε, το αντίθετο θα έλεγα. Μου φαινόταν πολύ… συνηθισμένη και άχρωμη. Μα πριν δύο χρόνια, έγινε ο τόπος που με φιλοξενούσε όταν ήθελα να ξεφύγω από την τρομακτική ησυχία του σπιτιού και να δουλέψω. Έτσι, πέρασα πολλές ώρες στην πλατεία. Ακίνητος. Σταθερός. Και, όπως ξέρουμε όλοι, η στάση φέρνει παρατήρηση και η παρατήρηση φέρνει εξοικείωση και η εξοικείωση είναι εξαιρετική συνθήκη για να γεμίσεις πολλές σελίδες. Στην πορεία, διαπίστωσα πόσο πολύ μη συνηθισμένη είναι η πλατεία – όπως και όλα γύρω μας. Αρκεί να σταθείς – και θα το προσέξεις.

Ο ρεαλισμός και η ρομαντική ποιητικότητα συνυπάρχουν στη γραφή σας. Αισθάνεστε ότι κάπου ανήκετε περισσότερο;

Μου αρέσουν πολύ τα σταυροδρόμια και οι συνυπάρξεις, συνεπώς θα ήθελα να μην ανήκω κάπου περισσότερο, αλλά να συνθέτω αρμονίες από αντίθετα. Νομίζω πάντως ότι ο ρεαλισμός έχει ισχυρή ρομαντική ποιητικότητα, αρκεί να την αποκαλύψεις, να την σμιλέψεις, αφαιρώντας από την πραγματικότητα ό,τι περιττεύει. Μήπως έτσι δεν είναι και η συνθήκη της ζωής; Τα πιο αντίθετα δεδομένα δημιουργούν το πιο συγκλονιστικό μα και ισορροπημένο σύνολο – την εμπειρία της ύπαρξης, με τις κοιλάδες και τις κορυφές της.

Παρακολουθείτε τις ζωές των ηρώων σας αλλά και τον εσωτερικό τους διάλογο. Συχνά υπογραμμίζετε και τα ψέματα που λένε στον εαυτό τους και στους άλλους. Ποια στοιχεία σας εμπνέουν στα πρόσωπα που επινοείτε;

Με εμπνέουν οι πτήσεις αλλά και οι πτώσεις των ανθρώπων. Με εμπνέει το πως είμαστε ικανοί για το χειρότερο και το καλλίτερο. Με εμπνέει το πως η αγάπη είναι δίπλα δίπλα με την απέχθεια, και το ότι τα δύο τους χωρίζονται από μόνο μια ανάσα, από μόνο έναν χτύπο της καρδιάς μας. Με συγκινεί η τρυφερότητα που δείχνουμε οι άνθρωποι, λίγη ώρα μετά που έχουμε φανεί σκληροί και απάνθρωποι. Με εμπνέει που κάθε μέρα κάνουμε αδιανόητα σφάλματα και αδιανόητες γενναιοδωρίες. Με εμπνέει επίσης η συνειδητή προσπάθεια να δω και να αφηγηθώ τα δεδομένα της συνθήκης της ζωής, με διαφορετικό τρόπο από τον στερεότυπο. Ξέρετε τι λένε: το αγώι, πάει τον αγωγιάτη.

Η δράση των ηρώων γίνεται αφορμή για να καταθέσετε τα ερωτήματα τα οποία τα αφήνετε συχνά να αιωρούνται. Γράφετε περισσότερο για να εκφράσετε υπαρξιακά ερωτήματα ή είναι άλλου είδους η ανάγκη που σας καθοδηγεί;

Γράφω επειδή διάβασα και συνεχίζω να διαβάζω πολύ και επειδή μου αρέσει να αφηγούμαι ιστορίες. Γράφω επειδή το γράψιμο με παρηγορεί και με γαληνεύει. Γράφω γιατί θα ήθελα να κάνω τους αναγνώστες να ανατριχιάσουν, όπως με έκαναν και εμένα να ανατριχιάσω κάποια, πολλά, κείμενα και κάποιοι, πολλοί, συγγραφείς. Γράφω γιατί η γραπτή αφήγηση αποσαφηνίζει την ανθρώπινη συνθήκη. Κάπου μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει και η αναρώτηση περί ύπαρξης. Ξέρω την απάντηση, πάντως: το νόημα της ζωής είναι να ζεις.

Ετοιμάζετε κάτι αυτόν τον καιρό;

Διαβάζω πολύ (πάντα!!!), γράφω αρκετά, περιποιούμαι και καθαρίζω το σπίτι μου, προσέχω τον εαυτό μου, κάνω εσωστρέφεια, περνώ χρόνο με λίγους που αγαπώ πολύ. …από όλα αυτά εικάζω ότι μάλλον κάτι ετοιμάζω, αλλά δεν μου το έχω αποκαλύψει ακόμη