«Ναι, χρειαζόμαστε κάποιον να μας καθοδηγήσει. Ναι, χρειαζόμαστε έναν ακόμη Ιησού». Είναι στίχοι από το «Brand new Christmas» των Hot Chocolate, πίσω στο 1980. 42 χρόνια μετά στην Δύση, δυστυχώς είναι ακόμα αλήθεια.

Θυμάμαι τον εαυτό μου αισιόδοξο στα χρόνια των μνημονίων. Η κρίση ήταν στο απόγειο της αλλά υπήρχαν οι πλατείες, το αντιμνημόνιο, η κοινωνία έβραζε. Πίστευα τότε ότι ο κόσμος μπορεί να πάρει την τύχη στα χέρια του, πως δεν χρειάζεται καθοδηγητές. «Είμαστε αρκετά έξυπνοι για να ψάχνουμε ηγέτες», είχα πει σε μια μάζωξη νέων δημοσιογράφων, απαντώντας σε έναν κεντρώο καλοντυμένο κύριο που μας μιλούσε για τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου leadership. Έπεσα έξω.

Αποδείχθηκε ότι η κοινωνία έβραζε αλλά χωρίς να ξέρει να μαγειρεύει. Το αντιμνημόνιο είχε δίκιο να φωνάζει αλλά δεν βρήκε δίκαιο να διεκδικήσει. Η ιστορία της διαπραγμάτευσης, του τρίτου μνημονίου και των δεύτερων εκλογών του 2015 έδειξε ότι η πλειοψηφία θέλει ριζικές αλλαγές… αλλα με το μίνιμουμ ρίσκο.

Η θλιβερή διαπίστωση ότι ακόμα χρειαζόμαστε ηγέτες δεν έχει να κάνει μόνο με την πολιτική. Σε κάθε τι που πάει να συμβεί για καλό εκεί έξω, πρέπει να υπάρχει ένας ή τέσσερις-πέντε άνθρωποι που να το πιστεύουν βαθιά και ταυτόχρονα να έχουν την ικανότητα να εντάσσουν συνεχώς κι άλλους στην προσπάθεια. Μέσα στην τρέλα της καθημερινότητας και της πάλης για τον αξιοπρεπή βιοπορισμό, σπάνια βρίσκονται αυτοί οι μπροστάρηδες. Αντιλαμβάνομαι και τον εαυτό μου ως ένα τέτοιο δυνητικό μπροστάρη, που όμως όλο και πιο συχνά τελευταία βρίσκει τοίχο και κάνει βήμα πίσω.

«Γίνε εσύ η αλλαγή που θες να έρθει» είναι ένα μότο των καιρών. Λίγο μαρκετίστικο για τα γούστα μου αλλά εύστοχο. Λες, άντε πάμε να κάνουμε το βήμα, να κάνουμε τη διαφορά. Να γίνουμε αυτό που θέλαμε όταν ήμαστε μικροί. Κι όμως το πράγμα σκαλώνει. Και τότε ξεκινούν οι μάταιες ατάκες του τύπου «γιατί ρε γαμώτο;», «γιατί πάλι σε μένα;» Παίρνεις μια ανάσα και ξανα-συνειδητοποιείς ότι συμβαίνει σε όλους, ή τουλάχιστον στους περισσότερους. Δεν είναι κακή τύχη. Είναι η αδυναμία των πολλών να ορίσουν το παιχνίδι.

Κι έτσι έφτασαν πάλι τα Χριστούγεννα. Γεννιούνται ακόμα χαρισματικοί άνθρωποι που μπορούν να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας; Θα ήθελα κάποιος να μου κρατήσει το χέρι και να με διαβεβαιώσει ότι «ναι, υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι εκεί έξω και αξίζει τον κόπο να προσπαθείς να τους συναντήσεις». Δε θα σε σώσουν. Αλλά θα σου χαμογελάσουν όπως «ο Ιησούς σε ένα παιδί», για να κλείσω πάλι με τραγούδι.

Δύναμη και υγεία σε όλες και όλους μας. Καλά Χριστούγεννα.