«Πλέαμε, με αόρατο ακρόπρωρο την τόλμη… προς τα πού; Προς τη φυλακή και τον εξευτελισμό; Προς ένα σκοτεινό θάνατο; Προς την ευημερία»
Ενρίκε Σέρπα, Λαθρεμπόριο, εκδ.  Opera, μετάφραση Αχ Κυριακίδης

Αν στη λέξη τόλμη βάζαμε τη λέξη θράσος το χωρίο του μεγάλου συγγραφέα θα μπορούσε και να αφορά την πορεία των νεοναζί στη χώρα μας.

Οι 426.025 ψήφοι των νεοναζί των κρίσιμων εθνικών εκλογών του Ιουνίου 2012(6,92%)  αυξήθηκαν σε 501.186 ψήφους(9,39%). Ο δρόμος της φυλακής μεγάλου μέρους –όχι όμως του συνόλου της ηγεσίας της ΧΑ -δεν στάθηκε σοβαρό εμπόδιο στην αποδοκιμασία της κρίσης και στην μεταστροφή της στάσης όσων πολιτών επέλεξαν δια ποσοστού 2,47 % της περαιτέρω ενίσχυσης της, την διατήρηση της απειλής της για το πολιτικό σύστημα και την δημοκρατική πορεία της χώρας.

Αρκετά πράγματα σίγουρα έπαιξαν τον ρόλο τους σ’ αυτό:

• Η διατήρηση-σταθεροποίηση και συνεχιζόμενη επέκταση της φτωχοποίησης μεγάλων τμημάτων πληθυσμού, ιδία της μεσαίας τάξης που περιήλθε σε οικονομική και όχι μόνο απόγνωση εξαιτίας των ασκούμενων κυβερνητικών πολιτικών. Ο εξαθλιωμένος πολίτης είναι αδύναμος πολίτης, με χαμηλή εκτίμηση έως οργή απέναντι στα «καλά» της δημοκρατίας και τις «αρχές» της, ενώ τίποτα δεν εξασφαλίζει την αριστερόστροφη αντίδραση του, όπως ενδεικτικά φανερώνουν τα παραδείγματα του Μπαγκλαντές και της Ινδίας, χώρες με μεγάλη και μακρά εξαθλίωση του πληθυσμού τους.

• Η σε συνθήκες απόκρυψης μέρους του εκλογικού σώματος (που θύμισε την εν παρανομία λειτουργία των μηχανισμών της Αριστεράς της μετεμφυλιακής περιόδου)συντηρούμενη επιφύλαξη απέναντι στις καθυστερημένες δικαστικές ενέργειες έναντι της ΧΑ. Το γεγονός αποδεικνύει ότι πολλοί συμπολίτες μας   δεν πείστηκαν όχι τόσο για την βασιμότητα ή μη της εγκληματικής δράση της ΧΑ., όσο για τις ειλικρινείς προθέσεις του από μπροστά διώχτη και από πίσω αποδειχθέντα συνομιλητή της πρωθυπουργού μας Αντώνη Σαμαρά. Πρόκειται για τον ηγέτη του ίδιου πολιτικού χώρου της ΝΔ, όπου κυοφορούσε επί μακρόν το σενάριο συγκυβέρνησης ΝΔ-(συνετής) ΧΑ, βρίσκοντας προσφορότατο έδαφος αποδοχής στις οργανώσεις του, ιδία το διάστημα λίγο πριν και αμέσως μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την συγκυβέρνηση.

• Η εθελοτυφλία και προκλητική απραξία των (διαβρωμένων από την διείσδυση των νεοναζί) διωκτικών μηχανισμών και η τινί τρόπω «κοινωνική νομιμοποίηση» της ακραίας και ποινικά υπόλογης επί έτη συμπεριφοράς της ΧΑ., ιδία σε περιοχές του κέντρου με προβλήματα και εκ του μεγάλου αριθμού μεταναστών.  Η νομιμοποίηση αυτή σε συνδυασμό με την χαμηλή κοινωνική εκτίμηση του έργου της Δικαιοσύνης και την διάχυτη καλώς ή κακώς κοινωνική καχυποψία πως η Δικαιοσύνη λειτουργεί (και στην περίπτωση αυτή όπως και σε άλλες) επιλεκτικά είχαν σαν αποτέλεσμα οι δικογραφίες για τα σοβαρότατα κακουργήματα που αποδίδονται στην ΧΑ να εκπίπτουν (στην λανθασμένη κατά την κρίση μου) αποτίμηση πως περιείχαν περισσότερο υπερβάλλοντα ζήλο παρά επαρκή ενοχοποιητικά στοιχεία. Στο γεγονός αυτό συνέβαλαν με τη στάση, τις ενέργειες συμπαράστασης και τις δηλώσεις τους πολιτικοί από όλους τους πολιτικούς χώρους, ακόμα και κεντρικά στελέχη της αντιπολίτευσης (π.χ. ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Βούτσης, ενδεικτικά: https://newpost.gr/post/349845/boytshs-kapoia-stoixeia-gia-thn-xa-den-exoyn-kamia-tyxh-sto-dikasthrio, γεγονός που όχι μόνο δεν αποδυνάμωσε αλλά ενίσχυσε την καχυποψία απέναντι στο κράτος ενώ ενδυνάμωσε την συμπάθεια προς την ΧΑ.

• Η λάθρα έως σήμερα ύπαρξη και διάχυση κυρίως στα δυο μεγάλα κόμματα της μεταπολίτευσης ενός μεγάλου αριθμού ακροδεξιών, μαυραγοριτών, υμνητών και συνεργατών του Χιτλερισμού αλλά και της χούντας του Παπαδόπουλου και απογόνων τους. Ένα ποσοστό περί το 10%, ίσως και μεγαλύτερο των εκλογέων δεν είναι μακριά από το ποσοστό που ενσωματωμένο απέδιδε επί χρόνια την πρωτοκαθεδρία πρωτίστως στην δεξιά παράταξη, αλλά βολευόταν μια χαρά και στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, κάνοντας βολικό delete τόσο στο απώτατο εμφυλιοπολεμικό ή μετεμφυλιακό παρελθόν του, όσο και στις σχετικά πρόσφατες χουντικές εξάρσεις του.

• Η εξάσκηση του πληθυσμού της χώρας στον ακροδεξιό λόγο από μια ευθέως ακροδεξιά διακυβέρνηση, που με προκλητικό τρόπο υποτιμά τους θεσμούς ακόμα και τρεις μέρες προ των εκλογών, αγνοώντας ακόμα και τις αποφάσεις των δικαστηρίων(π.χ. της απόφασης του Πρωτοδικείου Αθηνών για την άμεση πρόσληψη των καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών), αλλά και που μπορεί να λειτουργεί εκδικητικά και παράλογα και σε ευθεία περιφρόνηση των πάντων (περίπτωση ΕΡΤ). Σε μια συνεχόμενη επίδειξη του επικίνδυνου χαρακτήρα της η κυβερνητική ρητορεία μετά την απαράδεκτη χρήση της «τρομοκρατίας» ακολούθησε επί μακρόν την εξίσου απαράδεκτη χρήση της ακροδεξιάς. Αξίζει να σημειωθεί και η πρόσφατη εισαγωγή, ιδία από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο αλλά και τον υπουργό υγείας ιδεολογικών όρων του μετεμφυλιακού κράτους στη μάχη κατά του κατά την κρίση της κυβέρνησης και ΜΜΕ επερχόμενου κομμουνιστικού κινδύνου.

• Η εγκατάσταση της ακροδεξιάς στο επίκεντρο του πολιτικού τραπεζιού από τα ΜΜΕ, όσο και τους λοιπούς παράγοντες –διαμορφωτές του πολιτικού διαλόγου. Εμφανέστατη υπήρξε η υπερβολή περί της επιρροής της ΧΑ στον 1ο γύρο των πρόσφατων δημοτικών –περιφερειακών εκλογών, το επί μια βδομάδα ασύδοτο «ψάρεμα» των ψήφων της, ο διαγκωνισμός «ακροδεξιάς ρητορείας» που κάλυψε την προεκλογική περίοδο στη Αθήνα, τόσο από πλευράς του Αρη Σπηλιωτόπουλου, όσο  και του Ν. Κακλαμάνη και η κραυγαλέα υποτίμηση της νίκης- επικράτησης στο 2ο γύρο των εκλογών της Αθήνας των δυο πλέον δηλωμένων αντιναζί Καμίνη –Σακελλαρίδη. Όλα αυτά κατάφεραν να δώσουν  «αέρα» στα πανιά των νεοναζί που ενώ παραμένουν (κατά ένα τμήμα τους) εγκλωβισμένοι στα κελιά του Κορυδαλλού απολαμβάνουν όλο το σύστημα να βάζει αυτογκόλ για λογαριασμό τους.

• Αν τα παραπάνω δεν σας φαίνονται αρκετά θα επαναλάβω την γοητεία που μετά βεβαιότητας ασκεί η δήθεν «αντικαθεστωτική» και πάντως προσφάτως διωκόμενη ηγεσία του μορφώματος σε μια χώρα με μεγαλύτερη παράδοση «αρματολών και κλεφτών» παρά αστικού κράτους,. Πρόκειται ασφαλώς για την ίδια χώρα που δεν διατηρεί ενδοιασμούς να κάνει best seller το βιβλίο του Δ. Κουφοντίνα «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη». Μ’ αυτά τα δεδομένα οι μόλις 75.161 περισσότεροι ψήφοι της ΧΑ των προσφάτων ευρωεκλογών εν σχέσει με αυτές των βουλευτικών του Ιουνίου 2012 δεν είναι και για να πέσουμε σε κατάθλιψη για τους φερόμενους αντισυστημικούς νεοναζί που κατακλύζουν το δημόσιο λόγο και παρελαύνουν ολημερίς,  σφαλιαρίζοντας και πυροβολώντας ασυστόλως επί μακρόν στα τηλεοπτικά δελτία κατά ενός δήθεν φαύλου κλεπτοκράτους. Ειδικά αν συνδυαστούν με την εκφρασμένη μη αποδοχή τους εκ του υπολοίπου 90, 65% του ιδίου εκλογικού σώματος…

Σίγουρα όμως θα φανεί αν αυτά τα ψηφαλάκια αρκούν να «επιβάλλουν» ένα νέο βλέμμα στην ποινική τους αντιμετώπιση. Και ποιος μπορεί να πει σήμερα με ακρίβεια που θα «κλείσει» η συμφωνία ή θα κάτσει η μπίλια;

Μ’ αυτές τις σκέψεις δεν βαδίζουμε ούτε προς τον σκοτεινό θάνατο, ούτε προς την ευημερία, όπως το πλοίο La Buena Ventura στο βιβλίο του Σέρπα.

Ίσως να γλυτώσουμε ακόμα και τον εξευτελισμό στον οποίο φαίνεται πως βαδίζει μαζικά η Ευρώπη της ακροδεξιάς, με πρωτοστατούσα την μητέρα των επαναστάσεων Γαλλία. Αν γλυτώσουμε και από τον ευτελισμό μας δεν θα ‘ναι και μικρό πράγμα…