Την κατέλαβαν, με την αγαστή μας συναίνεση (;), μέσα σ’ ένα σαββατοκύριακο, δυο βδομάδες πριν. Άρπαξαν τις καταθέσεις και τους επενδυτές. Διέλυσαν τον οικονομικό ιστό της. Της Βικτώριας Τράπαλη. 

Ads

Το Όχι της Βουλής της καταγράφτηκε ως μέγα λάθος στα κείμενα περιώνυμων σχολιαστών (ποια είσαι που θα τολμήσεις να σηκώσεις κεφάλι, αμάσητη θα σε φάνε και σε φάγανε). Μέχρι μια κακία, την κακία του σακάτη, απέναντι στον υγιή, έμοιαζε να βγάζει η τόση πια χαρά που την πάτησε η Κύπρος, και μαζί της οι όποιες ατομικές ή πολιτικές φωνές υπερασπίστηκαν τον δονκιχωτισμό μιας αντίστασης. 

Αλλά φαίνεται ότι οι Κύπριοι δεν ήταν Δον Κιχώτες στο Όχι τους, το εννοούσαν. Κι ήταν ένα Όχι πολύ βροντερό, Όχι στο αδιέξοδο, Όχι στο καραγκιοζιλίκι, Όχι στο νταβατζηλίκι και την ασυδοσία. 

Εδώ, έχουμε βαρεθεί να ακούμε λόγια 3 χρόνια τώρα, από όλους τους πολιτικούς χώρους, γύρω από τα τεκταινόμενα της χρεοκοπίας της δικής μας χώρας. Εκεί δεν ξεκίνησαν ατέρμονες συζητήσεις, δε μαζεύτηκαν αγανακτισμένοι στις πλατείες να μάθουν ως αλφάβητο τις «συλλογικές διαδικασίες», φαίνεται πως τις ήξεραν από κούνια. Κι ούτε μάσησαν με την τρομολαγνεία που θα τους ήθελε να σκοτώνονται μετά τον οικονομικό στραγγαλισμό 12 ημερών.

Όλα τα διεθνή ΜΜΕ προβλέπανε χαμό στη σημερινή πρώτη μέρα λειτουργίας των τραπεζών. Κι όλα τα διεθνή ΜΜΕ μείνανε «Παυλόπουλοι». 

Ήρεμοι, ψύχραιμοι, τους είδαμε να κοιτάζουν κατάματα τα προβλήματα, να παίρνουν τα πράγματα όπως έχουν από την πρώτη στιγμή, να συστήνουν άμεσα επιτροπές και να αναζητούν τους υπεύθυνους, να μη μασάνε τα λόγια τους ακόμα κι όταν αφορούν τους «αδερφούς», (πόσο πια θα μπουρδουκλωθεί και θα μπαγιατέψει αυτή η δική μας λίστα Λαγκάρντ;) κι όσο στις ελληνικές ειδήσεις παίζει πρωτοσέλιδο σε ποιο βαθμό θα βλαφτούν οι τσέπες μας από την κυπριακή περιπέτεια, την οποία σ’ ένα βαθμό αναμφίβολα προκαλέσαμε, οι Κύπριοι απλά δακτυλοδείχνουν. 

Τα λάθη του παρελθόντος, και τους δρόμους για μπροστά. 

Κι αυτό είναι το αληθινό Όχι. 

Όλ’ τα άλλα, να’ χαμε να λέγαμε.