Κανονικά έπρεπε να αφήσω μια σελίδα κενή. Ως παραδοχή. Ως συνειδητοποίηση. Μια σελίδα χωρίς λόγια, χωρίς λέξεις. Γιατί υπάρχουν και κάποια πράγματα για τα οποία οι λέξεις δεν είναι επαρκείς. Και υπάρχουν πολλά που συμβαίνουν γύρω μας ή και δίπλα μας – λίγο πιο μακριά ή λίγο πιο κοντά δεν έχει σημασία – που ευτελίζονται με τα λόγια. Η ακατέργαστη πρώτη ύλη του συναισθήματος μετουσιώνεται αναγκαστικά σε διανόηση και άρα αποδυναμώνεται νομοτελειακά.

Η γλώσα, η γραφή, οι λέξεις περνάνε την αίσθηση μέσα από την νόηση για να μπορέσει να εκφραστεί και απαιτούν μια διαδικασία εκλογίκευσης και μετατροπής τόσο στο να μεταδοθούν όσο και στο να κατανοηθούν. Ακόμα και η ποίηση, ίσως ή λιγότερο «ορθολογική» μορφή γλωσικής έκφρασης, απαιτεί αυτή τη διαδικασία, έστω και αν απευθύνεται πρωτίστως στην ψυχή παρά στον νου. Η μουσική είναι ίσως η μοναδική μορφή δημιουργικής έκφρασης που «χτυπάει» κατ’ευθείαν στο θυμικό με τρόπο συγκλονιστικό και άμεσο, χωρίς να παρεισφρήσει ούτε το μυαλό ούτε ο νους σε αυτήν την διεργασία.

Ο λόγος – προφορικός ή γραπτός – είναι απλά το πιο κοινό «εργαλείο» που διαθέτουμε για να εκφράσουμε αυτά που νιώθουμε, αυτά που σκεφτόμαστε, αυτά που θέλουμε. «Τα όρια της γλώσσας είναι τα όρια του ανθρώπινου μυαλού» λέει ο Wittgenstein. Τα όρια των συναισθημάτων όμως με τι τρόπο να τα εκφράσει κανείς; Αν μου είχε δοθεί ίσως η χάρις της μουσικής δεν θα χρειαζόταν σημέρα να αφήσω την σελίδα κενή.  Κενή γιατί δεν έχω πια τι να πω…

Για τους νεκρούς στα ορυχεία της Τουρκίας, για τον πόνο στα μάτια των γυναικών που περίμεναν ανέλπιδα τους αντρες και τους γιούς τους να βγούνε ζωντανοί, για τα κορίτσια που αρπάζονται ως λάφυρα στην Νιγηρία ή το Αφγανιστάν, για τα παιδιά που εργάζονται κάτω από αποτροπαιες συνθήκες αντί να είναι στο σχολείο, για τους μετανάστες που καθημερινά χάνουν την ζωή τους στην προσπάθεια να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή, για τα θύματα του trafficking, της εκμετάλλευσης και της πορνείας, για τους χιλιάδες νεκρούς των σύγχρονων ακήρυχτων πολέμων και των εμφύλιων προστριβών, για τόσα και τόσα που οι λέξεις, όπως και να τις βάλεις σε σειρά, όπως και να τις χρωματίσεις, όπως και να τις δουλέψεις, απλά δεν επαρκούν.

Κι ενώ οι εικόνες όλης αυτής της πιο πρόσφατης τραγωδίας περνάνε μπροστά από τα μάτια μου – αυτής αλλά και τόσων άλλων που καθημερινά και ανελέητα θέτουν χιλιάδες ερωτήματα σχετικά με την σκληρή και φρικιαστική πραγματικότητα του κόσμου στον οποίο ζούμε – νιώθω βουβή. Βουβή μπροστά στο μέγεθος της δυστυχίας αλλά και μπροστά στην αναποφευκτη παραδοχή ότι το πάθος για κέρδος, δύναμη και εξουσία ευτελίζουν και εκμηδενίζουν την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης.

Και μένω ενεή και αμήχανη με τον πόνο, την θλίψη, την φρίκη, τον θυμό και την αγωνία μου μπροστά σε όλα αυτά που συμβαίνουν αφού τα λόγια μοιάζουν «ως κύμβαλα αλαλάζοντα», κενά, ανεπαρκή, αδιάφορα και αναποτελεσματικά.