Η συστράτευση όλων ή των περισσότερων πολιτικών (και μη) δυνάμεων στο «ναι» του δημοψηφίσματος έφερε όπως πιθανολογούσαμε (4 Ιουλίου www.tvxs.gr) τα αντίθετα αποτελέσματα. Το «όχι» ξεπέρασε το 61%, και, από εκείνη τη στιγμή συνέβησαν δύο πράγματα:     

                                                   
1. Το μπλοκ εξουσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ένιωσε να αμφισβητείται η ηγεμονία του από μια μικρή πληθυσμιακά χώρα υποχρέωσε τον Έλληνα πρωθυπουργό με μεθόδους που περιέγραψαν με φρίκη και γλαφυρότητα  («τον σταύρωσαν εκεί μέσα 17 ώρες», ή «ο Τσίπρας υποβλήθηκε σε εικονικό πνιγμό» κ.λ.π. μη αριστερά έντυπα όπως οι Financial Times, ο Guardian, η Monde και πολλά άλλα, να δεχθεί «συμφωνία» από κακή έως εμετική υπό την άμεση απειλή της «χρεοκοπίας τώρα».       

2. Η πλειοψηφία των εκφραστών του «ναι», μεγαλοσυγκροτήματα ΜΜΕ, εργολάβοι, παραδοσιακό κεφάλαιο, αλλά και και απλοί οπαδοί του μένουμε Ευρώπη , φοβισμένοι από την προοπτική της δραχμής, καλοπροαίρετοι ευρωπαϊστές, ή απλώς «εγώ θέλω τον ύπνο μου, τα εισαγόμενά μου και το ευρώ μου» μεταβλήθηκαν από πολέμιοι του Τσίπρα σε οπαδούς του αφού «κράτησε τη χώρα στην Ευρώπη».

Οι «νεο – Τσιπρικοί» έκαναν συγχρόνως και τον ασφαλή για τους ίδιους διαχωρισμό μιλώντας για «Τσίπρα» και όχι για «ΣΥΡΙΖΑ» θέλοντας να δείξουν και γύρω τους, στο περιβάλλον τους, ότι άλλο πράγμα ο πρωθυπουργός που έγινε «ηγέτης» κι άλλο το κόμμα του. Η διαδικασία αυτή, θυμίζει το προηγούμενο της περίπτωσης διαχωρισμού Σημίτη από το ΠΑΣΟΚ. Όταν το 2000 και το 2004 διάφοροι δεξιοί, παραδοσιακοί ψηφοφόροι της ΝΔ αλλά καλοβαλμένοι κοινωνικά και πιο κοντά στον οικονομικό φιλελευθερισμό από ότι στη λαϊκή δεξιά, έλεγαν «εμπιστευτικά» σε φίλους και σε όσους από τον κύκλο τους εμπιστεύονταν «άλλο πράγμα παιδί μου ο Σημίτης κι άλλο το ΠΑΣΟΚ». Κάτι που έκαναν πράξη και στην κάλπη. Θυμόμαστε όλοι την τάση που εκφραζόταν με τη φράση «θα ψηφίσω Σημίτη» κι όταν κάποιος έλεγε σε συνομιλητή αυτής της τάσης «δηλαδή ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσεις» έπαιρνε την απάντηση «όχι ΠΑΣΟΚ, Σημίτη». Η τάση αυτή είναι άλλωστε πανηγυρικά παρούσα από την είσοδό μας στα μνημόνια και μετά με την διαρκή, υψηλόβαθμη και καθοριστική παρουσία συνεργατών, συμβούλων και φίλων του Κων. Σημίτη, στις κυβερνήσεις και τη δημόσια ζωή. Δύσκολα θα βρει κανείς στις μέρες μας συνεργάτη που τότε πρωθυπουργού που να μην έγινε «κάτι» (πρόχειρα, το μυαλό του γράφοντος βρήκε τον Πλάτωνα Τήνιο) σε μνημονιακή κυβέρνηση.

Η περίοδος που ζούμε είναι εξαιρετικά ρευστή με πλήρη αμφισβήτηση των παραδοσιακών δυνάμεων από το εκλογικό σώμα : Το ΠΑΣΟΚ κινείται σε εκλογικά επίπεδα στατιστικού σφάλματος, η ΝΔ προσπαθεί να διατηρηθεί ενιαία έχοντας ζήσει από κοντά την εφιαλτική  εμπειρία του ΠΑΣΟΚ που από το 40% πήγε στο 4%, ενώ το ΚΚΕ δεν έχει τέτοια προβλήματα μια και περισσότερο φοβάται μη γίνει «πλατιά» πιστευτό και αγκαλιαστεί αίφνης από κανένα 20-25% του κόσμου, παρά μήπως πέσει κάτω από το 4-4,5%. Κινείται σταθερά μεταξύ 4-7% και κάθε μονάδα προς τα πάνω δίνει χαρά στο κόμμα, αρκεί να μην το …παρακάνουν οι ψηφοφόροι και φτάσει σε ποσοστό που δεν θα μπορεί να διαχειριστεί. Η Χρυσή Αυγή κερδίζει ή διατηρείται σταθερή χωρίς να κάνει τίποτα σπουδαίο (πάνε και τα συσσίτια και η διανομή λαχανικών που επικοινωνιακά την έκαναν είδηση ακόμα και υβριστικά…) εισπράττοντας τη διάχυτη λαϊκή αγανάκτηση ή απλώς κούραση. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες έκαναν την επιλογή να προσδεθούν προεκλογικά στο άρμα του ΣΥΡΙΖΑ, τους βγήκε, δεν φαίνεται να κινδυνεύουν αν γίνουν εκλογές Σεπτέμβριο -Οκτώβριο και υπηρετούν σταθερά ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος που δεν θέλει να πάει σε πιο ακραίες λύσεις ενώ έχει απορρίψει τις επιλογές επιστροφής στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.                                                                     

Όσο για το Ποτάμι πριμοδοτείται σταθερά από συστημικούς κύκλους προβάλλοντας ένα ευρωπαϊκό και επιχειρηματικό προφίλ, προθυμία να συνεργαστεί σε οποιαδήποτε λύση με  «Ευρώπη» μέσα,  αν και τυπικά αρνείται να μπει σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, δεν του έχει προταθεί κάτι τέτοιο, αλλά έτσι κι αλλιώς θα ήταν δύσκολη η συνύπαρξη με τους ΑΝ.ΕΛ. Αν αντικαθιστούσε τους ΑΝ.ΕΛ. σε ρόλο φιλοευρωπαίου κυβερνητικού εταίρου, λύση που συνιστούσαν ενθέρμως από τον Ιανουάριο ήδη ο  Ζαν Κλοντ Γιούνγκερ και ο Μάρτιν Σουλτς, αλλάζει το πράγμα… Πιο πολύ πάντως μοιάζει να προπονείται για συμμετοχή σε κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» , προοπτική που ενθουσιάζει και άλλα σχήματα αλλά και πρόσωπα χωρίς ηγετικό ρόλο σήμερα μια και έτσι εκτιμούν ότι θα μπορούσαν να φτάσουν στην πρωθυπουργία της χώρας. ΄Η έστω σε μια (ακόμα…) αντιπροεδρία.      

Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, οι ίδιες δυνάμεις που επιχειρούν τον διαχωρισμό του από τον Αλέξη Τσίπρα («ηγέτης που καλείται να βάλει τη χώρα πάνω απ’ το κόμμα» και άλλα γραφικά αφού είναι βέβαιο ότι στην πραγματικότητα ο Τσίπρας τους γυρίζει τ’ άντερα) θα εργαστούν με συνέπεια για τη διάσπαση με στόχο τη διάλυσή του. Οι δυνάμεις αυτές έχουν στις τάξεις τους και αρκετούς γνώστες της αριστερής ιδιοπάθειας με τα ιδεολογικά ρήγματα που οδηγούν σε διασπάσεις, με αποτέλεσμα να ελπίζουν ότι γρήγορα θα καταφέρουν να βάλουν και το νέο κόμμα στο ίδιο καζάνι με τα άλλα. Πρέπει όμως να προσέξουν να μην το παρακάνουν με την… αγάπη και την εκτίμηση στο πρόσωπο του πρωθυπουργού γιατί θα του κάνουν κακό, όπως συνέβη με τη συσπείρωσή τους στο ναι, στέλνοντας τον κόσμο  στο όχι.                                                   

Άλλωστε μπορεί να ενοχληθεί και ο ίδιος, αν δεν έχει ήδη αρχίσει να αναρωτιέται για τους όψιμους ύμνους στο πρόσωπό του, όσων έφεραν τη χώρα ως εδώ.