Ίσως να έχω τελικά χαμηλό επίπεδο κορεσμού σε κάποια πράγματα. Ίσως να έχει να κάνει με τον τρόπο που έχω επιλέξει να αντιστέκομαι. Ίσως να μην έχω υπομονή, να μην μου αρέσει να με θεωρούν ηλίθια, να μην ανέχομαι να με χειραγωγούν ενώ το διακρίνω ξεκάθαρα.

Το «δια ταύτα» αυτής της ενδοσκόπησης είναι ότι η πολιτική αντιπαράθεση, αυτή η προ-εκλογική κυρίως, με έχει απογοητεύσει σε τέτοιο βαθμό που κάθε φορά που ασχολούμαι με ένα θέμα, κάθε φορά που παρακολουθώ μια συζήτηση ή διαβάζω δηλώσεις πολιτικών, κάθε κακόβουλη επίθεση και διαστρεβλωση που εξφενδονίζεται με άνεση και αλαζονεία και κάθε επικοινωνιακό παιχνίδι που παίζεται πάνω στις πλάτες ενός ολόκληρου λαού μου αφήνει μια πικρή γεύση αηδίας, καθημερινά χειρότερη.

Δεν θέλω πια να ακούω τις αβάσιμες κατηγόριες, τους προκλητικούς χαρακτηρισμούς, την αήθη επικινδυνολογία, τις προσβολές και τις ψευτιές στις οποίες μας εκθέτουν, κάνοντας μας συνένοχους αθελα μας, όλοι εκείνοι στα χέρια των οποίων εχουμε εναποθέσει την τύχη αυτού του τόπου. Περίμενα, το ομολογώ, ότι αυτή τη φορά θα ήταν ίσως λίγο διαφορετικά τα πράγματα.

Όταν μια χώρα έχει περάσει – και συνεχίζει να περνάει – την χειρότερη περίοδο της νεότερης ιστορίας της μετά την χούντα, όταν έχουν ανατραπεί όλα τα δεδομένα και η κοινωνία είναι διαλυμένη, κανείς θα φανταζοταν ότι οι προεκλογικές πρακτικές του παρελθόντος, του αποτυχημένου και καταστροφικού παρελθόντος, θα είχαν εξαφανιστεί ή έστω λιγοστέψει και περιθοριοποιηθεί.

Αντίθετα είναι εμφανές ότι έχει συμβεί ακριβώς το αντίθετο και η σημερινή αντιπαράθεση είναι πιο βδελυρή και βρώμικη από ποτέ. Οι γονείς θα έπρεπε να μην αφήνουν τα παιδιά τους να παρακολουθούν ειδήσεις ή πολιτικές εκπομπές. Θα έπρεπε να θεωρούνται Ακατάλληλες για Ανηλίκους καθώς το μόνο που θα δουν είναι χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, ψευτιές, μισαλλόδοξα και ρατσιστικά σχόλια, προσβολές και ύβρεις.

Δεν πρόκειται τα παιδιά να πάρουν κανένα μάθημα ήθους ή δημοκρατίας και σίγουρα αυτό που θα βιώσουν δεν είναι κάτι στο οποίο θα έπρεπε να εκτίθενται σε τρυφερή και ευπλαστη ηλικία. Καλύτερα το Criminal Minds παρά αυτό που λέει ο λόγος. Στο κάτω κάτω εκείνο είναι μυθοπλασία, η βία σκηνοθετημένη και το αίμα ψεύτικο. Στη πολιτική ζωή του τόπου, όμως, είναι δυστυχώς όλα πολύ αληθινά και σιχαμερά.

Δεν ισχύει για όλους αυτό, το γνωρίζω. Η γενίκευση και η απλούστευση, χάριν επιχειρηματολογίας, δεν είναι πάντα σωστή. Αλλά, δυστυχώς, αυτή είναι η εικόνα που τελικά επικρατεί στη συνείδηση του κόσμου… Οι καλοί, οι σωστοι, οι ειλικρινείς και οι αφθαρτοι, όσοι υπάρχουν από αυτούς, κινδυνεύουν να χαθούν, να αφανιστούν αλλα, δυστυχώς, και να παρασυρθούν από το γενικό κλίμα αυτής της αντιπαραθέσης.

Και εγώ όσο γράφω άρθρα για αυτά, όσο σχολιάζω και αναλύω και προβληματίζομαι και αναπαράγω σκέψεις και ιδέες τόσο περισσότερο αναρωτιέμαι αν κάνω καλά, τόσο περισσότερο νιώθω ότι, με έναν σχεδόν αδιόρατο τρόπο, εμπλέκομαι και γω σε ένα παιχνίδι που δεν έχει ούτε καθαρούς ούτε ξεκάθαρους κανόνες.

Και επειδή για μένα η τέχνη, η λογοτεχνία, η μουσική, ο πολιτισμός γενικότερα, δεν αποτελούν αποφυγή της σύγχρονης δύσκολης πραγματικότητας ούτε πολυτέλεια, αλλά, αντίθετα, εναλλακτικά και σημαντικά «όπλα» πρόοδου και ανατροπής και μια πιο «ηθική» πολιτική και προσωπική προσέγγιση θα προσπαθήσω να επικεντρωθώ εκεί. Και όταν δεν θα έχω κάτι σημαντικό αλλά και «άξιο» να πω τότε θα σιωπήσω, συνειδητά και με επιλογή, ώστε να μην επιτρέψω στον εαυτό μου να προσθέσει ούτε ένα τόσο μικρό, έστω και ασήμαντο, πετραδάκι στην ρυπαρότητα που μας περιβάλλει.

Και αν δεν τα καταφέρω, αν υποκύψω, αν ενδώσω και παρασυρθώ από τον οχετό τότε… ντροπή μου!