Έχω φάει κρέας αλόγου. Συνειδητά και χωρίς τύψεις, όταν μου το σέρβιραν, κύριο πιάτο, το έφερα στη μύτη μου, το μύρισα, δεν μου μύρισε, στη συνέχεια έκοψα ένα κομμάτι και δοκίμασα. Ήταν θεσπέσιο. Του Θωμά Ξωμερίτη. 

Ads

Αυτό συνέβη στα βουνά της Σαρδηνίας, πριν 14 χρόνια, όταν είχα βρεθεί εκεί σ’ επαγγελματικό ταξίδι. Τουλάχιστον δεν ισχύει για μένα το ζήτημα του ταμπού για το κρέας αλόγου· είμαι κρεατοφάγος, υπάρχουν κρέατα που μου αρέσουν και κρέατα που δεν μου αρέσουν (το αρνί για παράδειγμα το σιχαίνομαι). Κι ελάφι έχω φάει – μου άρεσε – και αγριογούρουνο – έτσι κι έτσι. (Όχι στο ταξίδι μου στη Σαρδηνία, γιατί εκεί το ελάφι ήταν προστατευόμενο είδος· για το αγριογούρουνο δεν θυμάμαι αν υπήρχε καθεστώς προστασίας, μάλλον όχι).

Ο παππούς μου με αποκαλούσε λύκο. Μου αρέσει το κρέας, σε βαθμό που πιστεύω ότι δεν μου κάνει καλό στην υγεία. Σίγουρα υπάρχουν πολλά κοινωνικά ταμπού που σχετίζονται με τη βρώση κρέατος αλλά, πιστεύω, στο βάθος και πριν από τα ταμπού, δύο είναι οι βασικοί παράγοντες που καθορίζουν τη δραστηριότητα: η ανάγκη για πρωτεΐνη και η αποστροφή προς το σάπιο, προς το δηλητήριο που παράγεται από τη σήψη νεκρής σάρκας. Πιστεύω επίσης ότι γενικά η δραστηριότητα του να τρως είναι νεκροφαγία· ελάχιστες οι εξαιρέσεις, όπως το γάλα, το μέλι ή τα φρέσκα φρούτα και λαχανικά. Ο πολλαπλασιασμός των καρποφόρων φυτών βασίζεται (και) στην κατάποση του καρπού και στην αφόδευση του σπόρου.

Μου φαίνεται λοιπόν πολύ αόριστη η παρότρυνση του άρθρου στο New Scientist να τρώμε «ηθικά». Θέλει πολύ δούλεμα για να καταλήξει η πρόταση σε πρακτικά κριτήρια, για την περίπτωση που δεν θέλει κανείς να καταλήξει βουδιστής μοναχός. Τροφική αλυσίδα και ηθική είναι έννοιες ασυμβίβαστες. Όσο για το άλλο, το να τρώμε τοπικά προϊόντα, το καταλαβαίνω απόλυτα, αλλά δεδομένης της παγκοσμιοποίησης του εμπορίου και της οικονομικής κρίσης, η οποία στεγνώνει πορτοφόλια, μου φαίνεται ότι ο πεινασμένος καταναλωτής θα ψωνίσει με γνώμονα το φτηνότερο.

xomeritis.blogspot.gr