Αυτό που γίνεται με τη ροή των μεταναστών είναι πραγματικά επικίνδυνο για την κρατική υπόσταση και την εθνική συνοχή. Το ζήτημα τίθεται σε εντελώς λάθος βάση, σαν ζήτημα απλώς περίθαλψης μεταναστών. Όχι σαν πολιτικό ζήτημα.

Υπάρχουν δύο  ξεχωριστές πλευρές του ζητήματος. Η αντιμετώπιση της ανεξέλεγκτης εισόδου μεταναστών και η φροντίδα όσων τελικά μπαίνουν χωρίς έλεγχο στη χώρα. Το ένα ζήτημα δεν έχει καμία σχέση με το άλλο και κακώς συνδέονται. Το πρώτο είναι ένα σοβαρό πολιτικό ζήτημα, το δεύτερο είναι ένα σοβαρό ανθρωπιστικό ζήτημα.

Δεν υπάρχει κράτος του δυτικού κόσμου που να μην ελέγχει καθόλου την είσοδο μεταναστών. Τα κράτη δεν είναι ξενοδοχεία για να υποδέχονται κόσμο, είναι πολιτικές οντότητες με συγκεκριμένα συμφέρονται, με σύνορα, με κυριαρχίες, με λαό που έχει εθνική και πολιτική συνοχή και απαιτεί προστασία και πολιτισμική ομοιογένεια. Ο πολίτης πρέπει να αναγνωρίζει στο χώρο του τον εαυτό του. Βίαιος αποικισμός ενός κρατικού χώρου δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να γίνει αποδεκτός.

Η πρώτη σοβαρή συνέπεια ενός τέτοιου φαινομένου είναι η κατάρρευση των κρατικών δομών. Οι υπηρεσίας υγείας δεν μπορούν να ανταποκριθούν, καθώς δεν είναι δυνατόν σε ένα κράτος 10 εκατομμυρίων να προστεθούν βίαια άλλα 2 ή 3, διότι τότε θα καταρρεύσει το σύστημα της δημόσιας υγείας. Οι υπηρεσίες δημόσιας παιδείας επίσης δεν μπορούν να ανταποκριθούν, για τον επιπλέον λόγο ότι αυτές εδράζονται πάνω σε μια εθνική πνευματική παράδοση, η οποία δεν είναι σε θέση να αφομοιώσει σε σύντομο χρόνο τέτοιους μεγάλους πληθυσμούς. Το ασφαλιστικό σύστημα επίσης συντρίβεται, διότι το πλήθος αυτό συνιστά φτηνή και ανασφάλιστη εργατική δύναμη, η οποία γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τις επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα την αύξηση της ανεργίας και κυρίως την μείωση των εισφορών, δηλαδή την κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος. Επιπλέον οι μετανάστες, όπως σωστά έχει αναλύσει ο ίδιος ο Μαρξ, είναι η καλύτερη πίεση πάνω στον εργατικό μισθό  και επομένως χρησιμοποιούνται για την αφαίρεση δικαιωμάτων.
Όλα αυτά είναι όμως δευτερεύοντα, μπροστά στον μέγιστο κίνδυνο βίαιης αλλαγής της εθνολογικής σύστασης, δηλαδή μπροστά στον κίνδυνο κατάρρευσης των θεμελίων του εθνικού κράτους. Ειδικά για την Ελλάδα, που δεν κράτος μεταναστευτικό όπως οι ΗΠΑ, αλλά κράτος με εθνική ομοιογένεια, με ιστορία 3 χιλιάδων ετών, με γλωσσική και θρησκευτική ενότητα, με πολιτισμική συνοχή, ο βιαιος εποικισμός προκαλεί θανάσιμους κινδύνους.

Επομένως η κυβέρνηση πρέπει πρώτα και κύρια να περιορίσει την ανεξέλεγκτη είσοδο μεταναστών στη χώρα. Να ξαναφτιάξει τον φράχτη στον Έβρο. Να ακολουθήσει πολιτική επαναπροώθησης. Να μην δημιουργεί κίνητρα εισόδου. Και τέλος να συνεργαστεί με τους ευρωπαίους για όλα αυτά. Η υπουργός της κυβέρνησης, η κα Χριστοδουλοπούλου, δεν είναι κατάλληλη για να χειριστεί ένα τέτοιο ζήτημα, καθώς αντιμετωπίζει το θέμα μάλλον ως εκπρόσωπος της Ουνέσκο, παρά ως υπουργός.

Φυσικά οι εκπρόσωποι των ξένων οργανισμών έχουν δίκιο. Δεν μπορεί να εξοντώνεις μετανάστες μέσα σε γκέτο. Αυτό δεν γίνεται. Άπαξ και μπήκαν οφείλεις να τους περιθάλψεις.
Αλλά αυτό είναι διαφορετικό ζήτημα. Έτερον εκάτερον…

* Ο Απόστολος Διαμαντής είναι συγγραφέας