Ωραία μας τα έλεγαν οι αρχαίοι με όλους αυτούς τους μύθους, τους γεμάτους αλληγορία και μεγάλες συμπαντικές αλήθειες, τους υπαινισσόμενους μαθήματα ηθικής αλλά και αλάνθαστης ενόρασης στην ανθρώπινη φύση.

 
Κι εμείς, αδύναμοι ως άνθρωποι, έτοιμοι να πιαστούμε από κάθε εύθραυστο κλαράκι που θα μας βοηθήσει, όπως νομίζουμε, να βρούμε απαντήσεις στα θεμελιακά εκείνα ερωτήματα  που μας βασανίζουν και που μας τρομάζουν, πιστεύουμε τους μύθους, τους δίνουμε βαρύτητα και υπόσταση, ξεχνάμε ότι είναι «μύθοι» και τους μετατρέπουμε σε δόγματα και σε δοξασίες, σε θρύλους και σε διδάγματα ζωής.
 
Σκέφτομαι συνέχεια τον μύθο με το κουτί της Πανδώρας, της άμοιρης εκείνης περίεργης Πανδώρας που χρεώθηκε όλα τα κακά του κόσμου, πολέμους, λιμούς και καταποντισμούς με μοναδικό αντίβαρο σε αυτά την «ελπίδα». Την ελπίδα που πεθαίνει πάντα τελευταία, την ελπίδα που μας κάνει να προσπαθούμε και να αγωνιζόμαστε ακόμα και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, την ελπίδα που ακόμα μένει πεισματικά ζωντανή αφού έχουν εξαντληθεί όλες οι πιθανές διέξοδοι και εναλλακτικές λύσεις.
 
Βλέποντας, όμως, τις φρικιαστικές εικόνες από την λωρίδα της Γάζας, τους εκατοντάδες αθώους νεκρούς, τον πόνο στα μάτια των ανθρώπων, τον φόβο στα μάτια των παιδιών, αναρωτιέμαι για ποια ελπίδα μιλάμε. Μια τραγωδία χωρίς τέλος, αδιέξοδη και τρομαχτική. Αλλά και στην Ουκρανία, τη Συρία ή τις χώρες της  Αφρικής, το Αφγανιστάν, το Ιράκ ή το Πακιστάν και σε τόσα άλλα μέρη στον κόσμο, από τις φαβέλες της Βραζιλίας στις παραγκουπόλεις της Καλκούτας, παντού όπου η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμιά αξία  και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια κατακερματίζεται καθημερινά, εκεί που τα τεράστια διεθνή συμφέροντα των ισχυρών, ο εθνικισμός, ο επεκτατισμός, οι εμφύλιες συμπλοκές και η ανθρώπινη απληστία αφήνουν πίσω τους τον θάνατο, την ερήμωση και την καταστροφή για ποια ελπίδα να μιλήσει κανείς;
 
Για ποια ελπίδα να μιλήσει κανείς στους πρόσφυγες και τους καταδιωγμένους με τα νεκρά παιδιά στα χέρια, στις γυναίκες με τα παραμορφωμένα από το οξύ πρόσωπο, στα παιδιά  Αφρικής που ακόμα πεθαίνουν από ιάσιμες ασθένειες, πείνα και έλλειψη καθαρού νερού,  στα θύματα της βίας και της προκατάληψης;
 
Και ψάχνω χωρίς ελπίδα να βρω την Ελπίδα που βγήκε με όλα τα κακά μέσα από το περίφημο και, δυστυχώς, απόλυτα μυθικό κουτί της απειθάρχητης Πανδώρας αλλά όσο και να θέλω δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα την βρω εκεί που κρύβεται και δεν λέει να βγει…