Το πιο δύσκολο πράγμα στην Αθήνα είναι το ξύπνημα. Τις πρώτες πρωινές ώρες το σώμα μοιάζει περισσότερο με κουφάρι. Το βάρος της πραγματικότητας μετατοπίζεται πάνω του, τουλάχιστον μέχρι να κοινωνήσει τις πρώτες γουλιές καφέ. Τι συμβαίνει όμως όταν αντί για καφέ κοινωνά νόμο και τάξη;

Το πρωί της Τετάρτης οι κάτοικοι του Κουκακίου ξύπνησαν στο 1968. Ο ήχος της αρβύλας, η μυρωδιά της μπαλουρδίλας σήκωσαν μια γειτονιά στο πόδι από το χάραμα. Η οδός Ματρόζου βάφτηκε μπλε. Εκείνο το αστυνομικό μπλαβί της θλίψης. Βαβούρα, συνωστισμός και πολεμικές ιαχές. Οι θεματοφύλακες της τάξεως και της λευκής ψυχιατρικής αισθητικής μπήκαν σε σπίτια, ανέβηκαν σε ταράτσες, κατέκλισαν τους δρόμους, έδεσαν συμπολίτισσες πισθάγκωνα αφού τις ξεγύμνωσαν και τους φόρεσαν κουκούλες. Όλα αυτά για να μας βοηθήσουν να αισθανθούμε ασφάλεια. Όλα αυτά τα έκαναν πατώντας πάνω σε δικαιώματα και προσωπικές ελευθερίες, όπως συνέβαινε επί δικτατορίας.

Όλα έγιναν νόμιμα λέει η ΕΛ.ΑΣ. και νόμιμα σημαίνει νοικοκυρεμένα, μιας που η ασφάλεια την οποία ευαγγελίζονται αφορά κατ αρχήν τον κυρ Παντελή.  Εδώ τίθεται ένα ερώτημα καίριο. Μπορεί ο κυρ Παντελής να κοιμηθεί με ανοιχτά παράθυρα, όταν υπάρχει η πιθανότητα να εισβάλλουν από κει πεντέξι μαντραχαλάδες ντυμένοι περίπου όπως το μπαλέτο του Μιχάλη Ρακιντζή στη Eurovision του 2002; Μπορεί ο μέσος Έλληνας νοικοκυραίος να αισθανθεί ασφάλεια όταν με την πρόφαση ότι δίπλα έχει κατάληψη, καταπατείται το ιερότερο των κυρπαντελήδιων δικαιωμάτων, εκείνο της ιδιοκτησίας.

Την Τετάρτη το φως του ήλιου ήταν πιο λευκό από ότι συνήθως. Η ιδιαίτερη σχέση φωτός και πολιτικού καθεστώτος είναι μια άλλη κουβέντα. Πάντως εντοπίζεται στο πότε και για πόση ώρα ανάβει το φως και ποια είναι η έντασή του. Την Τετάρτη το φως στη Ματρόζου 45 έσβησε βιαίως. Ο ουρανός αν και φωτεινός είχε κάτι από την αστυνομική ψυχράδα. Λευκό ακροδεξιάς κοπής, που τρομάζει. Λευκό που τρομάζει, όσο τρόμαζαν τα πιτσιρίκια του 71ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών που βγαίνοντας από τον προαύλιο χώρο ερχόταν αντιμέτωπα με τους ένοπλους τιτάνες. Πόσο ασφαλή αισθάνονταν; Εδώ εντοπίζεται το ίδιον της κουλτούρας του νόμου και της τάξης, στο ότι θέλει τα παιδία μας γαλουχημένα στον τρόμο.  Έτσι που ως ενήλικες να μην ενοχλούνται από ξαφνικές εισόδους, επιχειρήσεις σκούπα και διαπομπεύσεις, να συνηθίσουν το σκοτάδι, να ναι φιλήσυχα.

Πέρυσι τέτοια εποχή είχαν εισβάλει στην ίδια κατάληψη την ίδια ώρα. Την ώρα που «η γειτονιά ησυχάζει», δηλαδή την ώρα που η γειτονία δε ζει, μετεωρίζεται μεταξύ πραγματικού και εφιάλτη. Μέσα σε μισή ώρα οι δρόμοι γύρω από το κτήριο είχαν κατακλυστεί από φοιτητές, μόνιμους κατοίκους, ανθρώπους του κινήματος, δημοσιογράφους, περαστικούς και περίεργους. Το συλλογικό ασυνείδητο απώθησε τον εφιάλτη. Το ξύπνημα ήρθε αντανακλαστικά. Σήμερα ο κόσμος ήταν λιγότερος. Αυτό ήταν το σημαντικότερο αποτέλεσμα του σωτηριολογικού υπουργικού λόγου περί νόμου τάξης και ασφάλειας. Μας διαμέλισε, μας έφερε στα μέτρα του με την μέθοδο του Προκρούστη. Έτσι που ο πολιτισμός μιας γειτονιάς να ταυτίζεται με τον τουρισμό της. Γιατί να έχουμε καταλήψεις όταν μπορούμε να έχουμε airbnb;