Να μην οργιζόμαστε με την κυβέρνηση κάθε φορά που σκάει ένας ΟΠΕΚΕΠΕ.

Τέτοια ήταν από την αρχή η κυβέρνηση, μια πυραμίδα φαυλότητας με γνωστή κορυφή και καθαρό σχέδιο: διάλυση του κράτους πρόνοιας, υποτίμηση των δημόσιων υποδομών, καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, ενίσχυση των καρτέλ και του μεγάλου κεφαλαίου, εξάρθρωση του κράτους δικαίου και των ελεγκτικών μηχανισμών, καθυπόταξη της δικαιοσύνης, χειραγώγηση των ΜΜΕ, διαμόρφωση κοινής γνώμης από κρατικοδίαιτα τρολ.

Η ΝΔ δεν είναι πια κόμμα, στο πιλοτήριο κάθεται το πρωθυπουργικό tea party, ένα οικογενειακό απαράτ μίγμα «τεχνοκρατών», ακροκεντρώων πράσινων ή ποταμίσιων, ακροδεξιών που είδαν το φως το αληθινό.

Ο ΟΠΕΚΕΠΕ είναι μια μεγάλη τέτοια μπίζνα: δημόσιο χρήμα στους δικούς μας, πολιτικό χρήμα στην αυλή του βασιλιά. Με τη βεβαιότητα του ανέλεγκτου, η αλαζονεία ξεχείλισε από παντού.

Να μην οργιζόμαστε με την κυβέρνηση. Να οργιζόμαστε με την αντιπολίτευση. Η δική της ανικανότητα κραυγάζει. Μικρομεγαλισμοί, βοναπαρτισμοί και μεγαλομανίες, πολιτικό vacuum, σπιθαμιαίες ηγεσίες, λόγος μπαγιάτικος που δεν μιλάει σε κανέναν.

Δε λέω να ενωθούν πάση θυσία τα κόμματα της αντιπολίτευσης όπως με ευκολία προτρέπουν κάποιοι. Αν συμπράξουν πρόχειρα δε θα κάνουν ούτε ένα βήμα κοινό, θα βουλιάξουν.

Μιλάω για το πέρα από αυτό. Δε μπορεί να μην υπάρχει ένα κοινό πεδίο κοινοβουλευτικής δράσης και εξωκοινοβουλευτικής παρέμβασης στην κοινωνία. Αν δεν υπάρχει να κάτσουμε να το βρούμε. Δε μπορεί να μην ακούγεται λόγος σαφής, πόσες συντάξεις και εφημερίες γιατρών είναι ο ΟΠΕΚΕΠΕ, τα στοιχειώδη για ένα άλλο σχέδιο για τη χώρα, γιατί πληρώνουμε τόσο το ρεύμα, τι θα γίνει με τη στέγη και τη διατροφή, πώς θα μπορούσαμε να το κάνουμε αλλιώς.

Κυρίως: πώς διάολο θα σταθούμε απέναντι στην θηριώδη μπίζνα των εξοπλισμών που στήνεται για να καταπιεί τα τελευταία ελάχιστα που απομένουν; Μπορούμε να μιλήσουμε για αυτό; Κόμματα, οργανώσεις, σωματεία, άνθρωποι που ασφυκτιούν, ό, τι τέλος πάντων έχει απομείνει να ανασαίνει στο κοινωνικό σώμα.

Η πολιτική συμμαχία -αν προκύψει- θα έρθει από την κοινωνική πίεση. Ή θα εκφράσει την κοινωνική αναγκαιότητα ή θα έχει τον πολιτικό αντίκτυπο μιας αδιάφορης στιχομυθίας Φάμελου – Ανδρουλάκη.

Η κυβέρνηση πιάνεται κάθε τόσο με τα κλοπιμαία στον ώμο, σαν τον διαρρήκτη στο περβάζι του παραθύρου. Κι εμείς, όλοι εμείς, δεν έχουμε τον τρόπο να την κυνηγήσουμε. Καθόμαστε και την κοιτάμε.

Με εμάς λοιπόν να οργιζόμαστε. Βλέπουμε με τι καταστροφή θα τελειώσει αυτό το έργο και δεν βάζουμε τον κώλο μας κάτω να δούμε πώς θα αλλάξουμε το σενάριο.