Δεν είναι το αχανές της Β’ Αθηνών, της μεγαλύτερης και πλέον ετερόκλητης οικονομικά, κοινωνικά και ψυχολογικά εκλογικής περιφέρειας της χώρας.

Δεν είναι το απέναντι πεζοδρόμιο, στο οποίο μετακόμισε ο κοινοβουλευτικός πλέον εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Ξυδάκης, εγκαταλείποντας στον τελευταίο ανασχηματισμό τον 9ο όροφο του Υπουργείου Εξωτερικών, Πανεπιστημίου και Β. Σοφίας γωνία.

Δεν είναι η συναισθηματική και πολιτική του φόρτιση από τις δραματικές εξελίξεις του ΔΟΛ, τις οποίες μοιράστηκε με τους πολιτικούς και άλλους φίλους του στον προσωπικό του λογαριασμό στα social media.

Δεν είναι η πρώτη φορά, άλλωστε, που εκφράζει τις επιφυλάξεις του απέναντι στην ενωσιακή νομισματική πολιτική, αναπολώντας την εθνική πρόοδο επί δραχμής (ΕφΣυν, 2015).

Δεν είναι δίκαιο, σε τελική ανάλυση να κρίνει κανείς έναν ικανό, έμπειρο και πολυτάλαντο δημοσιογράφο από μια άτυχη στιγμή. Ούτε είναι δίκαιο να κρίνει κανείς την Αριστερά με τα «αστικά εργαλεία» ανάλυσης. 

Αν δεν είναι και «λαγός» άρρητων κυβερνητικών σχεδιασμών κατά δήλωση του ίδιου, τότε η δήλωσή του λειτούργησε μάλλον ως κουνέλι, σαν αυτά που βγάζουν από τα καπέλα τους οι κάθε λογής ταχυδακτυλουργοί. 

Ένας ακόμη χρήσιμος άσος στο μανίκι κάθε Πίτερ Ναβάρο (επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου Εμπορίου της κυβέρνησης Τραμπ), που καταγγέλλει ανοιχτά και ευθέως τη Γερμανία για χειραγώγηση του ευρώ υπέρ των εξαγωγών της, προκαλώντας την μήνυ της Α.Μέρκελ.

Αν στο μυαλό του Νίκου Ξυδάκη δεν επενέργησε η ταυτότητα του δημοσιογράφου περισσότερο αντί του πολιτικού – ευρισκόμενος στο οικείο για αυτόν περιβάλλον του πλατώ και δίνοντας φωνή σε μια έκρηξη αγωνίας του – τότε αθελά του έδωσε επιχειρήματα σε όσους βλέπουν το ευρώ ως «υπόγειο μάρκο» και την ΕΕ υπό διάλυση.

Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν ψυχολογικές ερμηνείες και πιθανά πεδία διερεύνησης της ελληνικής διαστημικής υπηρεσίας.