Πόση χαμένη ενέργεια… Πόση σπατάλη δυνάμεων… Πόση αναξιοκρατία και εκφασισμός σε χώρους όπου θα έπρεπε να κυριαρχεί ο πλουραλισμός, η συνεργασία και η ελευθερία των ιδεών.

Βλέπετε, η αρχομανία των ιδίων και των ιδίων προσώπων, η ανάγκη τους να ποδηγετούν τους πολίτες και να χειραγωγούν την κοινή γνώμη, υποθάλπει την επικράτηση των εξαπτέρυγων και την ανάδειξη των κρατούντων «λιβανωτό».

Προσκυνημένοι ένα σωρό. Η πιο ηρωική τους πράξη, να αναγάγουν σε ήρωες τους «Ρομπέν» των υπο-νόμων, κρατώντας εκ παραλλήλου μακριά από τα όμματα των στερημένων, την αλήθεια. Τους πραγματικούς συσχετισμούς μεταξύ οικονομικής ευρωστίας και επικράτησης στην εξουσία, τις διεργασίες που συντελούνται σε κρυφίες συναντήσεις μεταξύ ετερόκλητων πολιτικά δυνάμεων, τις συναλλαγές κάθε μορφής και τις ανταλλαγές, έναντι ψηφαλακίων.

Ο μισονεϊσμός, η επικρατούσα παντοδυναμία των μετρίων ή και των ηλιθίων, η βαθύτατη αδιαφορία αυτής της κοινωνίας που διαβιώντας σε κρίση, απώλεσε την ικανότητα της κριτικής σκέψης, αποτελούν τα πιο δυσοίωνα προανακρούσματα για το μέλλον που ήδη έχει γυρίσει πολλές δεκαετίες στο παρελθόν.

Οι ελάχιστοι εκφραστές της άποψης, περνούν δύσκολα. Περιθωριοποιούνται ή δέχονται ανηλεείς επιθέσεις, επιπέδου κάτωθεν ομφαλού. Στοχευμένες και μεθοδευμένες οι προσπάθειες να εξαφανιστεί κάθε αντικειμενική έκφραση, από όποιο χώρο κι αν εκπορεύεται. Η ατολμία και ο εύλογος φόβος έναντι της ατομικής στοχοποίησης μέσω Γκεμπελικών μεθόδων, αποτρέπει την οξυγόνωση των φθινόντων συνεκτικών ιστών αυτού του τόπου, μέσω διαλόγου ο οποίος να μην είναι προσχηματικός αλλά αποκαλυπτικός. 

Επικρατούσα η έκφραση που διακοσμεί τη ματαιοδοξία κάθε καρεκλοκένταυρου. Επιλεγμένος και ο επιλεκτικός φωτισμός με λεκτικά κεριά σε ετερόφωτους. Για να συνεχίζεται και διαιωνίζεται η ληθαργική νιρβάνα των αμνοεριφίων-και να εξασφαλίζεται η σιωπή τους, μέχρις ότου οδηγηθούν στο σφαγείο των προσδοκιών τους και κρεμαστούν στο τσιγκέλι της καθημερινότητας.

Η έκφραση άποψης είναι πλέον «κόκκινο» σαν το αίμα, «πανί». Όχι για ταύρους και λάβρους. Για τρωκτικά και ερπετά, σαλαμάνδρες και ασπάλακες. Σε μια Ελλάδα που συνήθισε (ή «την έμαθαν») να ομνύει στη βαναυσότητα των κραυγών και να θεωρεί παρακατιανή, την ηπιότητα του δια-λόγου. Σε μια πατρίδα, που οι υγιείς της δυνάμεις σκιάζονται να εκφραστούν έναντι των διεφθαρμένων. Αποσύρονται για να μην διασύρονται. Κρατούν την άποψη ως πολύτιμο πνευματικό αγαθό και στάση ζωής, μα δεν την μοιράζονται, παρά ακροθιγώς. Για να μη θιγούν…

Ίσως γιατί θυμούνται πάντα, εκείνη τη λαϊκή παροιμία της γιαγιάς: «…το κόασμα των βατράχων στο βάλτο, διώχνει μακριά τους αετούς…»