Αναρωτιέμαι σε αυτή τη χώρα, με αυτά που βλέπουν καθημερινά τα μάτια μας, τι ανάγκη την έχουμε την Πρωταπριλιά. Εδώ το έχουμε πάρει σχοινί κορδόνι το ψέμα και κάθε μέρα είναι πρωταπριλιά. Δεν είναι μόνο που τόσοι πολλοί άνθρωποι σε υπεύθυνες και σοβαρές θέσεις όπως αυτές του πρωθυπουργού, του υπουργού, του εκδότη, του τραπεζίτη, του δημοσιογράφου ψεύδονται τόσο συχνά τόσο πολύ και τόσο ασύστολα είναι και που η πραγματικότητα γύρω μας μοιάζει όλο και πιο ψεύτικη σαν κάποιο κακόγουστο αστείο που παίζεται σε βάρος μας.

 
Από το πολύ ψέμα και από την ανενδοίαστη παραπληροφόρηση που μας βομβαρδίζει καθημερινά ο κόσμος δε ξέρει πια τι να πιστέψει και που να βασιστεί ενώ ζει μέσα σε μια μόνιμα αιωρούμενη αβεβαιότητα χωρίς επαρκή και αληθινά στοιχεία που θα του επέτρεπαν να πάρει κάποιες συγκροτημένες αποφάσεις και να ορίσει το μέλλον του. Αισθάνεται σχεδόν ότι έχει βρεθεί ξαφνικά σε ένα αλλόκοτο παράλληλο σύμπαν όπου αυτό που ο ίδιος βιώνει και βλέπει ξεκάθαρα γύρω του κάποιοι άλλοι όχι μόνο κάνουν ότι δεν το βλέπουν αλλά αρνούνται ακόμα και την ύπαρξη του. Έτσι αισθάνεται ότι ίσως να τρελαίνεται – όταν δηλαδή η λογική του και η αντίληψή του έρχεται σε τέτοια απόλυτη σύγκρουση με την «επίσημη» εκδοχή των γεγονότων – και αποδυναμώνεται συγχρόνως.
 
Τα χάνει ο καθένας από εμάς όταν βλέπει τα μέλη της κυβέρνησης να πανηγυρίζουν για το πρωτογενές πλεόνασμα, για το ότι η χώρα βρίσκεται στον δρόμο της ανάπτυξης και της ανάκαμψης, για την έξοδο μας στις αγορές ενώ η πραγματικότητα την οποία ζούμε είναι τόσο – μα τόσο – διαφορετική. Η εξαφανισμένη πλέον μεσαία τάξη, οι απόλυτα κατεστραμμένοι μικρο-μεσαίοι επιχειρηματίες και τα διαλυμένα νοικοκυριά δεν πιστεύουν στα αυτιά και τα μάτια τους παρακολουθώντας τους υπουργούς της κυβέρνησης να μιλάνε για παραγωγικότητα και οικονομικά κίνητρα ενώ εκείνοι είναι υπερχρεωμένοι με δάνεια και χρέη στην εφορία. Οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί, οι άνεργοι, οι αγρότες, οι εργάτες, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές και γενικά όλοι όσοι δεν ανήκουν στους διαπλεκόμενους εκείνους επιχειρηματίες, τραπεζίτες, καναλάρχες που ευνοούνται από τις κρίσεις και τα μνημόνια, μένουν άφωνοι με το κακόγουστο πρωταπριλιάτικο αστείο του success story, ενός αστείου μάλιστα που δεν λέει να τελειώσει.
 
Από το «λεφτά έχουμε» του Παπανδρέου μέχρι το «πρωτογενές πλεόνασμα» του Σαμαρά ένας μακρύς και σκληρός δρόμος στρωμένος με ψέματα, λεκτική τρομοκρατία και εκφοβισμό. «Δεν πρόκειται να υπάρξουν περικοπές μισθών και συντάξεων, δεν υπάρχει κίνδυνος για οριζόντιες απολύσεις, οι μικροπωλητές φταίνε για τα προβλήματα του εμπορίου, οι αλλοδαποί ευθύνονται για την ανεργία, δεν θα υπάρξει κούρεμα του χρέους, οι μικρο ομολογιούχοι δεν θα υποστούν ζημιά, δεν θα υπάρξει δεύτερο ή τρίτο μνημόνιο, η δόση του πακέτου στήριξης θα ενισχύσει τα ασφαλιστικά ταμεία (βλ. ανακεφαλαίωση τραπεζών)» και τόσα πολλά ακόμα που θα γέμιζαν ατελείωτες σελίδες και που δεν χρειάζεται καν να τα αναφέρω γιατί είναι γνωστά σε όλους.
 
Όμως πέρα από αυτά τα ξεκάθαρα και πασιφανή ψέματα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να χειραγωγήσει τον κόσμο και να «αποκοιμήσει» τις συνειδήσεις υπάρχει και μια άλλη όψη αυτού του καθημερινού πρωταπριλιάτικου αστείου, αυτής της κακόγουστης και επικίνδυνης φάρσας που έχει ως αποδέκτη ολόκληρο τον ελληνικό λαό. Μια όψη πιο σκοτεινή και ίσως πιο μακροχρόνια επικίνδυνη. Δεν ξέρω πως αλλιώς να την περιγράψω παρά ως «επίφαση φυσιολογικότητας». Τα πράγματα στην Ελλάδα έχουν έρθει τα επάνω κάτω, η κοινωνία είναι διαλυμένη, ο φασισμός και ο ρατσισμός έχουν σηκώσει το σιχαμερό κεφάλι τους και η ανεργία έχει φτάσει σε πρωτοφανή ύψη. Όλα δείχνουν ότι απαιτούνται δημοκρατικές ανατροπές στην Ευρώπη και στην χώρα μας και ριζική αλλαγή πορείας πλεύσης. Για να επιτευχθεί μια πραγματική ανάπτυξη – κοινωνική, πολιτισμική και οικονομική – χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας και απόλυτη διαφάνεια, ανοιχτός δημοκρατικός διάλογος και συλλογική προσπάθεια, χρειάζεται να αλλάξει ο τρόπος που σκεφτόμαστε αλλά και οι άνθρωποι εκείνοι που είναι μέχρι το λαιμό πνιγμένοι μέσα στα κακώς κείμενα των τελευταίων 30 χρόνων χρειάζεται να πάνε σπίτια τους ή φυλακή ή να το σκάσουν στην Βραζιλία μες τη νύχτα αλλά πάντως δεν μπορεί να είναι τα ίδια που θα κληθούν να μας «σώσουν» ή να μας «διαφωτίσουν» όπως γίνεται τώρα. Αυτή λοιπόν η φάρσα, αυτή η επίφαση φυσιολογικότητας, λες και τίποτα δεν έχει γίνει και τίποτα δεν έχει αλλάξει, είναι το πιο τραγικό πρωταπριλιάτικο αστείο των τελευταίων 4 χρόνων και πρέπει να πάψουμε να το πιστεύουμε και να το στηρίζουμε με τόση καρτερικότητα. Αρκετά.