Ένα από τα χειρότερα προτρεπτικά  μηνύματα ενόψει των Ευρωεκλογών λέει: «Κάνε την οργή σου ψήφο».  Αγνοεί έτσι συνειδητά, την απόλυτη αρχή που διδάσκει πως η οργή είναι το πλέον αχρείαστο φίλτρο για οποιαδήποτε σοβαρή απόφαση.

Αφήστε δε, που ο ίδιος φορέας μας καλεί να τον ψηφίσουμε για να κάνουμε την…. «ανατροπή»!

Τη στιγμή, που είναι στελεχωμένος όχι μόνο από ανθρώπους που έχουν συμμετάσχει  στην πίτα της εξουσίας, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις εκπροσωπούν και τον βαθύτερο δυνατό κοινωνικό και πολιτικό συντηρητισμό.

Είναι περίπου σα να βλέπω και να ακούω τον  Άντρο Κυπριανού να ασπάζεται το οικονομικό δόγμα του Ολοκληρωτικού Καπιταλισμού/ totalitarian capitalism – (πλήρης εκμηδένιση του κρατικού προστατευτισμού και ασυγκράτητη κυριαρχία των μηχανισμών κέρδους) ή τον Αβέρωφ Νεοφύτου να τάσσεται αναφανδόν υπέρ της δημιουργίας ενός κράτους στηριγμένου στην αυτοδιαχείριση και τις κοοπερατίβες.

Έχω την αίσθηση, πως τέτοιου είδους στρατηγικές επιλογές επικοινωνίας συνειδητά ή ασυνείδητα, καλλιεργούν την αποχή από τις εκλογές προσδοκώντας να αποκομίσουν στη συνέχεια οφέλη από την εικόνα της συνολικής απαξίωσης του πολιτικού συστήματος.

Γνωρίζω, όπως όλοι μας υποθέτω, πολλούς συμπολίτες που φλερτάρουν με την αποχή και το λευκό.

Χωρίς να θέλω να προσβάλλω κανέναν, υπογραμμίζω πως η αποχή είναι στην κυριολεξία μαζοχισμός. Μοιάζει με κάποιον που ενώ τρώει ξύλο, επιμένει να μην καταγγέλλει αυτούς που τον δέρνουν, ενώ, έχει τη δυνατότητα να το πράξει.

Το πολιτικό σύστημα μπορεί να είναι ένα, αλλά σε αυτό υπάρχουν παίκτες διαφορετικής καταγωγής και διαφορετικών εφαλτηρίων.

Η πολιτική, καλώς ή κακώς μοιάζει με παρτίδα σκακιού. Έχει τεράστια σημασία, το «πιόνι» που σπρώχνεις μπροστά κάθε φορά, ποιο αποφασίζεις να θυσιάσεις και ποιο στη δεδομένη στιγμή να προστατεύσεις  ώστε να σε εξυπηρετήσει την κατάλληλη στιγμή.

Θα πρέπει επιτέλους, να θυμηθούμε, πως οι πολιτικοί, είναι τα πιόνια στο δικό μας χέρι και όχι το αντίθετο.

Όση απογοήτευση και να έχει κάποιος συσσωρεύσει από την πολιτική, επειδή ίσως άλλα να ονειρεύτηκε κάποια στιγμή και άλλα είδε να συμβαίνουν, θα πρέπει να βάλει κάτω όλα τα δεδομένα και να μετατρέψει  την οργή σε σκέψη.

• Αυτή τη στιγμή, τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ευρώπη, μοιράζουν τράπουλα οι κεντροδεξιές κυβερνήσεις, ενίοτε με νεοφιλελεύθερες ροπές.

• Τα αποτελέσματα στην κοινωνία των πολιτών, γνωστά και τραυματικά.

• Η επίδραση των ασκούμενων πολιτικών στο κράτος πρόνοιας, στην παιδεία, την υγεία, το περιβάλλον και τις εργασιακές σχέσεις, τραγική, τραγικότατη.

Μοναδικό πρακτικό και υπαρκτό αντίβαρο και φίλτρο, εκ των πραγμάτων είναι η Αριστερά.

Έχοντας –στην Κύπρο-ένα εξόχως Προεδροκεντρικό σύστημα θεωρώ πως είναι ιστορικό αλλά και πονηρό σφάλμα να επιρρίπτει κάποιος την όποια απογοήτευση ή και οργή έχει για την προηγούμενη πενταετία, συλλήβδην στο ΑΚΕΛ. 

Είναι, σε τελευταία ανάλυση, τελείως απολιτικός τρόπος αντιμετώπισης. 

Με αυτά, δεν απαλλάσσω –ως πολίτης-κανέναν από τις ευθύνες του.

Αν τα πράγματα δεν ήταν κρίσιμα σε αυτές τις ευρωεκλογές, θα έλεγα ίσως «δεν πειράζει, θα φανεί ποιοι και πόσοι πραγματικά μπορούν να κάνουν μία ορθολογική ανάλυση».

Μόνο που η συγκυρία, δεν επιτρέπει τέτοιες πολυτέλειες.

Από τη μια μεριά, είναι το κόμμα του Δημοκρατικού Συναγερμού, με ένα ψηφοδέλτιο στο οποίο ξεχωρίζουν τουλάχιστον 2-3 άνθρωποι τόσο για τις αυθεντικά φιλοευρωπαϊκές τους θέσεις όσο και για την πλήρη στήριξη τους στην προοπτική λύσης του Κυπριακού.  Εκεί που ανησυχώ είναι όταν διαπιστώνω την απουσία κριτικής προς την Ευρώπη και, την απουσία ενός οδικού χάρτη για την επαναφορά της Ε.Ε. στις αξίες που την έχτισαν σε κάποιο βαθμό πρακτικά και σε μεγαλύτερο θεωρητικά.

Το ευρωπαϊκό πολιτικό τοπίο, πρέπει να αλλάξει. Οι συσχετισμοί, πρέπει να διαμορφωθούν έτσι, ώστε να υπάρξει αποτελεσματικότερη πίεση προς τα κέντρα αποφάσεων τόσο για την εμβάθυνση της δημοκρατίας όσο και για τον έλεγχο των κερδοσκόπων που καταληστεύουν τις εθνικές οικονομίες των κρατών μελών τινάζοντας στον αέρα την κοινωνική συνοχή.

Στην Κύπρο, ο σκεπτόμενος ευρωπαϊστής αριστερός πολίτης, έχει φέτος δύο επιλογές.

1) Το ΑΚΕΛ που κατεβαίνει με ένα γερό ψηφοδέλτιο, κριτική και αυτοκριτική διάθεση, δυναμική σοφότερης πλεύσης και την εξαιρετικά καλή στάση του στο Κυπριακό, και 2) το ιστορικής σημασίας πρώτο μικτό δικοινοτικό πολιτικό κόμμα ΔΡΑΣΥ που κινείται στην περιοχή της σοσιαλδημοκρατίας.
Η Ευρώπη χρειάζεται επειγόντως ενίσχυση των φωνών που μάχονται για τα αυτονόητα και θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα που ανέφερα πιο πάνω.

• Η Κύπρος, πρέπει να ενθαρρύνει και να ανταμείψει τις δυνάμεις που στέκουν με ωριμότητα στο Κυπριακό και παράλληλα μπορούν να λειτουργούν ως τροχοπέδη στην εφαρμογή αντικοινωνικών πολιτικών.

• Η  αποχή τα μόνα που καταφέρνει είναι η πλήρης κυριαρχία των συντηρητικών δυνάμεων στην οικονομία, και η επιβράβευση της πολιτικής απατεωνίας που επενδύει εκ του πονηρού στη δυστυχία και την ανησυχία.

Το άρθρο γράφτηκε για την Κύπρο. Ωστόσο, αν βγάλει κάποιος ορισμένες ιδιαιτερότητες όπως το Κυπριακό ζήτημα που βρίσκεται σε εξαιρετικά κρίσιμη καμπή, από κει και πέρα θεωρώ πως πάνω κάτω ισχύουν τα ίδια και για την Ελλάδα αλλά και για οποιαδήποτε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άλλη επιλογή πέραν της Αριστερής δεν υπάρχει. Είναι η μόνη, που μπορεί να επιδράσει θετικά στις μοίρες των ανθρώπων, αν οι συσχετισμοί των δυνάμεων της το επιτρέψουν.

Για αυτό, περισσότερο από ποτέ, σε αυτές τις εκλογές, κάνουμε την οργή μας, σκέψη.

twitter@pittasgeorge