Μα τι σόι παραμονή πρωτοχρονιάς είναι τούτη, αναρωτιόμουν, καθώς είχε πάει έντεκα η ώρα και κανένα πιτσιρίκι δεν είχε κτυπήσει να πει τα κάλαντα. Εκεί κατά τις έντεκα και μισή εμφανίσθηκε επιτέλους μια τριμελής συντροφιά εφήβων, γύρω στα δεκαπέντε. Από τα χρώματα καταλάβαινες ότι επρόκειτο για ξενοπούλια. Δυο σκουρόχρωμοι και ένας ξεπλυμένος ξανθός. Φιλιππινέζοι οι πρώτοι, από την …Δανία ο τρίτος, που είχε εκτυπώσει και το κείμενο με τα κάλαντα για να είναι σίγουρος ότι δεν θα κάνει λάθος. Με το Ελληνόπουλο να δίνει το ρυθμό.

Πάλι καλά Γιατί τα Χριστούγεννα ξεμείναμε ακαλαντάριστοι στο σπίτι. Και στο γραφείο χρειάστηκε να κάνω τεμενάδες στο Ρε, νάτο το προκομμένο παιδί της πολυκατοικίας, αλβανικής καταγωγής, να ανέβει να μας τα πει. Αυτή η φτώχεια μας είναι μεγαλύτερη από την οικονομική Το ότι ξεμείναμε ως χώρα από λεφτά και χρωστάμε τα μαλλιοκέφαλα μας, μπορεί να το ξεπεράσουμε σε πέντε με έξη χρόνια. Το ότι ξεμένουμε από παιδιά, πως ξεπερνιέται;

Οι μοναχογιοί και οι μοναχοκόρες μας, πνιγμένοι στα άγχη και στην ανασφάλεια, αλλά και σε πολλά “κακομαθημένοι” και παραχαϊδεμένοι, τόσο που να τα κάνουν συχνά μαντάρα στις προσωπικές τους σχέσεις, όταν δεν μένουν, όλο και συχνότερα, “μπακούρια”, παντρεύονται όλο και σε μεγαλύτερη ηλικία. Για να κάνουν , συνήθως ένα μοναχοπαίδι. Όπερ σημαίνει ότι κάθε …φουρνιά δεκαετίας θα είναι τουλάχιστον κατά το ένα τρίτο μικρότερη από την προηγούμενη.

Γερνάμε επικίνδυνα ως έθνος “Κι όποιος δεν καταλαβαίνει” ότι η μόνη λύση είναι να ανανεωθούμε από τους διγενείς, από τα παιδιά που μετέχουν με την ψυχή τους σε ο,τι είναι ελληνικό, από τα κάλαντα ως τις εθνικές γιορτές μας, “δεν ξέρει που πατεί και που πηγαίνει”. Αυτά τα παιδιά, τα εξ απαλών ονύχων “της παιδείας της ημετέρας μετέχοντα”, αυτά που ξαναδίνουν ζωή σε πολλές γειτονιές, είναι ο νέος Διγενής στον οποίο πρέπει να εμπιστευθούμε, ως άλλοτε, τα -βιολογικά σήμερα- “σύνορα της πατρίδας. Ώσπου να βρούμε το δρόμο να στηρίξουμε την μητρότητα, όχι μόνο με πολίτικους δεκάρικους, αλλά με ολοκληρωμένη πολίτικη, σε τούτο τον τόπο.

Και του χρόνου, με πιο ανοικτά μυαλά και ορίζοντες.