Πρέπει να παραδεχτούμε πως ακόμη κι η προοπτική της επικράτησης του «Όχι» στο δημοψήφισμα της Κυριακής, μετά από 5 χρόνια (αμφιβόλου δημοκρατικής νομιμοποίησης)κοινοβουλευτικών διαδιακασιών, που κατέληγαν στο «Ναι σε όλα» στα μνημονιακά νομοθετήματα, έχει προκαλέσει ανεπανάληπτο vertigo στο εγχώριο κι ευρωπαϊκό πολιτικό αλλά και οικονομικό κατηστημένο.

Δε χρειάζεται δα και μεγάλη σοφία για να το αντιληφθεί κανείς. ρκεί να παρατηρήσει τον ανεπανάληπτο, λυσσώδη αγώνα τρομοκράτησης που έχουν εξαπολύσει εναντίον του ελληνικού λαού. Επιστρατεύουν δε και τις «χρυσές εφεδρείες» τους. Ακούσαμε λοιπόν χθες τον Κώστα Καραμανλή, μετά από 6 χρόνια εκκωφαντικής σιωπής, να υποστηρίζει πως το «όχι» στο νέο απάνθρωπο πακέτο μέτρων που θέλουν να επιβάλουν οι δανειστές θα οδηγήσει σε εθνική περιπέτεια. Τι εννοείτε με ποια λογική; Τζάμπα έχει μαλλιάσει η γλώσσα του Ντάισεμπλουμ και του Ραχόι τόσες μέρες;

Από τη μεριά τους, τα συστημικά ΜΜΕ κατάφεραν αυτό το κρίσιμο διάστημα να ξεπεράσουν ακόμη και τον χειρότερο εαυτό τους. Αρχικά, φρόντισαν να αλλοιώσουν την ουσία του επερχόμενου δημοψηφίσματος, υποστηρίζοντας πως έχει να κάνει με τη συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη.

Προέβαλλαν κυριολεκτικά επί 24ωρα τις ουρές έξω από τα ATM των τραπεζών, τη στιγμή που για παράδειγμα πριν από λίγα χρόνια δεν είχαν βρει ούτε 5 λεπτά να αφιερώσουν σε εκείνο τον απελπισμένο δανειολήπτη που είχε επιχειρήσει να αυτοπυρποληθεί έξω από την Τράπεζα Πειραιώς στη Θεσσαλονίκη.

Έδειξαν επίσης να σοκάρονται από τις ουρές που σχημάτισαν οι συνταξιούχοι, αλλά δεν είχε «ιδρώσει το αυτί» τους όταν οι ίδιοι συνταξιούχοι έχαναν όλα αυτά τα χρόνια πάνω από το ένα τρίτο των απολαβών τους, κάτι που οδήγησε κάποιους απ’ αυτούς σε άλλες ουρές, αυτές των συσσιτίων.

Ανέδειξαν με τρόμο και σε ζωντανή μετάδοση τη μη πληρωμή των δόσεων του ΔΝΤ, την ώρα που άφησαν να περάσει «στα ψιλά» η χθεσινή έκθεση του Ταμείου, η οποία αποκαλύπτει πως το ελληνικό χρέος είναι σε τέτοιο βαθμό μη βιώσιμο, ώστε θα διατηρήσει τη χώρα σε κλοιό Μνημονίων για τα επόμενα 20 χρόνια. Τελευταία κι ίσως πιο σημαντική απόδειξη είναι ότι έχουν «θάψει» τελείως τα μέτρα-τελεσίγραφο των δανειστών πάνω στα οποία θα κληθεί να τοποθετηθεί την Κυριακή ο ελληνικός λαός, με το επιχείρημα ότι «ο Σόιμπλε κι ο Ντάισεμπλουμ λένε πως η εν λόγω πρόταση δεν ισχύει πλέον». Μετα απ’ όλα αυτά δεν εκπλαγήκαμε όταν ακούσαμε παρούσιαστρια κεντρικού καναλιού να αποφαίνεται «Εμείς φταίμε που όλες οι κοινωνικές ομάδες είναι υπέρ του ναι;». Καλά, ρε παιδιά.Αφού το λέτε, έτσι θα ‘ναι…

Σε κάθε περίπτωση, είναι σίγουρο πως στις δεδομένες συνθήκες ένα «όχι» του ελληνικού λαού θα έχει ιστορική σημασία, και μόνο από το γεγονός ότι θα έχει δώσει άμεση, πειστική κι αμετάκλητη απάντηση στα εκβιαστικά τελεσίγραφα των δανειστών. Θα είναι σα να βάζει με τον πιο εμφατικό τρόπο τους δικούς του όρους στο τραπέζι. Θα δεσμεύει δε όλους τους εμπλεκόμενους στη διαπραγμάτευση, πρωτίστως τον Αλέξη Τσίπρα, να μη φέρουν τελικά προς ψήφιση τίποτα λογότερο από έναν πραγματικά «έντιμο συμβιβασμό».

Από την άλλη, είναι επίσης δεδομένο πως οδεύουμε προς το δημοψήφισμα της Κυριακής με την κοινωνία βαθιά διχασμένη. Κι αυτό γιατί ένα μεγάλο μέρος έχει εκδηλώσει, για τους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω, έντονα φοβικά σύνδρομα, κάτι που δε θα έπρεπε να μας εκπλήξει. Ένα ακόμη σημαντικό κομμάτι δείχνει να μην έχει κατασταλάξει, μένοντας να παρακολουθεί αμήχανο μπροστά του να εκτυλίσσεται μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Ίσως γι αυτό το λόγο τις τελευταίες 5 μέρες να ηχούν στα αυτιά μου κάποιοι στίχοι των Active Member:

«Αν απ’ το τέλος της ουράς περιμένεις να φανείς,
σε περιπαίζουν όσοι έμαθαν να χάνουν…
Αν αρματώνεσαι με ψέμα από το χθες
και ρίχνεις άσκοπα ενώ κινούνται οι στόχοι
κι αν μαλάκα σ’ έκανε το προφανές,
καιρός να μάθεις να λες και κάνα όχι».