Ακόμα και μετά  την ήττα του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και προσωπικά του Ζόραν Ζάεφ στις δημοτικές εκλογές στη Βόρεια Μακεδονία δεν είναι βέβαιο ότι ΝΔ και ΕΕ θα βγάλουν – ως πολιτικοί στρουθοκάμηλοι – το κεφάλι τους από την άμμο και θα αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα.

Μια πραγματικότητα που δεν διαμορφώθηκε το βράδυ των εκλογών αλλά οικοδομήθηκε σταδιακά πάνω στα ερείπια των προσδοκιών των κατοίκων της γείτονος. Κυρίως της πλειονότητας, δηλαδή των Μακεδόνων που σήκωσαν το βάρος αλλεπάλληλων συμβιβασμών ελπίζοντας ότι θα λάβουν ως πολιτικό αντίδωρο τουλάχιστον την έναρξη της ενταξιακής διαδικασίας στην ΕΕ .

Βαλλόμενος πανταχόθεν ο Ζάεφ τελικά ηττήθηκε. Είχε απέναντί του τους εθνικιστές του VMRO εντός της χώρας , που έπαιζαν το πάντα προσοδοφόρο χαρτί της  απώλειας  της  Μακεδονικής εθνότητας και γλώσσας που δήθεν απεμπόλησε ο Ζάεφ υπογράφοντας τη  Συμφωνία των Πρεσπών.

Εκτός είχε απέναντί του τη Βουλγαρία που με αφορμή την παραδοσιακή  διαφορά στο θέμα της γλώσσας έβαλε βέτο στην έναρξη της ενταξιακής διαδικασίας διευκολύνοντας και τη Γαλλία που πρωτοστάτησε σε μια κρίσιμη φάση στην αντίθεση ένταξης συνολικά  των Δυτικών Βαλκανίων.

Η χώρα που μπορούσε να στηρίξει – γιατί είχε προφανές όφελος από την παραμονή της – την κυβέρνηση Ζάεφ ήταν η χώρα μας. Αλλά δεσμευμένη η ΝΔ από την εναντίωσή της στη Συμφωνία των Πρεσπών και με το μάτι στις εσωτερικές της αντιθέσεις και τις αντιδράσεις Σαμάρα, Καραμανλή, έχωσε το κεφάλι της βαθειά μέσα στην άμμο.

Ακόμα χειρότερα, εμπράκτως κωλυσιέργησε και δεν έφερε προς κύρωση , ως όφειλε , τα τρία συνοδευτικά της Συμφωνίας των Πρεσπών μνημόνια ενισχύοντας εμμέσως την αμφισβήτηση της ίδιας της Συμφωνίας.

Βολεμένοι και η ΝΔ και η ΕΕ με τον μετριοπαθή Ζάεφ , δεν έκαναν το ελάχιστο για να τον στηρίξουν απέναντι στους επιτιθέμενους εθνικιστές αντιπάλους του. Ο πρώην πρωθυπουργός της Βόρειας Μακεδονίας έμεινε με μόνο αμφίβολο -και χωρίς οικονομικό και αναπτυξιακό όφελος-  κέρδος την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Σε μια εποχή που και αυτό κλυδωνίζεται δεν ήταν η ένταξη που θα δημιουργούσε ελπίδες και προσμονή.

Αντιθέτως σε διεθνές επίπεδο ενίσχυσε την επιφυλακτικότητα της Μόσχας που ποτέ δεν έκρυψε την προτίμησή της στους εθνικιστές, ελπίζοντας σε μια αντιδυτική στροφή της γείτονος. Και εφόσον η Δύση στην πιο ολοκληρωμένη οικονομικοπολιτική συγκρότησή της τους γυρίζει την πλάτη , κάποιοι θα αναζητήσουν εναλλακτικές λύσεις. Λύσεις επίφοβες όχι μόνο για τη μικρή Βόρεια Μακεδονία αλλά για την ευρύτερη ασταθή περιοχή , με επιπτώσεις σε Βαλκάνια και ΕΕ.

Ο Ζόραν Ζάεφ προσδιόρισε με ακρίβεια τους κινδύνους και προειδοποίησε τους συμπατριώτες του. Και όχι μόνο, θα πρόσθετα. Οι καμπάνες ηχούν για πολλούς  και οπωσδήποτε για εμάς. Αντιδρώντας στην πρόταση δυσπιστίας έγραψε: 

«Για να εξυπηρετήσουν τη μάταιη επιθυμία τους για εξουσία, ήταν έτοιμοι να οδηγήσουν τη χώρα στον κατήφορο και ο λαός να υποφέρει. Αυτές τις μέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας προσπάθειας να τεθούν σε κίνδυνο η Συμφωνία των Πρεσπών, η Συμφωνία Καλής Γειτονίας με τη Βουλγαρία, η Συμφωνία της Οχρίδας, η κοινή και ισότιμη κοινωνία μας, η ειρήνη των πολιτών στο εσωτερικό και οι καλές σχέσεις μας με τους γείτονες» .

Κάθε λέξη αυτής της δήλωσης έχει βάρος και πρέπει να προσεχθεί. Η Συμφωνία της Οχρίδας βοήθησε ώστε να δημιουργηθεί πλαίσιο συμβίωσης με τους Αλβανούς , μια στοιχειώδης κοινή πατρίδα με ενιαίους κανόνες και να αποφευχθεί ο εμφύλιος.

Οποίος νομίζει οτι αυτό είναι  μια απλή εσωτερική υπόθεση της Βόρειας Μακεδονίας δεν ξέρει από Ιστορία των Βαλκανίων ούτε το ντόμινο που θα ενεργοποιήσει σε Κόσσοβο, Βοσνία και Ερζεγοβίνη μια αναίρεση της Συμφωνιλας της Οχρίδας. Δεν ξέρει τι τζίνι εθνικισμών θα βγεί από το μπουκάλι της μικρής Βόρειας Μακεδονίας και θα ξεχυθεί σε όλα τα Βαλκάνια. 

Ίσως τώρα εν όψει της κατάστασης στη Βόρεια Μακεδονία να συνειδητοποιήσουν όσοι υπέταξαν στο εκλογικό όφελος τα συμφέροντα της χώρας, πόσο σημαντική είναι για την Ελλάδα  η Συμφωνία των Πρεσπών. Κάτι άρχισαν να ψελλίζουν. Όμως σε λίγο μπορεί να μην υπάρχει ο ίδιος συνομιλητής. Το απεύχομαι και ο Ζάεφ έχει αποδείξει ότι είναι μαχητής.

Όμως κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα να έχει την τύχη του Ακκιντζί. Και να χάσουμε – και με δική μας υπαιτιότητα  , με πράξεις και παραλήψεις- τον πιο αξιόπιστο και μετριοπαθή εταίρο στα Βαλκάνια.