Οι ανατροπές στην Ιταλική πολιτική σκηνή δεν είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο. Στις πρόσφατες εκλογές η ευρεία, δημοσκοπική, νίκη της κεντροαριστεράς μετατράπηκε σε  πύρρειο, η σαρωτική εμφάνιση του Πέπε Γκρίλλο, οι αντοχές του Μπερλουσκόνι, η συντριβή του Μόντι, όλα αυτά συνθέτουν ένα εύθραυστο σκηνικό, που θα οδηγήσει είτε σε νέες εκλογές, είτε σε εύθραυστες ισορροπίες σε μια χώρα που η εφαρμογή των πολιτικών λιτότητας έχει περίπου τα ίδια αποτελέσματα για τον Ιταλικό λαό όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα του μνημονίου, με τη διαφορά ότι τα μεγέθη της Ιταλίας είναι πολύ μεγαλύτερα από αυτά της Ελλάδας και μια ενδεχόμενη κατάρρευση της Ιταλίας θα συμπαρασύρει ολόκληρη την ευρωζώνη.

Ads

Είναι καλό εκτός από την δραματοποίηση της έκπληξης, να επιδιώξουμε μια ψύχραιμη στάθμιση των νέων δεδομένων και να προσεγγίσουμε με προσοχή τα πολιτικά συμπεράσματα που εξάγονται από αυτές τις εκλογές.

Το κεντρικό μήνυμα των Ιταλικών εκλογών είναι, ότι ο Ιταλικός λαός εξέφρασε την αντίθεση του  στις εφαρμοζόμενες πολιτικές, η απουσία όμως μιας πειστικής εναλλακτικής λύσης οδήγησε στην ενίσχυση των λαϊκιστικών και ανεύθυνων δυνάμεων της τυφλής διαμαρτυρίας του Πέπε Γκρίλο, που ουσιαστικά είναι ο νικητής των εκλογών. Η διοχέτευση της ψήφου διαμαρτυρίας στο κόμμα του Γκρίλο διευκολύνθηκε και από την παρατεταμένη αναξιοπιστία του Ιταλικού πολιτικού συστήματος,  μετά από την τεράστια κρίση διαφθοράς και σκανδάλων και την εμφάνιση του Μπερλουσκόνι. Το αποτέλεσμα ήταν ο λαός να διαμαρτυρηθεί με έναν αυτοσαρκαστικό τρόπο, με έναν τρόπο που τιμωρεί τελικά τον ίδιο.

• Έγινε εμφανές, το πολιτικό κενό από την έλλειψη μιας εναλλακτικής πρότασης διεξόδου από την οικονομική κρίση τόσο για την Ιταλία όσο και για την Ευρώπη. Η ευθύνη για την απουσία μιας τέτοιας πρότασης βαρύνει πρώτα και κύρια τις δυνάμεις της αριστεράς.

• Παρόλη τη νίκη της και τα σχετικά υψηλά ποσοστά η κεντροαριστερά δεν κατάφερε να πείσει ότι θα αποτελούσε μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση αντιμετώπισης της κρίσης με κοινωνικό πρόσωπο.  Η  ταύτιση της με την διακυβέρνηση Μόντι και τις πολιτικές λιτότητας έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα. Αυτό είναι μήνυμα και για τους εν Ελλάδι, κεντροαριστερούς και αριστερούς, θιασώτες της θεωρίας του μονόδρομου της πολιτικής των μνημονίων που, σε μεγαλύτερο βαθμό, έχουν ταυτιστεί απόλυτα με το πλέγμα των πιο βάρβαρων μέτρων που έχουν ποτέ εφαρμοστεί στη χώρα μας, Το μήνυμα είναι δυνατό και καθαρό.  Η μνημονιακή συνενοχή δεν συγχωρείται και αυτό θα εκφραστεί και στην Ελληνική κάλπη, όποτε και αν γίνουν εδώ εκλογές.

• Ο Μπερλουσκόνι, των σκανδάλων, της μπούγκα-μπούγκα και της αμετροέπειας κατάφερε να επιλεγεί από την Ιταλική δεξιά και τελικά να την εκφράσει πέρα από κάθε πρόβλεψη. Μη ξεχνάμε ότι η Ιταλική δεξιά και ο καθολικισμός έχουν ισχυρότατες ρίζες, εκφράζουν έντονα την παλιά Χριστιανοδημοκρατία, πράγμα που εκπροσωπήθηκε και σε αυτές τις εκλογές.

• Σκεφτείτε με αυτά τα δεδομένα και αν δεν υπήρχαν στην Ελλάδα σοβαρές εναλλακτικές λύσεις, όπως στην Ιταλία, τι ποσοστό θα έπαιρνε στις εκλογές αν κατέβαινε, ένας κωμικός, αποδομώντας πλήρως την σοβαροφάνεια του αναξιόπιστου πολιτικού συστήματος. Κάτι τέτοιο έγινε και με τον Πέπε Γκρίλλο. Ψήφος, αυτοακύρωσης, διαμαρτυρίας και αυτοσαρκασμού, ψήφος αδιέξοδη μεν αλλά παράλληλα και ψήφος αντίθεσης.

• Τέλος η «χαμηλή πτήση» του Μόντι απέδειξε, με τον πιο περίτρανο τρόπο, ότι οι πολίτες δεν θεωρούν πως η πολιτική είναι υπόθεση των τεχνοκρατών, ότι η πολιτική όπως δεν μπορεί να ποδηγετείτε και να καθορίζεται από τις αγορές, δεν μπορεί να επαφίεται σε τεχνοκρατικές λύσεις και επιλογές.

 
Συμπερασματικά, οι Ιταλικές εκλογές έδειξαν, την πλήρη αποδοκιμασία των πολιτικών της ακραίας λιτότητας, ο Μόντι, ως γνήσιος εκπρόσωπος της Μέρκελ και των ακραίων νεοφιλελεύθερων κύκλων της Ευρώπης δεν έπεισε, η κεντροαριστερά, που θα μπορούσε να είναι μια σοβαρή εναλλακτική λύση, με την συμμετοχή της στην εφαρμογή αυτών των πολιτικών δεν παρουσίασε μια διαφορετική πολιτική  στο εκλογικό σώμα έτσι, περίπου «τιμωρήθηκε», για την συμμετοχή της σε όλο αυτό το σκηνικό του οικονομικού και κοινωνικού τρόμου.

Αυτές οι πολιτικές όμως πληρώνονται και πληρώνονται ακριβά, όπως θα πληρωθούν για όσους πήραν μερίδιο εξουσίας για την εφαρμογή τους και στην Ελλάδα.

Σε τελευταία ανάλυση η κρίση, η απελπισία, τα αδιέξοδα από την αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος και η ισχυρή παράδοση της χριστιανοδημοκρατίας οδήγησε στην αξιοσημείωτη επανεμφάνιση  του Μπερλουσκόνι. Αυτός πιάνοντας, με το τυχοδιωκτισμό που τον καθορίζει, το σφυγμό των πολιτών, μίλησε, σχεδόν μόνος αυτός κατά της λιτότητας (!!!), υπέρ της διαπραγμάτευσης (!!!), προτάγματα που η εκεί κεντροαριστερά, ή η εδώ «αριστερά» δεν τόλμησε ούτε να τα θέσει ως πολιτικούς στόχους μετά τις εκλογές.

Για την ακρίβεια τα ψέλλισε προεκλογικά για να τα αποσύρει όταν μπήκε στην συγκυβέρνηση για «να σώσει την χώρα», βυθίζοντας την στην φτώχεια, την ύφεση και την διογκούμενη ανεργία.

Οι διαφορές και οι ομοιότητες είναι σαφείς και διακριτές, ας πάρουμε τα μηνύματα μας.