Ο νέος επιλεγείς Πρέσβης των ΗΠΑ στην Άγκυρα, Francis J. Ricciardone, υπερασπιζόμενος το διορισμό του στην αμερικανική Γερουσία, έδωσε το λόγο του ότι θα εργασθεί για τη βελτίωση των σχέσεων Τουρκίας – Ισραήλ, αλλά και ότι θα προβεί σε υποδείξεις προς την Τουρκία για την αναγνώριση της Οικουμενικότητας του Πατριαρχείου «Φαναρίου».

Του Kerim Balci στην εφημερίδα Zaman της 23/07/2010

Μάλιστα, μιλώντας για την υπόθεση της Οικουμενικότητας, ανέφερε: «Η Τουρκία αισθάνεται υπερήφανη για την επιείκεια, την οποία έχει δείξει προς τις θρησκευτικές μειονότητες σε όλη την ιστορική της περίοδο. Όμως την ιστορική αυτή δικαίωσή της δεν μπόρεσε να την επιδείξει και στο σύγχρονο αιώνα. Η Τουρκία, προκειμένου να μπορέσει να καταστεί μια σημαντική χώρα στη Μέση Ανατολή, πρέπει να σεβαστεί αρχές, όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα και η δημοκρατία, και να αναγνωρίσει την υπεροχή του δικαίου».

Οι αναφορές αυτές του Αμερικανού Πρέσβη δικαίως μπορεί να έχουν εξοργίσει τα τουρκικά ΜΜΕ. Όμως, τα σχόλιά του αναφορικά με την Οικουμενικότητα τα συμμερίζομαι απολύτως. Κατά την άποψή μου, τα συμμερίζεται και ο πρωθυπουργός Ερντογάν.

Άλλωστε, σε ερώτηση Έλληνα δημοσιογράφου αναφορικά με το θέμα αυτό, όταν είχε επισκεφθεί την Αθήνα, δεν θα έδινε και αυτή την απάντηση, την οποία έδωσε, ότι «μια αναφορά η οποία δεν ενόχλησε τους δικούς μου προγόνους, δεν ενοχλεί ούτε εμένα». Ωστόσο, στην Τουρκία υπάρχουν κάποιοι, οι οποίοι ενοχλούνται από την αναφορά αυτή. Και πάλι, όμως, υπάρχουν κάποιες εκφράσεις του Πρέσβη, οι οποίες πρέπει να διορθωθούν.

Η πρώτη: Η έκφραση «η Τουρκία να μπορέσει να καταστεί μια σημαντική χώρα στη Μέση Ανατολή». Ο κύριος Πρέσβης μήπως βλέπει την Άγκυρα από το ίδιο παράθυρο που την έβλεπε όταν είχε και πάλι υπηρετήσει πριν τριάντα χρόνια στην Τουρκία;

Η Τουρκία είναι ήδη η πλέον σημαντική χώρα της Μέσης Ανατολής, η πλέον ισχυρή, η πλέον δημοκρατική, αλλά είναι και μια χώρα η οποία έχει λαμπρό μέλλον. Βεβαίως, εάν ομιλεί για μια χώρα η οποία θα είναι η πλέον σημαντική στην παγκόσμια πολιτική, τότε αυτό είναι άλλο θέμα…

Το δεύτερο μικρό λάθος είναι ότι, μιλώντας περί Οικουμενικότητας, αναφέρθηκε στην επιείκεια των Τούρκων. Η Οικουμενικότητα είναι μια θρησκευτική έννοια. Η ανάγκη αναγνώρισης του Οικουμενικού καθεστώτος του Πατριάρχη προήλθε από το γεγονός ότι η αναφορά αυτή έχει απορριφθεί από πολιτικής άποψης.

Η αποδοχή ή όχι του καθεστώτος αυτού είναι μια υπόθεση, η οποία αφορά τόσο τα μέλη του Ορθόδοξου κόσμου, όσο και τους θρησκευτικούς λειτουργούς του. Το να πει ένας Μουσουλμάνος «Εγώ δεν αναγνωρίζω την Οικουμενικότητα του Πατριάρχη» ή να αναφέρει «Δεν αναγνωρίζω το αλάθητο του Πάπα», είναι εντελώς άνευ νοήματος.

Το να πραγματοποιεί αυτό ένα άτομο, το οποίο έχει και πολιτική οντότητα, είναι εντελώς άνευ νοήματος. Όμως, αυτή η πολιτική οντότητα, δηλαδή, η Τουρκική Δημοκρατία, επειδή για πολλοστή φορά πραγματοποιεί το ίδιο, τώρα θα πρέπει να πράξει το εντελώς αντίθετο.

Εάν οι Ορθόδοξοι θέλουν να τον αναφέρουν τον Πατριάρχη ως Οικουμενικό, ας τον αναφέρουν. Εάν πάλι όχι, τότε αυτό είναι δική τους υπόθεση. Στις θρησκευτικές υποθέσεις των ανθρώπων, που έχουν διαφορετική πίστη, δεν προσεγγίζεις με «επιείκεια».

Διότι η επιείκεια, στην πραγματικότητα, σημαίνει το να δέχεσαι επιεικώς μια κατάσταση, την οποία δεν μπορείς να κάνεις αποδεκτή. Η Οικουμενικότητα του Πατριάρχη δεν είναι κάτι, το οποίο εμείς μπορούμε να δούμε επιεικώς ή να αποδεχθούμε με επιείκεια.

Διότι, η υπόθεση αυτή δεν είναι κάτι το οποίο έχει σχέση με εμάς…