Οι Οικολόγοι Πράσινοι και ο ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσαν δημόσια πριν λίγες μέρες (3 Ιουλίου) την ανανέωση της εκλογικής τους συνεργασίας. Αυτή η νέα συνεργασία είναι, σε ότι αφορά τους ΟΠ, αποτέλεσμα εκτάκτου συνεδρίου που αποτίμησε θετικά τη συνεργασία των τελευταίων τεσσάρων ετών  εκτιμώντας ότι το κυβερνητικό έργο είχε θετικά αποτελέσματα τόσο για το περιβάλλον όσο και για την κοινωνία και την οικονομία.

Η συνεργασία αυτή όμως δεν είναι στενά εκλογική καθώς υπαγορεύεται από ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές αναγκαιότητες που υπερβαίνουν την τρέχουσα πολιτική συγκυρία η οποία επιβάλλει τη συγκεκριμένη εκλογική συμπόρευση. Οι αναγκαιότητες αυτές ανάγονται σε βαθύτερα ζητήματα ιδεολογικού και πολιτικού προσανατολισμού και στις κοινές ρίζες της αριστεράς και των οικολογικών-πράσινων κινημάτων, δηλαδή την κοινή καταγωγή τους ως κινημάτων ανθρώπινης χειραφέτησης.

Η σχέση της αριστεράς με τα οικολογικά-περιβαλλοντικά κινήματα ήταν ιστορικά σχέση συνεργασίας αλλά και κριτικού διαλόγου. Η αριστερά που έχει τις ρίζες της στην αντιμετώπιση του κοινωνικού προβλήματος ορισμένες φορές υποτίμησε την σημασία του περιβαλλοντικού προβλήματος, όταν δεν υπάγονταν εύκολα σε μια δογματικού τύπου ταξική ανάλυση που χαρακτήριζε κυρίως την παραδοσιακή αριστερά στις δεκαετίες του ‘60, του ‘70 και κάποιες εκδοχές της ενδεχομένως ακόμα και σήμερα. Ενώ τα κινήματα πολιτικής οικολογίας αρκετές φορές παρασύρθηκαν σε ένα απολίτικο περιβαλλοντισμό που δεν έβλεπε τις βαθύτερες συστημικές ρίζες της περιβαλλοντικής καταστροφής υποτιμώντας έτσι τα ζητήματα των εργασιακών σχέσεων και των κοινωνικών ανισοτήτων.

Τόσο η σοβούσα παγκόσμια περιβαλλοντική κρίση όσο και η μεγάλη καπιταλιστική κρίση του 2008, έχουν αλλάξει σημαντικά το πολιτικό τοπίο και επέβαλαν τις αναγκαίες μετακινήσεις και από τις δύο πλευρές. Από τη μια μεριά φάνηκε, όπως αναγνωρίζεται πλέον σχεδόν από όλους τους πολιτικούς χώρους πλην της ακροδεξιάς τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, ότι η κλιματική καταστροφή για την οποία προειδοποιούσαν εδώ και αρκετά χρόνια οι Πράσινοι δεν ήταν κάποιο ευφάνταστο δυστοπικό σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Δυστυχώς πλησιάζει με γοργούς ρυθμούς, αν δεν είναι κάποιες πλευρές της ήδη παρούσες, και πρέπει να δράσουμε τώρα. Από την άλλη, η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση έδειξε ότι ευημερία της μεταπολεμικής κεϋνσιανής ανάπτυξης ίσως ήταν μόνο ένα διάλειμμα στην ιστορία ενός κοινωνικού συστήματος που στηρίζεται, παράγει και αναπαράγει σε όλο και εντονότερο βαθμό τις κοινωνικές ανισότητες.

Η αντιμετώπιση και των δύο αυτών κρίσιμων προβλημάτων που απειλούν είτε την επιβίωση του πλανήτη είτε τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής φαίνεται ότι μπορεί να γίνει μόνο με τη σύγκλιση της βασικής ατζέντας των δύο κινημάτων. Στην ουσία η περιβαλλοντική καταστροφή θέτει το ζήτημα των ορίων της μεγέθυνσης των οικονομιών γενικά αλλά ειδικότερα και άμεσα, των αναπτυγμένων κρατών. Έτσι όμως τίθεται σε προτεραιότητα και το ζήτημα της διανομής και αναδιανομής τόσο γεωγραφικά σε παγκόσμια κλίμακα όσο και κοινωνικά σε κάθε χώρα, περισσότερο ή λιγότερο αναπτυγμένη. Όταν η “πίτα” της οικονομίας δεν θα μπορεί να μεγαλώνει αενάως και με γοργούς ρυθμούς  και δεν θα μπορεί, όπως είναι το νεοφιλελεύθερο αφήγημα, να διαχέεται σε κάποιο ποσοστό στους κοινωνικά αδύναμους και την πολυσυζητημένη “μεσαία τάξη”, τότε τα ζητήματα των ανισοτήτων που ήδη έχουν οξυνθεί θα λάβουν εκρηκτικές διαστάσεις.

Η ανάγκη να αντιμετωπιστούν ταυτόχρονα τα δύο αυτά κεντρικά προβλήματα του καιρού μας καθοδηγεί στην ουσία τον διάλογο, τη σύγκλιση και τη συνεργασία της ανανεωτικής-ριζοσπαστικής αριστεράς και της ριζοσπαστικής πολιτικής οικολογίας που στην προκειμένη περίπτωση στην Ελλάδα έλαβε τα τελευταία χρόνια τη μορφή της εκλογικής συμπόρευσης ΣΥΡΙΖΑ και ΟΠ. Σε άλλες περιπτώσεις, όπως σε αρκετές χώρες της Ευρώπης, η αναγκαιότητα αυτή εκφράζεται ως ιδεολογική και πολιτική όσμωση με ιδιαίτερα θετικά αποτελέσματα.

Έτσι, σε ότι αφορά τα Πράσινα κόμματα, όταν   υιοθετούν τμήματα έστω της ατζέντας της Αριστεράς, όπως το ζήτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης, τότε έχουν εξαιρετικά αποτελέσματα.

Το είδαμε στις τελευταίες ευρωπαϊκές εκλογές σε χώρες όπως η Γερμανία, η Ολλανδία, η Μεγάλη Βρετανία. Είναι μάλιστα ιδιαίτερα θετικό το γεγονός ότι σε ορισμένες από αυτές όπως η Γερμανία, είναι βάσιμες οι προσδοκίες μιας ευρύτερης συνεργασίας των Πρασίνων, της Αριστεράς και της Σοσιαλδημοκρατίας η οποία με αργούς ρυθμούς προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από τον καταστροφικό εναγκαλισμό της με τη νεοφιλελεύθερη και συντηρητική δεξιά. Μια τέτοια συνεργασία μπορεί θα οδηγήσει σε ουσιαστική κυβερνητική αλλαγή και αλλαγή πολιτικών τόσο στη Γερμανία όσο και σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Στην Ελλάδα η νέα συνεργασία των ΟΠ με τον ΣΥΡΙΖΑ γίνεται όχι απλά για να ξεκινήσει αλλά για να συνεχιστεί και να εμβαθυνθεί σε όλες τις πλευρές της η κυβερνητική πολιτική που ασκήθηκε, ειδικά το τελευταίο έτος μετά το τέλος τον Μνημονίων και να αντιμετωπιστεί έτσι ταυτόχρονα ο κίνδυνος της παλινόρθωσης μιας νεοφιλελεύθερης, συντηρητικής, εθνικιστικής και ρεβανσιστικής δεξιάς, που θα έχει αρνητικές συνέπειες τόσο  για το περιβάλλον όσο και για την κοινωνία και την οικονομία. Σε κάθε περίπτωση πάντως σηματοδοτεί και υπαγορεύει την ανάγκη για έναν βαθύτερο ιδεολογικό και πολιτικό διάλογο που υπερβαίνει τις συγκεκριμένες συγκυρίες και βλέπει προς το μέλλον.

*O Δημήτρης Φουτάκης είναι υποψήφιος βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ (υποστηριζόμενος από τους Οικολόγους Πράσινους) στην Α’ Θεσσαλονίκης

Πηγή: left.gr