Oταν ήμουν παιδί η Ιρλανδία ήταν μια καθολική θεοκρατία. Αν ένας επίσκοπος εμφανιζόταν σε ένα μεγάλο αθλητικό γεγονός, η εθνική ομάδα θα γονάτιζε για να ασπαστεί το χέρι του. Αν κάποιος έκανε ένα λάθος, αντί να πούμε «κανείς δεν είναι τέλειος», λέγαμε «βέβαια, θα μπορούσε να συμβεί και σε επίσκοπο».

Αυτή η έκφραση ήταν πιο ακριβής απ΄ όσο γνωρίζαμε. Αυτόν τον μήνα ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣτ΄ συνέταξε μια ποιμενική, απολογητική επιστολή την οποία απηύθυνε στην Ιρλανδία για να «επανορθώσει» για τις δεκάδες περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων από ιερείς τους οποίους αυτά τα παιδιά υποτίθεται ότι εμπιστεύονταν. Για πολλούς στην πατρίδα μου η επιστολή του Πάπα δεν προσβάλλει μόνο τη νοημοσύνη μας αλλά επίσης την πίστη και τη χώρα μας. Για να καταλάβει κανείς το γιατί, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι εμείς οι Ιρλανδοί υπομείναμε μια στυγνή εκδοχή του καθολικισμού η οποία περιστρεφόταν γύρω από την ταπείνωση των παιδιών.

Αυτό το βίωσα προσωπικά. Οταν ήμουν κοριτσάκι, η μητέρα μου- μια βάναυση γυναίκα- με ενθάρρυνε να κάνω μικροκλοπές από καταστήματα. Κάποια στιγμή με έπιασαν και με έστειλαν για 18 μήνες στο κακόφημο σήμερα Κέντρο Εκπαίδευσης «Ανν Γκρίαναν», όπου στεγάζονταν έγκυες έφηβες και μη συνεργάσιμες νεαρές γυναίκες. Εργαζόμασταν στο υπόγειο πλένοντας τα ρούχα ιερέων σε σκάφες, με κρύο νερό και σαπούνι. Μαθαίναμε Μαθηματικά και γραφομηχανή. Είχαμε περιορισμένη επικοινωνία με τις οικογένειές μας. Δεν πληρωνόμασταν. Τουλάχιστον, μια από τις καλόγριες ήταν καλή μαζί μου και μου χάρισε την πρώτη μου κιθάρα.

Το «Ανν Γκρίαναν» ήταν προϊόν της ειδικής σχέσης της ιρλανδικής κυβέρνησης με το Βατικανό. Το 2007 το 98% των ιρλανδικών σχολείων διευθυνόταν ακόμη από την Καθολική Εκκλησία. Ωστόσο στα σχολεία για «προβληματικούς» νέους επικρατούσαν οι βάρβαρες σωματικές τιμωρίες, η ψυχολογική και η σεξουαλική κακοποίηση. Παρά τις πολυάριθμες καταγγελίες που έφεραν στην επιφάνεια κυβερνητικές εκθέσεις, δεν γίνονταν έρευνες στους κατηγορηθέντες ιερείς, καθώς οι Αρχές έκριναν ότι υπέφεραν από ένα «ηθικό» πρόβλημα.

Γιατί ανέχονταν μια τέτοια συμπεριφορά; «Ο εξαιρετικά διαπρεπής ρόλος που έχει διαδραματίσει η Εκκλησία στη ζωή των Ιρλανδών είναι ο λόγος για τον οποίο επετράπη να περάσουν απαρατήρητες αυτές οι περιπτώσεις κακοποίησης» αναφέρεται σε κυβερνητική έκθεση του 2009.

Παρά τις μακρόχρονες παρεμβάσεις της Εκκλησίας στην ιρλανδική κυβέρνηση, στην αυτοαποκαλούμε νη απολογία του ο Πάπας δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη για τις παρανομίες των ιρλανδών ιερέων. Στην επιστολή του αναφέρει ότι «η Εκκλησία της Ιρλανδίας πρέπει να αναγνωρίσει ενώπιον του Κυρίου και των ανθρώπων τα βαριά αμαρτήματά της ενάντια σε ανυπεράσπιστα παιδιά». Τι γίνεται όμως με τη συνενοχή του Βατικανού σε αυτά τα αμαρτήματα;

Η απολογία του Βενέδικτου δίνει την εντύπωση ότι μόλις πρόσφατα άκουσε για τις περιπτώσεις κακοποίησης και τον παρουσιάζει και εκείνον ως θύμα. Ωστόσο η περίφημη επιστολή του Βενέδικτου το 2001 σε όλους τους καθολικούς επισκόπους του κόσμου τούς διέταζε να κρατήσουν κρυφές τις κατηγορίες σεξουαλικής κακοποίησης, επί ποινή αφορισμού.Τότε ήταν ακόμη καρδινάλιος ο Γιόζεφ Ράτσινγκερ. Σήμερα που είναι Πάπας πρέπει να πιστέψουμε ότι άλλαξε απόψεις; Πρέπει να παρηγορηθούμε από το γεγονός ότι το 1996 αρνήθηκε να καθαιρέσει έναν ιερέα ο οποίος φέρεται να κακοποίησε σεξουαλικά 200 κουφά αγόρια στο Γουισκόνσιν;

Στην απολογία του ο Βενέδικτος δηλώνει ότι μέλημά του είναι «πάνω απ΄ όλα η ίαση των θυμάτων». Και όμως τους αρνείται το μοναδικό πράγμα που μπορεί να τους φέρει τη γαλήνη- μια πλήρη ομολογία του Βατικανού που να λέει ότι συγκάλυψε την κακοποίηση και τώρα προσπαθεί να συγκαλύψει τη συγκάλυψη. Το εκπληκτικό είναι ότι ισχυρίζεται πως τα θύματα της Ιρλανδίας θα βρουν τη γαλήνη αν έρθουν πιο κοντά στην Εκκλησία- εκείνη την Εκκλησία που απαίτησε όρκους σιωπής από κακοποιημένα παιδιά.

Για τους καθολικούς Ιρλανδούς ο ισχυρισμός του Βενέδικτου ότι οι ιρλανδικές περιπτώσεις κακοποίησης είναι ιρλανδικό πρόβλημα είναι εξίσου αλαζονικός και βλάσφημος. Το Βατικανό ενεργεί σαν να μην πιστεύει ότι υπάρχει ένας Θεός που βλέπει. Οι ίδιοι οι άνθρωποι που είναι φύλακες του Αγίου Πνεύματος ποδοπατούν ό,τι αντιπροσωπεύει το Αγιο Πνεύμα, δηλαδή την αλήθεια. Οι ιρλανδοί καθολικοί έχουν μια δυσλειτουργική σχέση με έναν βάναυσο οργανισμό. Ο Πάπας πρέπει να αναλάβει την ευθύνη για τις πράξεις των υφισταμένων του. Αν οι καθολικοί ιερείς κακοποιούν παιδιά, η Ρώμη πρέπει να απολογηθεί γι΄ αυτό με πλήρη ομολογία και στο πλαίσιο αστυνομικής έρευνας. Ως τότε όλοι οι καλοί καθολικοί, ακόμη και οι γριούλες που πηγαίνουν στην εκκλησία κάθε Κυριακή και όχι μόνο οι τραγουδίστριες όπως εγώ που εύκολα μπορεί να μας αγνοήσει το Βατικανό, πρέπει να απέχουν από τη Λειτουργία. Στην Ιρλανδία έχει έρθει η ώρα να διαχωρίσουμε τον Θεό από τη θρησκεία μας και την πίστη μας από τους υποτιθέμενους ηγέτες της.

Το άρθρο δημοσιεύεται στους New York Times, μετάφραση από «Το Βήμα»